• 1. Asparagus seu Corruda prior abunde crescit in agri Salmanticensis locis petrosis, & in tota fere Castella, & Granatensi Regno, non modo in sepibus, sed etiam in arvis cultis, eti­amque in agro Narbonensi.
• 2. Asparagus seu Corruda 2. Clus. Hist. frequens est ad Tagum fluvium in Lusitania, atque e­tiam in Boetica, solo petroso.
• 3. Asparagus seu Corruda tertia, Clus. Hist. nusquam abundantius, quam supra Olisippo­nem in sabulosis locis, juxta vias non procul à Tago fluvio. Florent omnes hi supra dicti [Page 4] Julio & Augusto, seminaque Octobri sunt matura.
• 4. Asparagus domesticus, seu hortensis, in hortis cultis & bene stercoratis feliciter provenit. Asparagus silvestris sponte in locis humentibus, ac in pratis herbosis, non procul Mogun­tia. Asparagus maritimus in arenosorum tumulorum convallibus Armoricae, Neustriae, & Hollandiae, ad oceani litora. Florent omnes cum domesticus, tum silvestres praedicti mense Julio & Augusto, citius aliquando; atque mense Octobri & Novembri, matura edunt se­mina. Nomina in titulis suis satis evidenter apparent.

Asparagi urinas nonnihil promovent, renibus & vesicae sunt utiles, atque urinae per ureteres in vesicam distillanti odorem ingratum & quasi quid hircinum conciliant. Alimentum au­tem corpori humidum adferunt, semen genitale augent & ad venerem excitant: radices cum sativi, tum silvestris Asparagi extergendi vim habent; renes & jecur ab infarctu liberant, pectori ac pulmonibus prosunt: decoctum earundem radicum dentium doloribus mederi author est Dioscorides.

PAg. 490. col. 2. pl. 2. & 3. Asparagus folio tenu­issimo, & maritimus crassiore folio, C. B. P. dif­ferunt tantum natalibus, atque ex hisce silvestribus in hortis cultis inque agro bene stercorato, & mangonio bene & diligenter elaborato provenit domesticus, quare entia non sunt multiplicanda sine necessitate ut vult Casp. Bauhinus in Pin. aliique authores ab ipso ci­tati.

Pag. 490. col. 2. pl. 4. Asparago aculeato affinis, triplici semper spina, C. B. P. Echinopoda Cretica, Hon. Belli, Ep. 2. ad Clus. & Ponae Italice.

Pag. 394. col. 2. pl. 7. Genista, spartium spino­sum, aphyllon, alterum, tribus aculeis semper junctis, floribus luteis, C. B. P. Echinopoda Cretica, Hon. Belli, Ep. 2. ad Clus. Echinopoda Cretica à Casp. Bauhino bis repetitur, sub diversis generibus. Plan­tam esse spinosam tribus spinis seu aculeis praeditam observamus, sed ad quam horum duorum generum classem debeat referri, in incerto relinquimus, quia nihil certi haurire potuimus ex Hon. Belli, neque ex Joh. Pona. Johannes Pona figuram praedictae plan­tae exhibet sine flore, & sine capsula seminali, nec be­ne describit: tantummodo in descriptione montis Bal­di Italice, florem dicit esse luteum, sed sitne hexape­tala baccifera, ut sunt Asparagi seu Corrudae, an papilionacea siliquosa, ut Genista spartium, nondum nobis innotescere potuit, nec ex descriptione Hon. Bel­li, nec ex ipsius Ponae descriptione, nec figura ut di­xi. Proinde ad quam classem reducenda sit haec spino­sae planta, posteris ipsam florentem, & fructum pro­ducentem remittimus.

Marucuiae sive Granadillae species omnes sponte in regno Quito, ibidemque in campestribus locis Fluminum ripas adamare author est Petrus de Cieza in Historia Peruana. parte 1. cap. 18. in valle etiam dicta Lile, in montibus sponte, Monardus. Florent omnes utplurimum mense Augusto: fructus maturus mense Januario & Februario, & postea folia amittunt, novis sub­nascentibus.

Clematis passionalis seu flos passionalis aut passionis, quod in flore aliquae veluti passionis Chri­sti figurae plane delineatae conspiciantur, Monardus. Granadilla dicitur Hispanis, propter semen simile illi quod in malis granatis inclusum continetur. Marococ & Maracocum qui­busdam dicitur, Marocuia & Marucuia Georgio Marcgravio dicitur. Nullis harum huc­usque assignantur facultates.

Ex Orientalibus enim & calidioribus locis Asiae, Africae & utriusque Indiae, ad nos defe­runtur Cucurbitarum semina: sua sponte apud septentrionales Europaeos non proveniunt, satae tamen in hortis cultis, aut agris satis feliciter in Gallia & Italia proveniunt, & perfectionem attingunt. Sed rarissime apud septentrionales semina perficiunt, aut saltem ad maturitatem perducunt, quòd apud ipsos frigidior sit terra, byems longior, & autumnus severior quam quod in illis locis fructum proferre possint: floret Augusto, nec ante fere au­tumnnum exactum maturus est fructus; si forte per tempestatem calidiorem licet in Me­ridionalibus citius seritur, & consequenter citius maturatur & colligitur Cucurbita.

Omnes Cucurbitarum diversiformium fructus frigidae & aqueae sunt naturae, ut recte dix­it Plinius Cucurbitam nihil aliud esse, quam aquam congelatam; Cucurbitae ad ardentes febres utrinque (id est intra & extra) mirifice faciunt. Aqua ex immaturis Cucurbitis distillata ardori capitis, quem siriasin vocant, praecipue infantium efficacissimè magno ex­perimento in linteolis ponitur, aut defectu aquae distillatae, succus pari ratione usurpa­tur. Succus etiam Cucurbitae immaturae, ejusve aqua stillatitia, non tantum aurium do­lori instillatu auxiliatur, sed & oculorum & omnium membrorum inflammationes & Podagras refrigerat. Cucurbitae semen urinae acrimoniam contemperat, & eandem medi­ocriter provocat. Succus cum aqua rosacea, aut per se auribus instillatus, earum dolori auxiliatur. Folia recentia mammis puerperarum admota lac siccant. Oleum quod è Cu­curbitarum floribus paratur, iisdem diutius in oleo insolatis, renum calorem (exterius unctis partibus contra renes sitis) extinguit. Capitis dolores praesertim in febribus mulcet. A­ridae cineres ambusta & pudendorum ulcera sanant. Estur passim aestate in cibis aut jus­culis elixa Cucurbita, tum quoque in oleo aut butyro frixa ejus pulpa, farinâ prius cir­cumlita & uvarum acerbarum succo aspersa.

Cucurbita [...] dicitur, Cucurbita edulis & sativa. Quidam (teste Marcello) in­ter longas & rotundas eam statuunt differentiam, ut has [...], illas [...] vocatas velint. Itali Zuccas & Zucchas vocant.

• 1. Cucurbita Lagenaria fl. albo, folio molli, C. B. P. Lagenaria major, Park. Prior, Dod. Lagenaria Lob. Ger. Lagenaria, major, & minor, Tab. Cucurbita cameraria seu Lagena­ria, Hist. Lug. Cucurbita Lagenaria, I. B. Cameraria minor, Lugd. Hist. Cameraria dicitur quod curvitate sua cameras, testudines, tecta, & pergulas scandat & operiat.
• 2. Cucurbita major sessilis, flore albo, C. B. P. Sessilis, Matth. Ep. Latior, Dod. Lage­naria major, Park. Lagenaria major, Ger. Cucurbita latior fl. albo, folio molli, I. B. Zuccha rotunda, Anguil. Cameraria major, Lugd. Hist. Dod. Gall.
• 3. Cucurbita oblonga, flore albo, folio molli, C. B. P. Oblonga, Fuch. Longa, Park. Tab. Cam. Hist. Lugd. Longior, Dod. Auguina, Ger. Zuccha longa, Anguil. Cameraria oblonga, Lugd. Hist.

EX nota generica & essentiali Cucurbitae suprà à no­bis assignata, & ex libro naturae deprompta, Cu­curbitae omnes species florem producunt amplum, al­bum, non luteum; atque semina longa, fusca aut al­ba, duabus auriculis in superiore parte seminis prae­dita habent: ergo Cucurbita major, rotunda, flore luteo, folio aspero, C. B. P. Indica, Cam. Ep. Cum florem gerat luteum, & semina Romboïdea (hoc est Symbolum Peponum, ferre florem luteum & habere semina oblonga utrinque tumida, Romboïdea, & foliis vestiri asperis,) male hic collacatur a Casparo Bauhino, inter Cucurbitas, cum ut patet ex dictis, debeat dispo­ni inter Pepones seu Citrullos, quorum fert tesseram seu notam genericam, florem scilicet luteum & semina Romboïdea, seu Rombi figura utrinque tumida.

Provenit in peregrinis regionibus meridionalibus sponte, in hortis aegre apud nos septentrio­nales colitur. Ex Aegypto, Alexandria, delata hujus semina seruntur, sed plantae vix ad maturitatem perducuntur apud nos, quia solum nostrum frigidius est quam quod in eo fructum perficere possit Colocynthis.

Colocynthis calida & sicca est, vim purgativam obtinet, medico tantum utilis, non co­quo, nisi illi qui artem Elisae Prophetae, qui filiis prophetarum Colocynthides dulces red­debat, calleret, 4. Regum 4. Cum sit mochlicum medicamentum, nullis sanioris mentis medicis, sed solis Judaeis & Agyrtis in usu est, qui illam vino maceratam & decoctam iis quos purgatos volunt exhibere solent. Hierae Picrae Colocynthis adhibetur, sed nimiâ violentia aut vehementia purgat. Colore est flavo: hujus medulla seu pulpa arida utun­tur officinae: cortex variat colore, primò viridem ostendit colorem, postea maculis candi­cantibus conspergitur, postremo totus in luteo pallet, fitque durus & quasi lignosus. Ut retundatur ejus ferox purgandi natura, ne intestina corrodat, admiscetur Mastache & Gummi Tragacanthae monente Mesue. Cum Colocynthis sua natura amara sit, ita quoque temperamento calida & sicca est, in secundo quidem ordine intenso; expurgandi quoque non minorem vim obtinet, quam silvestris Cucumis Dodonaei. Vinum praeterea calici (exemp­tâ cum semine medulla) infusum, si tantisper in eo haeserit, donec amaritudinem contra­xerit, per alvum purgat, ac petuitosos biliososque educit humores. In summa, hujus succus idem quod Cucumeris agrestis praestat; resiccatus vero Elaterii loco succedere po­test. Opportet colligere Calocynthidas sub finem anni, quando sunt maturae & quando color earum incipit fieri citrinus, nec collegatur ea quae est viridis, vel dum habet a­liquid viriditatis, quoniam modicum ex ipsa occidit, sed colligitur postquam citronatur pomum ejus, tunc est perfecte maturum, hoc est mense Septembri, aliquando tardius. Manifestum est quod Colocynthis, quae oritur in rupibus & locis altis, est fortioris opera­tionis, quam illa quae est propinqua aquis.

1. Colocynthis major fructu rotundo, C. B. P. Colocynthis, Matth. Ad. Lob. Lugd. Hist. Cam. Ger. Colocynthis pomiformis & pyriformis, Park. Cucurbita silvestris, Dod. Pepo amarus (à semine & pulpa) seu Colocynthis nobis dicitur.

1. LAthyrus arvensis, radice tuberosâ, repente, nobis. Terrae glandes, Dod. Ad. Lob. Apios, Fuch. Trag. Terrae glandes seu Lathyrus hic arvensis, radice tuberosa, repen­te, donatae, infirmis seu exilibus cauliculis exeunt: folia tenuia & parvula, oblongis & tenui­bus adnascuntur pediculis: flores in summis caulibus Piso omnino similes, sed minores ut­plurimum, & ex purpura rubent; odoris non ingrati Rosarum pallidarum, quorum singulis siliquae parvulae, oblongae, compressae, simul plurimae congestae succedunt, in quarum sin­gulis semina quaterna aut quina, rotunda, compressa, videre licet: radices crassae, oblongae, glandibus corporis humani formâ quodammodo similes, sed multo majores, foris nigrae, in­tus albicantes; sapore fere Castaneae, à quibus inferius longae tenuesque fibrae dependent▪ exeunt & ab eisdem aliae fibrae juxta caulis exortum, quibus oblique serpentibus aliae adhuc adnascuntur glandulae, radicibus ita se multiplicante stirpe hac leguminosa arvensi

Lathyrus Boeticus flore luteo, Park. Hic 2^dus in Tab. aenea sculptus, sit 9^nus ordine, quia est planta annua. Vide infra in explicatione 9ⁿⁱ.

2. Lathyrus silvestris & dumetorum, flore luteo, nobis. Luteus silvestris dumetorum, I. B. Cauliculi hujus sunt tenues, imbecilles & angulosi seu ala membranacea hine inde ob [...]ti, qui capreolis suis vicinis stirpibus sese implicant: folia parva oblonga, mucronata, binatim etiam aliorum more ex opposito cohaerent cauliculis, cana lanugine obducta, pediculo ca­preolum emittente: flosculi minores papilionacei & lutei: radix tenuis longe lateque serpit ac repit, at nullas glandes extuberantes à radicibus profert, ut superior, qui est radice tu­berosa & repente. Durabilis tamen in multos annos, sese rependo radicibus propagat u­berius, quam seminibus.

3. Lathyrus latifolius, C. B. P. Clymenum, Matth. Haec Lathyri species folia sua bina longissima & lata satis itidem habet, alas membranaceas valde conspicuas, caules hinc inde cingentes, atque caeteris hujus classis omnibus partes majores passim protrudit: flores produ­cit plurimos simul junctos satis amplos, Pisi magnitudine aemulos, duplici rubore, satura­tiore interius & dilutiore exteriùs constantes: odorem emittunt satis gratum: floribus singulis deciduis succedunt siliquae omnium longissimae, quarum singulae continent novena, dena, semina rotunda, nigra, aut potius subfusca. Radice constat nodosà, nigrâ, serpen­te, & profunde satis in terram descendente. Male à Lobelio [...] dicitur, Lathyris enim de Cataputia minore officinarum dicitur.

4. Lathyrus angustifolius alter, I. B. Lathyrus silvestris major, C. B. P. Hic tertio lati­foliio in omnibus accedit, praeter exiguitatem suarum partium omnium; est enim planta in silvis caeduis unà cum latifolio in meridionalibus proveniens; radicibus suis longe repenti­bus pariter in multos annos durans, sicut & latifolius. Uno verbo folia sunt multo angusti­ora: flores minores etiam, & dilutius superioris rubentes: semina minora, minoribus & brevioribus siliquis inclusa: in caeteris omnibus cum majore convenit.

5. Lathyrus [...] seu supra infraque terram siliquas gerens, nobis. Haec parvula La­thyri species cauliculos pedales, per terram stratos gerit, ad quorum singula genicula pro­ducuntur bina foliola angusta, mucronata, atque ex alis inter cauliculos & folia protru­duntur capreoli curti, & petioli breves itidem, sustinentes flores dilute rubicundos, papi­lionaceos, quibus singulis succedunt siliquae unciales, duplici membranacea alâ in prona parte cinctae, quemadmodum observare licet in Lathyro sativo, & Aegyptiaco, inque singulis continentur bina aut ad summum terna semina, rotunda; radice constat satis nu­merosâ, [Page 52] fibrillis juncta; atque insuper siliquas intra terram gerit continentes in se semina, seminibus siliquarum floribus succedentium supra terram paria, Arachidnae Theophrasti instar. Hujus semina communicata habuimus ex civitate Asiae Chalepo dicta, à Domino Roberto Huntington Collegij Mertonensis Socio dignissimo, cum multis aliis rarioribus A­siae plantis, de quibus omnibus, loco & tempore dicemus in singulis sectionibus infra exhi­bendis. Vide figuram in appendice ad Legumina. Provenit in Asia, Syriaque sponte: floret apud nos Augusto & Septembri; Octobri maturantur semina in siliquis, cum supra, tum in­fra terram. De viribus non constat: nec alia adhuc ei indita sunt nomina praeter superius à nobis assignatum.

6. Lathyrus sativus minor semine anguloso, nobis. Sativus flore fructuque albo vel pur­pureo, C. B. P. Lathyrus hic sativus flores edit papilionaceos, albos, rubros; albis flo­ribus succedunt alba semina bina, terna, angulosa: rubris autem floribus ejusdem suc­cedunt etiam semina rubra, angulosa, bina, terna, contenta in siliquis curtis bivalvibus, se­miuncialibus, in quarum prona parte est duplex ala membranacea hinc inde ducta; atque hisce notis quam facillime à caeteris omnibus suae tribus (praeter Lathyrum Aegyptiacum ter­tium in sequenti Tab. & amphicarpum 5. in hac Tabula descriptum, cujus icon exhibetur in App. ad Legumina) distinguitur. Radice constat gracili, fibrosa, pereunte post fructum ad maturitatem perductum.

7. Lathyrus arvensis siliquis Pisi minoris, nobis. Haec parvula & annua Lathyri species convenit cum antedictis & sequentibus Lathyris in omnibus partibus generaliter essentia­libus, atque facile cognoscitur sola siliqua minore, curta, cylindracea, adinstar Pisi mino­ris.

8. Lathyrus arvensis, annuus, luteus, siliquis hirsutis, nobis. Hic itidem convenit in partibus generaliter Lathyris assignatis, at pediculi sustinentes flores luteopallidos seu po­tius ochroleucos sunt longi, sesquipedales aliquando, vulgo palmares, secundum solum cui innascitur: siliquae sunt longae, asperae seu potius hirsutae; semina itidem ibidem contenta sunt rotunda, ruffa, vel nigricantia, superficie crispa, aspera hirtave.

9. Lathyrus Boeticus flore luteo, Park. Hic caules profert ternos, quaternos, ulnam ex­cedentes, binis alis membranaceis hinc inde cinctos; more omnium aliorum Lathyrorum, quin & bina foliola brevia, latiuscula, angulum acutum constituentia mediantibus cauli­culis; inter caulem & alia foliola protruduntur capreoli, quibus proxima quaeque astan­tia adminicula apprehendit: flores fert luteos, venis purpureis distinctos, quibus singu­lis succedunt singulae siliquae longae, plurimae simul junctae, in quibus continentur semina rotunda, aspera, quina, sena, nunc plura, nunc pauciora.

10. Lathyrus luteus, annuus, foliis Convolvuli minor is, nobis. Aphaca, Lob. Lathy­rus hic assurgit caulibus tenuibus, angulosis & quadratis, geniculatis, Lente multo alti­oribus; folia ei sunt parva, tenuia, latiuscula ad basin, & auriculata, quae caule perfo­rari videntur, atque in acutum mucronem desinunt; è singulis geniculis bina subinvicem opponuntur, & ex horum ortu versus pediculum tenues viticulae, & graciles pediculi si­mul oriuntur, flores gerentes singulares papilionaceos, parvos, luteos, quos siliquae se­quuntur singulares, parvae, latae, Lentis multo longiores, in quibus singulis semina quatu­or quinave lata, nigra, dura, rotunda, latent, Lentis semine pariter minora: radicibus innititur parvis fibrosis. Vicia lutea foliis Convolvuli minoris dicitur Casp. Bauhino, sed perperam, etiamsi nos itidem inadvertenter ejus iconem inter Vicias collocavimus in Tab. 4. loco quinto, hoc nunc retractamus, quia non habet conditiones requisitas ad Viciam constituendam, id est plurima folia uni rachi seu nervo medio conjugatim seu lobatim ad­herentia, veluti vulgo omnes Viciae species possident. Sed cum bina folia ex opposito cauli adnata, angulum acutum constituentia gerat, atque caulem quadratum alis quatuor parùm eminentibus donatum, revocavimus huc (ad congenera sua Legumina) Lathyrorum classem. Vide iconem loco quinto in Tab. 3. inter Vicias, sed remitte huc nobiscum ex libro na­turae edoctus.

• 1. Lathyrus arvensis radice tuberosâ repente, nobis. Terrae Glandes, Dod. Ad. Lob. Hic pro­venit in agris frumentaceis, tum unà cum ipsis frugibus, tum circa margines agrorum: in ru­betis & senticet is reperiuntur terrae Glandes affatim in Germania superiore, Bohemiae Belgiae­que plurimis locis etiam sponte. In Gallia passim itidem à nobis repertae terrae Glandes, sed nus­quam abundantius quam inter fruges circa Blaesas satas, quarum flores suavissimum eructabant odorem, Rosarum pallidarum in agris illic cultarum aemulum. Seri potest hic Lathyrus radice tuberosâ, etiam semine, sed multo magis multiplicatur & citius perficitur radice; una enim glans seu tuber nodosum in terram si demittatur, in plures brevi sese propagat: floret Junio & Julio, atque cum frugibus demetitur, & mense Septembri aut Octobri post messem collectam agris aratro denuo evolutis apparent, & colliguntur radicum glandes copioso numero, ab in­diginis etiam coctae esitantur. Per totam hyemem agri qui hisce glandibus referti sunt, à porcis suibusve quam facillime deteguntur, atque eaedem ab ipsis effossae rostris, avide devorantur, qui­bus cito impinguantur.
• 2. Lathyrus luteus silvestris dumetorum, I. B. Hic etiam secus agrorum & silvarum mar­gines, & in aliis locis passim sponte provenit: floret per totam fere aestatem, atque versus fi­nem Julii & initium Augusti perficiuntur siliquae oblongae, parvulae, compressae, ternae, quaternae, ex communi petiolo pendentes; semina quina, sena, rotunda circulariter, at compressa quodam­modo reperiuntur.
• 3. Lathyrus latifolius, C. B. P. Clymenum, Matth. Sponte hic provenit in locis gramineis sic­cioribus Pannoniae; etiam Austriae & Stiriae pratis nascitur: floret per totam aestatem & versus finem ejusdem semina sua perficit: frequentius in Austriâ reperitur, teste Carolo Clusio.
• 4. Lathyrus major silvestris, C. B. P. Alter major Narbonensis angustiore folio, nobis. Angusti­folius, I. B. Floret in agro Francofurtensi; etiam in silvis Burgundiacis mihi saepe obvius fuit & hic, & latifolius suprà nominatus Clymenum Mattheoli. In Gallia Narbonensi teste Lobelio & Johanne Bauhino; flores utriusque per totam aestatem fere conspicuos, ad topiarias & per­ticales scenas seu attegias ornandas aptos conspicere licet, unde abusive dicuntur Pisa sempiterna apud Anglos hortulanos, à diuturno florendi tempore: semina utriusque maturantur exeunte ae­state.
• 5. Lathyrus [...] seu supra infraque terram siliquas gerens, nobis. Ex semine Halepâ ad nos misso floruit sub finem Junii, & semina cum supra tum intra terram maturavit Novembri.
• 6. Lathyrus sativus minor semine anguloso, nobis. Sativus flore fructuque albo vel purpureo, C. B. P. Hic colitur in hortis & arvis Italiae, Galliae, & alibi etiam locorum: ubi sponte pro­veniat, hucusque ab authoribus ignoratur: floret ineunte Maio, & siliquas perficit aestate.
• 7. Lathyrus arvensis siliquis Pisi minoris, nobis. Provenit in arvis Frumento, Hordeo, aut A­vena satis, ubi floret ineunte aestate, eâdem exeunte semina sua rotunda minora perficit. Re­peritur & fructu albo & variegato.
• 8. Lathyrus arvensis annuus luteus siliquis hirsutis, nobis. Lathyrus siliqua hirsuta, I. B. In agris Charmont, nec non versus agros Chastenoy circa agrorum illic limites à Johanne Bauhino repertus, eundem etiam Audincourt versus florentem Junio, & semine maturo onustum Augusto observavit idem Ioh. Bauhinus. Itidem circa Lugdunum & Basileam invenit Casp. Bauhinus. Nos inter sata circa Blaesas, & intra septa Regiae Chambort in satis pariter, frequenter repe­rimus. Lathyrus purpureo flore, siliquis hirsutis, nobis. Hic facile distinguitur, à primo intuitu floris sui purpurei ab arvensi luteo siliquis hirsutis.
• 9. Lathyrus Boeticus flore luteo, Park. (debuit hìc collocari ordine nonus sequendo durationem inter annuos, etiamsi secundo loco sculpitur in Tab. aenea) In Boetica atque alibi locorum in a­gris frumentaceis Hispaniarum provenit: floret illic ineunte aestate, & paulo post mensem se­mina sua perficit.
• 10. Lathyrus luteus foliis Convolvuli minoris, nobis. Aphace, Dod. ut. (in agris frumentariis laeto pinguique solo, unà cum Tritico, Secali, atque aliis frugibus exit: floret Maio, atque ejus se­men per totam aestatem maturatur.

• 1. Lathyrus arvensis radice tuberosa repente, nobis. Terrae glandes, Dod. Coctae ac in cibo as­sumptae, difficilius quam Rapae aut Pastinacae radices concoquuntur, alimenti tamen non mi­nus quam Pastinacae radices subministrant, minus quam illae inflant, tardius descendunt, ven­trem quoque astringunt: crudae etiam esitatae difficilius concoquuntur, & aegrius descendunt: sunt mediocriter calidae & magis siccae cum non exigua astrictione, inde non solum ventris fluxi­ones, sed & sanguinis fluores, praesertim ex utero aut per vesicam, reprimunt.
• 6. Lathyrus minor sativus semine anguloso, nobis. Sativus flore fructuque albo vel purpureo, C. B. P. Desiccat excessu secundo, calefacit verò primo; idem capitis gravitatem facit, ventrem turbat, sanguinemque per urinam ducit, si comedatur ejus fructus: coctus tamen bobus appositus eos­dem saginat: farina ejus bonam facit alvum, urinam cit, corporis colorem commendat. Fre­quentior ejus usus in esu, aut potu, sanguinem cum torminibus per alvum & vesicam ducit: ul­cera cum melle purgat: lentigines & aspredinem cutis in facie, ejusdemque maculas, & reliquum totum corpus mundum reddit. Nomas gangrenasque cohibet, & mammarum duritiem emollit; fe­ra ulcera, carbunculos favosque rumpit. In vino macerata semina, canum, hominum, vipe­rarumque morsus illita sanant. Cum aceto autem difficultates urinae, tormina & tenesmos le­nit. Prodest etiam iis, qui cibo non nutriuntur, nucis magnitudine frixa & cum melle sum­pta. Decoctum ejus, fovendo, perniones & in corpore pruritus sanat ex Galeno. Lathyrus sati­vus quatenus est amaritudinis particeps, eatenus incidit, extergit, atque ab obstructionibus liberat. Ad hominum cibos prorsus damnatur hujus semen, est enim insuavissimum & pravi succi. Lathyri sativi sive Ervi semine, instar Lupini praeparato, cum melle utimur, ut medica­mento crassos pulmonis thoracisque humores expurgante. Candidum semen minus medicamento­sum rubro. In medicina & cibis (teste Trago) non aliter quam Cicer arietinum usurpatur; urinam ciet efficacius Cicere arietino, in cibo gratius, in caeteris omnibus Ciceri arietino respon­det. Lathyri sativi semen quoad substantiam accedit Phaseolis seu Erviliae; indigenae Asiae eodem modo iis utebantur, quo in Alexandria aliisque circumjacentibus locis; quin & eadem pro pultibus sicut Lentes usurpabant, sed consistentiae sunt spissioris, & ideo plus nutriunt quam Lentes. Caeterae Lathyri species non pro cibo aut medicina usurpantur.

• 1. Lathyrus arvensis radice tuberosa repente, nobis. Arvensis tuberosus repens, C. B. P. La­thyrus arvensis, Park. Apios, Fuch. Lugd. Hist. Pseudoapios, Matth. Terrae glandes, Dod. Ad. Lob. Ger. Glandes terrestres, Clus. Hist. Chamaebalanos leguminosa, I. B. Arachidna, Colum.
• Lathyrus Boeticus flore luteo, Park. Sculpitur secundus in Tab. aenea, sed collocatur in Tab. cognationis, & in explicatione passim nonus ordine propter durationem.
• 2. Lathyrus silvestris dumetorum flore luteo, nobis. Lathyrus silvestris luteus, foliis Viciae (per­peram & inepte sic dicitur à Casp Bauhino, cum omnibus Lathyri conditionibus polleat, non ve­ro Viciae) C. B. P. Silvestris floribus luteis, Thal. Legumen terrae glandibus simile, flore lu­teo, Dod. desc. Luteus silvestris dumetorum, I. B. Silvestris flore luteo, Ger.
• 3. Lathyrus latifolius, C. B. P. Clymenum, Matth. Lathyrus silvestris latifolius, Cam. Nar­bonensis latiore folio, Ad. Lob. Eyst. Silvestris major sive purpureus, Thal. Major perennis, Park. (qui falso apposuit figuram Lathyri silvestris floribus luteis.) Major latifolius, Ger. Major spe­ciosior flore purpureo, I. B.
• 4. Lathyrus major silvestris, C. B. P. Angustifolius alter seu major Narbonensis angustifolius, I B.
• 5 Lathyrus perennis radice fibrosâ purpureus [...], seu supra infraque terram siliquas ge­rens, nobis.
• 6 Lathyrus minor sativus semine anguloso, nobis. Sativus flore fructuque albo vel purpureo, C. B. P. Silvestris flore albo & purpureo, Cam. Angustifolius flore albo vel rubro, Ger. Lathy­rus semine anguloso, I. B. Lathyrus sive Cicercula, Aracus sive Cicera, Dod. (qui duas ex­hibet figuras, quem sequuti sunt reliqui authores post ipsum scribentes) & Aracus alter seu Lathyrus minor, Dod. Ervum album sativum, Fuch. Lathyrus sativus angustifolius, Lugd. Cicercula flore albo vel purpureo, Park.
• [Page 55]7. Lathyrus arvensis siliquis Pisi minoris, nobis.
• 8. Lathyrus arvensis, siliquis hirsutis, nobis. Lathyrus siliqua hirsutâ, I. B.
• 9. Lathyrus Boeticus flore luteo, Park. Inadvertenter hic secundus in Tab. sculpta locatur: cum sit planta annua, nono loco disposuimus in Tab. cognationis & in explicatione. Quilibet poterit hunc lapsum observare & simul corrigere nobiscum.
• 10. Lathyrus luteus foliis Convolvuli minoris, nobis. Aphace Dod. ut. Vicia lutea foliis Convol­vuli minoris, C. B. P. (male à Casp. Bauhino adaptatur ei nomen Viciae, ut supra innuimus) Aphaca, Ad. Lob. Cam. Park. Aphace Dod^aei Pitine Theophrasti, Anguil. Cam. Orobanche Le­guminum, Lugd. Elatine tertia, Tab. Aphace Dioscoridis, Galeni, Plinii non Theophrasti, Dod. ut. Vicia quae Pitine Anguil. lata siliqua, flore luteo, I. B.

PAg. 343. col. 1. pl. 1. Lathyrus sativus flore fructuque albo, & pag. 344. col. 1. pl. 11. La­thyrus sativus flore purpureo, sunt varietates tantum diversae ejusdem speciei, variantes quoad florum, consequenter fructuum colorem. Ergo male à Casparo Bauhino, Dodonaeo, & Camerario pro duabus distinctis speciebus habentur: nec enim multiplicari debent enita sine necessitate.

1. LAthyrus Tingitanus siliquis Orobi, flore amplo ruberrimo, nobis. Hic Lathyrus an­nuus cauliculos profert quatuor cubitos altos, duplici membranâ cinctos, adinstar latifolii, seu Clymeni Mattheoli: flores autem profert binos papilionaceos maximos, saturate & eleganter rubros, palmaribus petiolis innitentes, quorum singulis succedunt singulae siliquae longae, propendentes, tumidae ubi apparent semina, & in interstitiis seminum depressae, seu siliquis inter grana & grana junctis, adinstar Orobi sativi; unde nos eum O­robi siliquis designavimus: semina sunt Pisi minoris magnitudine.

2. Lathyrus Viciaoides floris vexillo Phoeniceo, foliis labialibus subalbescentibus, sili­quis Orobi, nobis. Lathyrus Boeticus siliquis Orobi, Park. Hic ad tricubitalem ascendit altitudinem, atque à principalibus caulibus costas emittit spithamam & sesquispithamam excedentes, quae duplici alâ membranaceâ, hinc unâ illinc alterâ cinguntur; quod est sym­bolum seu nota generica, Lathyro ab initio doctrinae Lathyrorum assignata; singulis co­stis, ex geniculis caulium ortis, terna saepe, nunc quaterna folia oblonga in medio latiora, at­que in exortu & fine in mucronem acutum desinentia adnascuntur; quae conjugatim sic po­sita, Viciae modo, costis suis ex geniculis ortis adhaerent: Lathyrus à nota essentiali toti generi convenienti, scilicet ala membranacea hinc inde cingente caulem; & Viciaoides, à for­ma foliorum Viciae more dispositorum, dictus, apte denominabitur à nobis Lathyrus Viciaoides, desumendo denominationem à nota essentiali, alis scilicet membranaceis, quae semper & omni Lathyro conveniunt; junctis floribus & siliquis propendentibus conformis est Lathyris, non Viciis, quae in his utplurimum sunt erectae, nisi in minore Vicia Cracca dicta, atque Viciaoides constituit speciem distinctam à reliquis praedictis omnibus; siliquae Orobi instar [Page 56] additae, facile distinguunt hunc specificum Lathyrum à caeteris suae sortis. Insuper vexillum floris Phoeniceum est, labialia autem petala subalbescunt, perlarum instar.

Lathyrus viciaoides, vexillo rubro, labialibus petalis rostrum ambientibus caeruleis, siliqua plana, nobis. A colore floris, & siliquis non Orobi, seu inter grana & grana conjun­ctis, sed planis adinstar siliquarum Clymeni Mattheoli. Hic facile distinguitur à secundo La­thyro viciaoide, sine longiore serie verborum.

3. Lathyrus Aegyptiacus sive Aracus Hispanicus, Cam. Lathyrus angustifolius (sed perpe­ram, est enim latifolius) semine maculoso, C. B. P. Cicercula Aegyptiaca, Clus. Hist. Hic Lathy­rus peregrinus Aegyptiacus, neque foliis, neque caulibus membranaceis reliquisque parti­bus à caeteris differt; cauliculi tamen ejus valde sunt infirmi, & nisi sustineantur aliorum more, humi procumbunt: geniculis caulium concessa sunt bina foliola breviora angulosa, è quorum sinu, inter folia praedicta & caulem, prodeunt oblongo petiolo innixa bina alia folia longiora & lata, angulum acutum constituentia, qui petiolus seu costa media defi­nit in capreolum nonnunquam bifidum intortum, quo sese vicinis herbis & virgultis im­plicat: flos hujus etiam Lathyri sativi flori non dissimilis, nisi quod hujus flos interne elegans sit caeruleus, foris ex cinericeo purpurascens, cui defluenti subnascuntur siliquae ex longis te­nuibus pediculis pendentes, alatae, id est supernè pinnatae seu duplici membrana cinctae, ut cernere est in vulgari sativo, & Lathyro [...] supra explicatis: in singulis siliquis bi­na, raro plura continentur semina, domestici seu vulgaris sativi granorum magnitudine, pariter inaequalia, frequentibus nigris maculis insignita: radix huic est tenuis, gracilis, singulis annis quoque periens. Nota Aracum à Galeno lib. de Alim. facultatibus [...] ap­pellari, & posteriorem nominis sylabam per [...] in Aristophanis Holcadibus notatam inve­niri, ad differentiam videlicet alterius Arachi [...] per [...] qui Caerealium frugum vitium est. Latini Arachum seu Craccam nominant.

4. Lathyrus angustifolius leptomacrolobus, semine rotundo, flore rubello, nobis. Haec pri­ma Lathyri species angustifolii folia gerit angusta, longa & quasi graminea: caulesque pedales & sesquipedales habet procumbentes, ex quorum sinibus oriuntur pediculi triun­ciales, sustinentes flores minores papilionaceos, eleganter rubellos, obsoleti veluti colo­ris, nunc singulos, nunc binos; quorum singulis succedit siliqua tenuis, rotunda, longa, triuncialis sequentis siliquâ cum longior, tum crassior; in singulis continentur semina nove­na, dena, rotunda, parvula Viciae silvestris more: radice constat tenui, gracili, annua­tim pereunte.

5. Lathyrus angustifolius leptomacrolobus, semine anguloso, flore caeruleo, nobis. Hic Lathyrus folia edit angustiora praecedentis, graminea pariter, sed omnino tenuiora; flo­rem fert parvum, papilionaceum, caeruleum, praecedentis minorem; cui succedit siliqua angulosa brevior & tenuior praecedentis, continens septena, octona, minuta pariter, an­gulosa & quasi triquetra semina.

6 Lathyrus angustifolius brachyplatolobus, flore rubello, nobis. Seu potius brachy­platolobus angustissimo folio, flore minore eleganter rubello, nobis. Lathyrus folio an­gustissimo tenuiori, I. B. Hic palmaris, aliquando in pinguiore solo cubitalis Lathyrus, ra­dice est tenui fibrosa: caules ex radice oriuntur crebri, per quos folia tenuissima, longa Caryophylli holostei vel graminis holostei minoris more proveniunt: flores parvi papilio­nacei, eleganter rubri, pro plantae tamen proportione satis magni: siliquae sunt unciales, crassae, latae, longissimis petiolis pendentes; in quarum singulis semina bina, aliquando terna latent, Orobi magnitudine, rotunda, aspera, fuscis maculis obsita, hilo pariter fu­scis lineis picto.

7. Lathyrus silvestris minor, C. B. P. Catanance, Dod. Gall. Catanance haec Legumi­nosa dicta, Lathyrorum classi omnino congener est, constans tenuibus ramosis caulibus, quibus nullae aptatae sunt membranae alatae; folia habet graminea longa, angusta, acuta; flores papilionaceos, longioribus petiolis ex foliorum sinibus ortis insidentes, palmum nonnunquam longis: siliquae tres uncias sunt longae: plus minusve, angustae; plurima gra­na minuta, rotunda, nigricantia, in singulis decem aut duodecim continentur, nunc plura, nunc pauciora: radice innititur inutili, post semen maturum fatiscente, & totaliter pere­unte. Sitne [...] sive amatoria, aut amatoria non bulbosa unguimilvia Dioscoridis: [Page 57] quae quasi necessitate inconcussa & fatali adigeret ad amandum, Catanancen vocarunt, tanquam amoris illicium necessarium. Plinius ejusque coaevi cordati viri consultò figuras harum tacuerunt, nec Dioscorides vires sed historiam duntaxat alienam citat. De hisce nec nos, nec quivis sanae mentis Philosophus, soliciti multum esse debemus. Leguminis perfecti speciem esse ex libro naturae observamus, ut ejusdem descriptio suprà allata hoc evidenter innuit: proinde semina ejus earundem esse virium cum caeteris suae classis Leguminum semi­nibus certò scimus. Deliramenta Plinii, aliorumque cum veterum, tum neotericorum, cordatis saltem bene sentientibus hujus seculi hominibus neglectui habere consuleremus: res ipsas cognoscant perfecte (si fieri poterit) earumque vires, sine admissione tot figmentorum antiquorum, fabulis potius quam rectae rationi aut experientiae innitentium; huius culpae saepe saepius reus est ipse Plinius qui ex relatione aliorum, aut antiquorum scriptis multa futilia & inutilia posteris protrudit. Ipsius desudationibus atque laboribus indefatigatis multum debet posteritas. Quicquid ex se scripsit, bene admodum, sed multa perperam libris suis re­periuntur inserta, ex sententia & relatione aliorum, veluti agricolarum, colonorum rusti­corum, aucupum, piscatorum, venatorum, imo Botanicorum reique naturalis Historiae scriptorum, ad manus posterorum opera sua transmittentium.

• 1. Lathyrus Tingitanus siliquis Orobi, flore amplo ruberrimo, nobis. Hujus semina communicata ha­buimus ex Mauritania Tingitana, primo ab Alexandro Balam, Botanices amantissimo & oppidi Tingidis Syndico per aliquot annos ante obitum. Deinde nuperrime ejusdem semina recentia fu­erunt advecta in Angliam, ab amico nostro Roberto Spotswood ibidem chirurgo & apotheca­rio. Floret media aestate, & versus ejusdem finem maturantur semina.
• 2. Lathyrus viciaoides, floris vexillo phoeniceo, foliolis labialibus subalbescentibus, siliquis Orobi, no­bis. Hic provenit in Boetica aliisque Hispaniae locis. Floret & semina perficit eodem cum priore tempore. Lathyrus viciaoides floribus labialibus caeruleis, siliquis Orobi & planis, nobis. Pro­venit circa Tingidem. Florem & semina producit aestate.
• 3. Lathyrus Aegyptiacus seu Aracus Hispanicus, Cam. Locus ubi provenit satis manifeste appa­ret in titulo assignato; floret & perficit semen aestate, quemadmodum reliquae omnes praedictae La­thyri species.
• 4. Lathyrus angustifolius leptomacrolobus (id est siliqua tenui, longa) semine rotundo, flore rubello, nobis. Provenit inter segetes copiose circa Blaesas; floret Julio & maturantur semina Augusto.
• 5. Lathyrus angustifolius leptomacrolobus, semine anguloso, flore caeruleo, nobis. Floret hic pro­miscue cum praecedente mense Julio inter segetes affatim eundo Blaesis ad villam Domini de la Noue, ad sinistram ambulacri ulmorum quadruplici serie consiti à Regina Catherina de Medicis, & ducen­tis rectà in silvam Blaesensem.
• 6. Lathyrus angustifolius brachyplatolobus (id est siliqua brevi, lata) angustissimo folio, flore eleganter rubro, nobis. Qua itur Monspelio Frontignianum hic reperitur in locis siccis & silvestribus florens mense Aprili, & ineunte aestate semina sua perficit. Semina ibidem collecta à Domino de Fray medico Turonensi & Botanico diligentissimo communicata, cum plurimis aliis seminibus circa Monspeliam collectis, habuimus.
• 7. Lathyrus silvestris minor, C. B. P. Catanance, Dod. Gall. Haec Catanance Leguminosa pas­sim provenit inter sara arva, & ad silvarum margines sese ex semine deciduo singulis annis de novo propagat; in Gallia passim floret sub exitum veris, & semen suum aestate perficit.

De viribus & qualitatibus omnium horum Lathyrorum praeter praedictos (quorum ex authoribus vires assignavimus) nihil dicendum relinquitur, nisi quod hominum usui non inserviant, sed pe­cori saginando, cujus usu in cibo nutriuntur & impinguescunt homines.

• 1. Lathyrus Tingitanus, flore ruberrimo amplo, nobis.
• 2. Lathyrus Viciaoides floris vexillo phoeniceo, foliolis labialibus subalbescentibus, siliquis Orobi, no­bis. Lathyrus Boeticus elegans, siliquis Orobi, Park. Alter foliis labialibus caeruleis, siliquis Orobi & siliquis planis, nobis.
• [Page 58]3. Lathyrus Aegyptiacus seu Aracus Hispanicus, Cam. Lathyrus Aegyptiacus, Ger. Cicercula Ae­gyptiaca, Clus. Hist. Cicercula Boetica seu Aegyptiaca Clusii, Park.
• 4. Lathyrus angustifolius [...], semine rotundo, flore rubello, nobis.
• 5. Lathyrus angustifolius [...], semine anguloso, flore caeruleo, nobis.
• 6. Lathyrus angustissimo folio [...], flore eleganter rubro, nobis. Lathyrus folio te­nuiore, floribus rubris, I. B.
• 7. Lathyrus silvestris minor, C. B. P. Catanance, Dod. Gall. Hist. Lugd. Catanance Legu­minosa quorundam, I. B. Ervum silvestre Dod^•i herbariorum Ad. Lob. Ervum silvestre, Ger.

1. VIcia perennis multiflora spicata caerulea sepiaria, nobis. Vicia multiflora, C. B. P. Arachus, Tab. Viciae haec species perennis provenit in sepibus, dumetis, & sen­ticetis, atque donatur caulibus tenuibus, longis, hirsutis: foliis lobatim seu conjugatim multis, uni rachi adhaerentibus, hirsutis itidem, atque nervo medio in capreolum desinente Arachi in modum: flores in spicis longis multi sunt caerulei & purpuro-caerulei, ex summis ramis propendentes, quibus fatiscentibus succedunt siliquae parvae, latiusculae, fuscae: semina in his latent parva itidem, imò vulgaris silvestris minora: radix durabilis in mul­tos annos, longe lateque repens, atque ex eâdem singulis annis primo vere regerminat.

Datur & alia hujus major species quae altius conscendit; folia habet prioris latiora, hirsu­ta pariter: flores subalbidos, lineis seu striis potius caeruleis notatos: provenit sponte eti­am in dumetis & sepibus comitatûs Oxoniensis, unde in Hortum Botanicum publicum U­niversitatis haec species delata fuit à Jacobo Bobert Hortulani filio.

2. Vicia perennis maxima dumetorum, flore obscure rubente, nobis. Cracca major, Tab. Osmunda Latinorum, Trag. Vicia haec secunda in dumetis etiam nascens, est radice iti­dem repente, ex quâ ineunte vere protruduntur caules bicubitales & tricubitales; cauli­um ramulis adhaerent folia septena, octona, latiora, hinc inde rachi seu foliorum nervo medio [...] regione adnata: ex cujus extremo exit capreolus, beneficio cujus vicina quae (que) scandit & amplectitur: folia inquam costae mediae ramulorum viticulosorum adhaerentia sunt multo latiora versus costam, & terminantur in mucronem obtusum; ex sinibus costae foliorum & ipsius caulis oritur pediculus palmaris, sustinens plures flosculos obsoleti rubri coloris, majores, aliquando dilutius, aliquando saturatius tinctos, nonnunquam etiam ferrugine­os: quibus singulis succedunt siliquae compressae, nigrae maturitatem saltem adeptae, suntque majores siliquis praecedentis, quaeque exsiccatae sponte aperiuntur & semina sua effundunt, quibus in locis neglectis & silvis caeduis sese propagat: est semine fusco aut nigro. Est & alia Vicia silvestris perennis hirsuta incana, quae silvestris flore albo dicitur Carolo Clu­sio. Haec differt tantum à priore, quod folia habeat minora magisque incana, & quasi lanu­gine obducta: flores edit albos, vexillo tamen superiore venis obscuris obducto: siliquae parum aut nihil à vulgaris siliquis differunt.

3. Vicia Narbonensis maxima, fructu rotundo atro, foliis serratis & integris, nobis. Vicia Romana, Cam. Faba silvestris, Matth. Bωna silvestris, Dod. Haec Vicia caule est angulari, inani quoque, multis geniculis intersepto, ubi sua sponte viget, ut fertur, breviori & ere­cto; in hortis autem nostris longiore, ac nisi adminiculis fulciatur caduco, neque ullum est folium quod imparitatem faciat; costa folii sive [...] in capreolos abit; quibus proxi­ma quaeque prope assistentia apprehendit ac complectitur: folia magna, Bωnae Dodonaei si­milia: flos caeterarum Viciarum formâ, colore è Phoeniceo nigricans: siliquae omnino veluti aliarum Viciarum nigrae, sed multo majores & crassiores, interiore parte albae, mollesque [Page 62] floccos continentes; in quibus plurima semina rotunda, nigra, Erviliae seminibus paulo ma­jora, parvum umbilicum candidum habentia. Dum autem manduntur, foetorem veluti quendam ingratum excitant. Quandoquidem capreolis donetur, & filiquam majorem, o­mnino Viciae siliquarum formâ, seminaque rotunda habeat, potiore jure suae sortis similibus associatur, Viciis scilicet, ex nostra sententia, non autem Fabis (ut vult Casparus Bauhi­nus aliique authores) quae non scandunt capreolis, nec enim siliquas nec semina conformia habent Viciarum Classi, ut clare ipsam plantam examinantibus apparet. Est duplex, vel fo­liis integris, vel serratis; folium integrum non serratum, & plantam ipsam integram fo­liis serratis onustam sculpi curavimus; quum rara sit planta, nec usum ullum apud nos ha­beat; sed tantum in paucorum Botanicorum hortis, quos varietas & studium her­barum delectant, reperiatur. Utramque hujus varietatem cernere licet hac hora, qua haec committo chartis, cum multis aliis rarioribus Leguminibus, in horto publico Botanico Universitatis, ex Asia & Africa ad nos transmissis.

4. Vicia flore luteo-pallido, siliquis hirsutis crassis brevibus erectis, nobis. Pulchrum hoc genus Viciae folia gerit Viciae multiflorae modo, conjugationes foliorum ut in illâ pluri­mae apparent, ad decem aut duodecim supputantur folia angusta, & in acumen desinentia, in quibus magni visuntur pili: flores sunt parvi, singulares & luteopallidi seu ochroleuci: siliquae quoque singulatim proveniunt primo valde hirsutae & tactu asperae, erectae, crassae, unciam unam cum semisse longae, dimidiam fere latae; in singulis grana terna, quaterna­ve observavimus. Datur & alia ejusdem species cujus siliquae sunt etiam singulares, hirsutae, erectae, prioris multo minores; forma siliquarum Pisi minoris. Datur etiam & tertia neu­tiquam à caeteris discrepans, nisi quod siliquas suas singulares habeat propendentes, hirsutas, siliquarum Pisi minoris forma itidem. Primae siliquis erectis, hirsutis, Iconem exhibuimus, in Tab. 4. Sect. secundae, loco quarto, & aliarum duarum in Appendice ad Legumina Ta­bulae 19^nae loco secundo & quinto: ex ipsis plantis Icones delineandas & sculpendas cura­vimus.

5. Vicia lutea foliis Convolvuli minoris, C. B. P. Aphace, Dod. Hîc inadvertenter in hac Tabula locatur à nobis inter Vicias, sequendo Bauhinum & alios authores, sed cum attenti­us inspexeramus, observavimus ipsam conditiones possidere Lathyri, non Viciae; quippe quod bina folia caulem ambientia gerat, quae perforari quasi videntur à caule quadrato, & angulum acutum caeterorum Lathyrorum more constituunt, non autem plurima folia conju­gatim rachi seu costae mediae adhaerentia habet, veluti omnes Viciae species; ergo ex libro naturae disponi debuerat inter conformes Lathyri species, sicut nos fecimus supra in Tabu­lis cognationis & affinitatis, item & in explicatione Tabulae secundae ad finem ejusdem.

Vicia maritima flore albo longo, nobis. Hujus Viciae caules sunt pedales & sesquipedales, ex geniculis hinc inde (alternatim aliarum Viciarum ritu) proveniunt costae mediae, protruden­tes capreolos aliquot versus finem; atque costis singulis folia obtusa quasi cordata, è regio­ne sena adnascuntur: inter caulem & costam exiliunt flores albi papilionacei, longi, quibus singulis succedunt siliquae singulae unciales subrotundae, continentes semina quina, nunc plura, nunc pauciora. Vide figuram in Appendice Tab. 19. loco. 4.

6. Vicia major vulgaris sativa, nobis. Sativa vulgaris semine nigro, C. B. P. Sativa vulgaris, I. B. Vicia haec ubique terrarum coli solita, caulibus constat bicubitalibus, aliquando humilioribus, a­liquando procerioribus, angulosis, striatis, cavis, hirsutis; foliorum conjugationes senae, septe­nae, nunc pauciores, nunc plures costae mediae longae adhaerent, in tortiles claviculas desi­nenti, quibus proxima arripit adminicula: folia uncialia paulo minora majorave (secun­dum solum in quo seritur) angusta, ad extremum lata, hirsuta, eademque rachi ex ad­verso apponuntur; ex uniuscujusque costae sinu, seu ala, flores enascuntur bini, purpurei, pa­pilionacei, aliquando plures; singulos (que) excipiunt siliquae bivalves, singulae quadrantales & non­nunquam longiores, tumidae & eminentes (saltem conspicuae ubi apparent grana) semina clau­dentes Pisis arvensibus pene paria, compressa, paululum fusca aut variegata, perraro nigra, non­nunquam alba. Mirifico foliorum lusu provenit Vicia, ut pene cuiquam imponat, veluti Proteus aliquis, ut eadem non eadem putari possit; ex his enim alia sunt fere rotunda, alia cordata versus extremum, alia angusta & longa: flos unicus sed aliquando plures, multa purpura seu rubro colore picti, brevi pediculo haerentes; & consequenter siliquae sunt erectae, quia peti­olo curto donantur; eaeque quoque sunt majores vel minores; tunicae quoque involventes semina sunt magis minusve depressae, aut magis tumidae (praecipue ubi semina apparent ipsa) quae colore sunt fuscae, aut nigrae exsiccatae: seminibus copiose (usque ad octonari­um [Page 63] aliquando denarium numerum) fuscis, variegatis, aut virore pallentibus, etiam nigris onustae; denique albis, quasi rotundis, parvi Pisi arvensis aemulis, & à flore rubro pro­ductis. Est & alia hujus varietas, flore rubro, semine minore subviridi, Halepa ad nos misso.

Vicia major folio cordato, flore rubro, fructu albo Pisi minoris instar, nobis. Haec à fo­liis cordatis, floribus rubris, & semini albo, Pisi minoris arvensis semine simili, facile ab aliis omnibus Viciae speciebus distinguitur. Vide in Appendice Tab. 19. iconem tertio loco i­bidem sculptam.

Vicia minor flore rubro, fructu vario, siliquis propendentibus, nobis. Ex hac deno­minatione facile à caeteris suae sortis cognoscitur. Vide in Appendice. Tab. 19. iconem primo loco ibidem sculptam.

7. Vicia silvestris semine nigro & variegato, folio acutiore, nobis. Vulgaris acutiore folio, semine parvo, nigro, C. B. P. Aphaca vera, Lugd. Haec Vicia à sativa vulgari, & silve­stri vulgari majore mediâ inter sativam & hanc, differt potissimum semine, quod admodum parvum, rotundum & copiosum (aliquando ad octona exemisse me memini) latet in siliquis angustioribus, longioribus, magisque teretibus, & rarioribus, siliquis Viciae sepium minus hir­sutis, quae siccae nigrescunt, nigraque in se continent semina aut variegata aliquando.

Vicia sepium folio rotundiore acuto, C. B. P. Vicia, Dod. Clus. Hist. Haec sponte prove­nit inter sata passim, saepe etiam in sepibus & dumetis; differt à sativa vulgari, quod sili­quas producat minores, breviores, & rotundiores; quin & semina ibidem contenta sunt rotunda, nigra vel maculata; ergo crassitie & rotunditate siliquarum, & colore fusco seu subnigro earundem, facile discernitur haec media à sativae siliquis longioribus, compressio­ribus, magisque tumidis (ubi apparent semina) & semina compressa continentibus. Silve­stris autem seu vulgaris sepium, folio acutiore, semine parvo nigro, C. B. P. ab utraque raritate siliquarum singulatim dispositarum, minus hirsutarum, quaeque etiam siccae nigre­scunt, à semine etiam minore nigro, quam facillime distinguitur. Datur & alia Vicia mul­tiflora spicata caerulea annua minor procumbens, quae vix pedalem aut sesquipedalem supe­rat altitudinem, sola tenuitate partium, & duratione à Vicia multiflora spicata caerulea vulgari perenni differens.

8, Vicia pratensis verna seu praecox Soloniensis, semine cubico seu hexaedron referente, nobis. Haec Vicia minima sub exitum hyemis in pratis neglectis & minime herbidis, contra Regiam Chambort in agro Soloniensi intra septa ejusdem nominis sitam viget. Florem fert exiguum, rubentem, papilionaceum, ex singulis geniculis ortum, atque singulis floribus singulae succedunt siliquae curtae, tenues, pollicares; in quarum singulis continentur semina angulosa, minuta, terna, quaterna, hexaedrum referentia, atque praecocitate & tenui­tate partium, denique seminibus cubicis, à caeteris praedictis omnibus, facili aut nullo ne­gotio distinguitur.

FRumentorum quoque vitium est quod Graeci [...] (Theophrastus 8. Hist. 10. rem scabram & duram dicit, quae in Lente nascitur) nominant. Ruellius Craccam appellari refert. Differt ab Aphaca & Vicia potissimum semine; nam Craccae semina exquisite rotunda, nigra sunt; & ut Galenus inquit, Ervo minora. Aphaces vero & Viciae semina non rotunda, sed aliquando latiora, veluti Lentium, teste Galeno 1. de Alim. facul.

Arachus sive Cracca est Viciae minor species in segetibus proveniens, easque strangu­lans, & nutrimento depravans, & ligans non minus multiplicitate radicum succum nutritivum è terra extrahentium, quam crebris suis capreolis ipsos culmos arcte amplexans, ut Apha­ca Dodonaei quae est Lathyri species uti supra dictum: distinguitur à praedictis omnibus Vi­ciae speciebus tenuitate partium.

9. Vicia minor segetum cum siliquis pluribus hirsutis, C. B. P. Vicia parva seu Cracca mi­nor, cum multis siliquis hirsutis, I. B. Arachus seu Cracca minima, Ad. Lob. Arachus, Lugd. Ex radice tenui, exili & inutili, quadrati, tenues, & infirmi exeunt cauliculi, importuna alarum ubertate luxuriantes: folia Lentis foliis quasi paria, hirsuta, pinnata caeterarum omnium Viciarum more, sibi mutuo respondentia, medio nervo annexa, aliquando septe­na, [Page 64] octona paria, conjugatim posita: nervus medius in tortiles capreolos varie partitos fa­cessit. Segetem infesto complexu arripit & strangulat haec parvula Vicia, excrescens inter­dum ad tres cubitos: ex foliornm alis, hinc inde enatis pediculis, flosculi insidunt race­matim ac veluti in capitulum congesti quinque, sex, nunc plures, nunc pauciores, eòdem spectantes, pusilli, papilionacei, albi; quos siliquae excipiunt totidem semiunciales, hirsu­tae (quemadmodum sunt folia) quarum singulis bina ternave insunt grana sive semina, Vi­ciae sepium folio acutiore seminibus minora, rotundiora, & magis maculata.

10. Vicia minor segetum cum siliquis paucis glabris, nobis. Viciae sive Craccae minima species cum siliquis glabris, I. B. Est & haec praecedente tenerior, foliis similiter conjugatim positis, paucioribus tamen & glabris: pediculo tenuissimo, longo, ex foliorum alis nato flos innascitur unicus aliquando, utplurimum bini, suave purpurascentes vel dilute caeru­lei aut violacei, raro tres; quos singulos sequitur siliqua parva, glabra, praecedentis Craccae magnitudine par, sed paulo longior ac tenuior.

• 1. Nascitur circa margines agrorum, & in pratis silvestribus circa fossas; fluminum, rivulorum ac torrentium ripas amat, & frequenter in sepibus semicosis reperitur: flores caeruleos adeo den­se in spicam quasi congestos habet in cimis caulium Galegae ritu, ut Galega Germanica aut Galega silvestris quibusdam dicatur. Floret Maio & Junio, atque Julio & Augusto matu­ratur semen. Viget in dumetis & sepibus. Altera major folio latiore, floribus subalbidis li­neis caeruleis notatis ibidem, ut supra dictum.

• 2. Vicia maxima dumetorum passim provenit inter sentes & dumeta in Germania utraque, ubi ap­pellatur Divi Christophori herba. Floret aestate, & versus ejusdem finem semina perficit sua.

  Vicia silvestris incana Clusii flore albo, reperta fuit in Hungariae quibusdam locis: florebat Maio mense atque mense sequente semen perficiebat.

• 3. Vicia Narbonensis maxima, fructu rotundo atro, foliis integris & serratis, nobis. Vicia Roma­na, Cam. Faba silvestris, Matth. Vulgatior Vicia foliis integris in Narbonensis Galliae & Aquitaniae plerisque locis sponte sua exit. Apud septentrionales rarum est hoc Legumen, nec alibi quam in hortis satum provenit. Vicia foliis serratis in Apulia & montibus Euganeis & circa Patavi­um. Utraque floret aestate, & versus ejusdem finem, & Autumni initium maturantur utri­usque semina.
• 4. Vicia flore luteo pallido, siliquis hirsutis crassis brevibus erectis, nobis. Ad margines agro­rum & in agris frumentariis circa Monspelium reperta: floret Junio: Julio & Augusto semina ad maturitatem perducit.

• 5. Vicia lutea foliis Convolvuli minoris, C. B. P. Aphace, Dod. ut. Lathyrus luteis foliis Convol­vuli minoris & aptius, nobis. Provenit passim in agris frumentariis, laeto pinguique solo unà cum Tritico, Secali, & aliis frugibus. Floret Maio; semen Junio & Julio maturum est. Vide inter Lathyros, ubi magis idoneè collocatur.

  Vicia maritima flore albo longo, nobis. A nomine indicantur ipsius natales.

• 6. Vicia major vulgaris sativa, nobis. Sativa vulgaris, I. B. Seritur in agris passim Boum pa­scendorum gratia, quin & seminibus hyeme nutriuntur volatilia domestica, gallinae, colum­bi, &c. Floret aestate ineunte, & mediâ maturescit semen ipsius.
• 7. Vicia silvestris semine nigro & variegato, folio acutiore, C. B. P. & nobis. Aphaca vera, Lugd. Vicia sepium folio rotundiore acuto, C. B. P. Vicia, Dod. Clus. Hist. Hae sponte proveniunt inter sata, nonnunqnam inter sepes & dumeta; ad agrorum margines illa frequenter conspici­tur. Utraque floret aestate, eodemque tempore maturum est earum semen.
• 8. Vicia pratensis verna seu praecox, Soloniensis, semine cubico, nobis. In agro Soloniensi in pra­tis minime herbidis floret exeunte hyeme, & maturantur semina Aprili mense.
• 9. Vicia minor segetum cum siliquis plurimis hirsutis, C. B. P. Arachus seu Cracca minima, Ad. Lob. In omnibus arvis satis, & aliquando dumetis provenit.
• 10. Vicia minor segetum cum siliquis paucis glabris, nobis. Provenit inter frumenta, aliasque segetes promiscue cum priore: floret utraque Junio, & maturantur semina Julio & Augusto cum frugibus ipsis, praecipue Avenâ.

5. Vicia lutea foliis Convolvuli minoris, C. B. P. Aphace, Dod. ut. Lathyrus luteis foliis Con­volvuli minoris, nobis. Et aptius à nota generica sic denominatur, ut supra apparet in doctri­na Lathyrorum. Semina hujus astringendi vim habent, quapropter stomachi & alvi fluxiones tosta & decocta Lentis modo sistunt. Hanc astringendi facultatem Aphacem habere certo experimento cognovit Dodonaeus, ut apparet ex Pemptadibus suis.

6. Vicia major vulgaris sativa, nobis. Vicia vulgaris sativa, Park. I. B. Est Vicia non modo in­suavis, sed & concoctu difficilis, alvumque inhibet. Perspicuum ergo est, cum natura sit hujus­modi alimentum, quod ex ipsa distribuitur vix habet quicquam boni succi, sed crassum est & ad succum melancholicum gignendum idoneum: monet Galenus Viciae fructum, potissimum cum vi­ret, esse noxium; nec sunt qui comedunt Viciae aut Ciceris fructum, nisi per famem.

• 1. Vicia perennis multiflora spicata caerulea, sepiaria, nobis. Vicia multiflora, C. B. P. Vicia silvestris secunda, Clus. Hist. Desc. Vicia multiflora seu spicata, Park. Arachus, Tab. Galega altera vel silvestris aut Germanica, Dod. Desc. Altera major, folio latiore, floribus subalbi­dis lineis caeruleis notatis, circa Oxonium reperta.

• 2. Vicia maxima dumetorum, flore obscure rubente, nobis. Maxima dumetorum, C. B. P. Ger. Vicia sepium perennis, I. B. Vicia silvestris altera vel 5. Aphace Dioscoridis, Osmunda, Trag. Cracca major, Tab.

  Vicia silvestris perennis hirsuta seu incana, flore albo, nobis. Silvestris flore albo, Clus. Hist. & Pan.

• 3. Vicia Narbonensis maxima fructu rotundo atro, foliis serratis & integris, nobis. Arachus, Fuch. Vulgo Vicia Romana, Cam. (cui & Pisa nigra.) Faba silvestris, Matth. Ad. Lob. Lugd. Tab. Faba Graecorum, Lob. Icon. Bωna silvestris, Dod. Faba silvestris Graecorum seu Faba vete­rum, Park. Faba silvestris, Ger. Arachus Fabaceus, & Faba Kairina cui semina minora, & A­rachus Fabaceus serratus, semine majore, I. B. Phaseolus silvestris, Hist. Lugd.
• 4. Vicia flore luteo pallido seu ochroleuco, siliquis hirsutis crassis brevibus erectis, nobis. Vi­cia silvestris flore luteo, I. B. & silvestris lutea cum galea fusca eidem. Prioris est tantum vari­etas ex nostra sententia. Datur & alia species hujus, siliquis hirsutis erectis minoribus; item & tertia siliquis minoribus propendentibus: harum duarum posteriorum Icones delineandas in horto Edwardi Morgan pone coenobium Vestmonasteriense curavimus, & postea sculpendas, uti appa­rent, in Tab. 19. Vide plantam 2 & 5 illic.

• 5. Vicia lutea foliis Convolvuli minoris, C. B. P. Aphaca, Dod. ut. Lathyrus luteus foliis Convol­vuli minoris & magis apposite, nobis. Vide figuram 5. hic in Tab. 4. & Descriptionem inter La­thyros ex cujus numero est. Ibidem nomina diversorum authorum adferuntur.

  Vicia maritima flore albo longo, nobis.

• 6. Vicia major vulgaris sativa, nobis. Vulgaris sativa, Park. I. B. Vicia, Dod. Ger.

• 7. Vicia silvestris, semine rotundo nigro & variegato, nobis. Vicia minor vel 3. Trag. Craccae 1. genus, Dod. Arachus & Cracca major, Ad. Lob. Park. Vicia silvestris seu Cracca major, Ger.

  Vicia vulgaris silvestris frugum, semine parvo & nigro, I. B.

• 8. Vicia minor pratensis verna seu praecox, semine cubico, nobis.
• 9. Vicia minor segetum cum siliquis pluribus hirsutis, C. B. P. Vicia silvestris seu Cracca minima, Ger. Vicia parva seu Cracca minor cum multis siliquis hirsutis, I. B. Arachus sive Cracca mi­nima, Ad. Lob. Arachus, Lugd. Arachus minor Lusitanicus, Park. Cracca minor, Tab. Craccae alterum genus, Dod.
• 10. Vicia minor segetum cum siliquis paucis glabris, nobis. Vicia segetum singularibus siliquis gla­bris, C. B. P. Viciae seu Craccae minimae species cum siliquis glabris, I. B.

Nota nos varias Viciarum species in Tab. cognationis & affinitatis addidisse, quae non continentur in Tab. 4. aeneâ sculptae, quarum quasdam tantum descripsimus, quasdam & descripsimus & ea­rum etiam Icones adhibuimus in Tab. 19. App. ad Legumina. Nota insuper nos duas Vicias lu­teas, siliquis propendentibus, scilicet crassioribus & tenuioribus adhibuisse, cum debeant esse duae siliquis erectis, & unica siliquâ hirsutâ propendente: corrige lapsum & consule Tab. 4^tam Iconem & Tab. 19. Iconem 2. & 5^tam.

VIcia lutea foliis Convolvuli minoris cum sit perfe­cta Lathyri species, à binis foliolis triangulari­bus cingentibus caulem quadratum, quatuor levibus a­lis insignitum, aptius omnino quadrat Lathyris, mi­nime Viciis, quarum nota praecipua est habere plurima foliola alata, ex opposito & conjugatim sita; ergo ma­le inter Vicias locatur à Casparo Bauhino & aliis autho­ribus.

Florent omnes hi Phaseoli aestate, quidam citius, quidam tardius: semina perficiunt autumno. Sativi aut hortenses nostrates (teste Columella & Palladio) in Italia proveniunt. Exotici ex India utraque Orientali & Occidentali à paucis abhinc annis ad nos Europeos delati, & in pau­corum Botanicorum hortis sati, quos varietas pulchra & multiplex seminum horum, eorumque stu­dium delectat, coluntur; quin & ipsa semina annosa, variis coloribus picta, & diversiformia, vi­su & observatu perdigna, ut in armorariis seminalibus seu musaeis rerum naturalium studiosorum conserventur.

Smilacis hortensis siliquae lobi dicuntur (ut supra dictum,) quoniam prae aliis, praecipue ex omni siliquarum genere quae indumento tectae sunt bivalvi, soli Phaseoli recentes & virides te­nerioresque unà cum siliquis seu integumentis utplurimum ubique ineunte aestate comeduntur. Coquuntur enim siliquae cum seminibus unà intus latentibus, ut ex Dioscoride relatum ante, & veluti Asparagus oleris modo editur Phaseoli fructus: ciet urinam & gravia somnia facit. Nu­triunt Phaseoli non minus quam Pisa, similiterque flatus expertes sunt, verum jucunditate & al­vi dejectione illis cedunt teste Aetio. Simeon Sethi apud Fuchium & Mauritani in primo ordine calidos & humidos esse Phaseolos statuunt. Galenus etiam de Alim. Facul. humidiores natura asserit. Pergit Simeon Sethi, qui magis rubri sunt calidiores. Manifesta quoque in iis humi­ditas, quod cito putrescant. Humores generant crassos & pituitosos, medium locum habent (ut ait Galenus) inter ea quae facile & difficulter concoquuntur, celeriter & tarde transeunt. Ante alios cibos sumpti ventrem proritant. Albi igitur Phaseoli crassioris & difficilioris conco­ctionis ac humidiores sunt quam rubri. Proprietate quadam turbulentâ somnia faciunt, sed ad bonam habitudinem corporis conducunt & urinas movent. Horum decoctum menses movet; si­liquae [Page 71] seu cornicula dum recentia viridia & teneriora sunt) si cum sinapi & Carui semine e­dantur, aut si elixentur cum Pipere, in acetariis etiam eduntur. Adduntur etiam in fucis, qui­bus mulieres faciem concinnant.

Phaseolus, Phasiolus, Phaselus (Et gravis Atriplicis consurgit longa Phaselus) Faseolus, Do­lichus & Smilax hortensis, I. B. [...] & [...] quibusdam dicitur, id est siliqua; quia prae caeteris omnibus siliquis Phaseoli siliquae virides & adhuc juniores & tenerae elixae, oleo aut butyro aceto & sale admistis, commode satis eduntur.

1. ORobus sativus sive Ervum semine anguloso, siliquis inter grana & grana junctis, nobis. Orobus annuus receptus herbariorum, Lob. Ger. Hic Orobus caulem habet duriuscu­lum, non quidem erectum, nec tamen procumbentem sed in latus vergentem, [...] Theophrasto dicitur: folia Lentis similitudine, parva, angusta, plura uni costae mediae seu [...] adnata, & sibi invicem conjugatim è regione apposita: flores exigui, candidi, papi­lionacei: quos parvae, unciales, torosae siliquae, ubi apparent semina protuberantes, sequun­tur, in quarum singulis terna quaternaque semina angulosa minora, gustui non insuavia, latent: radicibus firmatur tenuibus.

Orobus Creticus semine minore, C. B. P. Creticus, Matth. Lugd. Hic Orobo praedicto an­nuo similis, sed minutiore constat semine, siliquisque gracilioribus, inter granum & gra­num etiam conjunctis valvis seu tunicis; si Anguillarae credimus, in Abrusso vulgaris. Re­tinet nomen antiquum corruptum; ex Ervo Iervo dicitur: in glareosis ibidem affatim occur­rit. Mattheolus ejusque sequaces semine minore esse asserunt. Quicunque hunc & priorem eundem constituerit, illi dabo manus.

2. Orobus Creticus semine majore obtuso triangulo, nobis. Et C. B. P. Cicer Orobaeum Theophrasti, Lugd. Ad. Lob. Primo Orobo similis est, praesertim siliqua: dulcissimum & Ervo simillimum dicitur ejus semen. Juxta cauliculorum nodos ramuli quidam prodeunt, sus­tinentes plures siliquas, rotundas, semiunciales, inter grana & grana junctas, seu exiguis tu­berculis ubi apparent grana conspicuas, terna raro plura semina obtusa, triangula, clauden­tes, [Page 75] Orobi vulgaris recepti herbariorum seminibus duplo majora, colore albido pallentia seu subfulva; non ingrati saporis, quae ab Orobo vulgari non solum magnitudine sed & nigredine differunt.

• 1. Orobus annuus receptus herbariorum, Lob. Nascitur hic in Hispaniae & Italiae plurimis lo­cis; in Germania & Gallia Belgiaque non nisi in hortis à paucis seritur: floret Junio & Julio, semen suum perficit Augusto.
• 2. Orobus semine majore obtuso triangulari, C. B. P. Cicer Orobaeum Theophrasti. Hic Orobus in Gal­liae Narbonensis & Gallo-provinciae plerisque satis arvis per messes flavet. Floret & semina sua per­ficit eodem cum primo tempore. Reperitur & in Creta insula, unde ei Orobi Cretici nomen inditum.

Orobus primus seu Ervum gustu est insuavissimum ac pravi succi, & ideo ab eo quidem homines abs­tinent. Boves vero in aqua dulcoratum pascuntur. Semen redditur angulosum ubi siccum; siliquae torulis ubi aparent semina scatent. Qualitas evidenter ingrata eis inest; in magna tamen fame, quemadmodum Hippocrates quoque scripsit, necessitate coacti ad ipsum nonnun­quam accedunt. Porro quatenus amaritudinis est particeps, eatenus excidit & extergit, atque obstructiones expedit.

• 1. Orobus sativus sive Ervum semine anguloso siliquis inter grana & grana junctis, nobis. Orobus receptus herbariorum, Lob. Ger. Orobus siliquis articulatis, C. B. P. (perperam à Casp. Bauhino adhibetur articulatis, cum siliquae hujus nullatenus sint articulatae; articulatae enim siliquae ex­siccatae, per interstitia rumpuntur, & in singulis interstitiis singula continentur semina secun­dum doctrinam nostram ex libro naturae haustam & depromptam) Orobus sive Ervum, Matth. Gesn. Hort. Lugd. Ervum sive Mochus, Tab. Ervum verum, Cam. Mochus sive Cicer Sa­tivum, Dod.
• 2. Orobus Creticus semine majore obtuso triangulo, nobis. Orobus semine obtuso triangulo, C. B. P. Cicer Orobaeum Theophrasti, Ad. Lob. Lugd.

1. FAba major sive Bωna major Dodonaei caule sive scapo (verbum est peculiare, denotans caulem Fabae) exit quadrangulari, striato, glabro, inani, geniculis intercepto, longo & erecto. Qui quando dense seritur ipsa Faba sese sustinet, quando vero seorsum, in terram collabitur; folia è geniculis promuntur oblonga, ex intervallis costis alternatim adhaeren­tia, [Page 84] quorum singularia subpinguia & crassa satis sunt, venosa, glabra: flores in cimis caulium sive scaporum spicatim proveniunt papilionacei, ut caeterorum Leguminum; forma tamen oblongi, colore candidi, lituris nigris conspicui, aut ex purpura nigrescentes; quorum singulis succedunt siliquae longae, crassae, torosae, intus quasi tomentosae aut spongiosae dum adhuc virides sunt, plures simul junctae, atque ex eodem geniculo curtis suis petiolis ortae, inferiore parte tenuiores, superiore crassiores, atque interiùs ubi semina conduntur quodam veluti tomento candido, molli, aut lanoso, constant, exterius hirsutae sunt adhuc virides, post maturitatem sicciores factae nigrae fiunt & duriusculae, sicut & Genistae, reliquorumque o­mnium pene Leguminum. Fabae tamen siliquae sunt omnium suae classis Leguminum (perpau­cis exceptis, ut Phaseolo Brasiliano aliisque hujus generis subalterni quibusdam exoticis) lon­giores & crassiores; in quarum singulis continentur semina terna, quaterna, quina (raro plura) oblonga, lata, compressa, humani unguis pollicis latitudine & figurâ, saepenumero semidrachmae pondo; colore utplurimum candida vel rubra, subinde ex rubicundo colore purpurascentia, quorum singula in superiore sua parte oblongum veluti umbilicum gerunt, quem tegit oblongum & dilute virens unguiculi veluti segmen dum viret adhuc semen, at ma­turum & exsiccatum nigrescit & hilum nigrum dicitur; putamen seu seminis potius mem­brana exterior, densa & spissa est, seminis autem caro seu pars interior resiccata, dura, so­lida est, & in duas partes facile finditur (quemadmodum in reliquis omnibus Leguminum seminibus evenit) & ab uno latere germinationis principium evidenter conspicuum habet, praecipue cum aqua diu maceratum fuerit, at (que) germen suum & radicem simul & semel pro­trudit, hanc deorsum, illud autem sursum, ex quo formantur primo bina foliola, deinde reliqua; caulis scilicet & quae sequuntur caulem, flores primariò, & siliquae continentes semina, quorum beneficio species conservantur in omnibus vegetabilibus non minus quam in Fabis: atque hic est finis ultimus perfectionis generare sibi simile: radices longae sunt ac ex multis fibris formantur. Est & alia Faba compressa minor majore, cujus fructus est aut albus aut ruber.

2. Faba minor seu equina, C. B. P. Bωna seu Phaseolus minor, Dod. Faba minor, Lugd. Haec minor Faba foliis, floribus, siliquis, & semine, majori similis est, singulas tamen partes praedictas minores, folia autem plura multo (que) crebriora habet; ex scaporum alis sursum versus flores plurimi ejusdem coloris cum Fabae majoris floribus emergunt; curtis & vix conspicuis pediculis innituntur, quini, seni, simul congesti, quibus totidem succedunt siliquae rotundio­res, & minores majoris Fabae; fructus quoque multo minor est, non vero latus, nec compres­sus, sed teretis quodammodo figurae, ac quasi in rotunditate oblongus seu cylindraceus; colore alias subalbicans vel subflavus, alias niger; pariterque umbilicum in superiore parte habet, ac ibidem hilum nigrum; cortex seu putamen ejusdem exterius duriusculum est, interior vera ejus medulla seu caro minùs dura sed rarior & laxior. Foecundum admodum est hoc Legumen, quod & majorem Bωnam non solum multitudine foliorum, sed & florum siliqua­rumque numero superat. Est & media Bωna inter majorem & minorem equinam hanc, quae majore quidem est minor, minore equinâ major, cui forma omnino accedit. Est & alia adhuc quarta inter mediam & equinam minorem, quae plures siliquas simul congestas ad singula genicula producit in summis scaporum; hujus semen nobis communicavit vir generosus & Botanices peritissimus Dominus Carolus Hatton: unde habuerit, nobis non constat; sed cum ali­is plantarum rariorum seminibus ex longinquis regionibus ad se transmissis delatum etiam fu­it hujus fertilioris Fabae minoris semen. Floruit anno elapso in Horto Botanico publico Uni­versitatis copioseque semina sua reddidit.

Prima & major Faba compressa seritur in hortis & agris: floret Maio & Junio particulatim & diu, fructus fert Junio ac Julio, Augustoque colliguntur; quo citius seritur citius etiam colligitur ejus fructus. Majoris datur alia species, neutiquam discrepans, nisi quod siliquas minores, & con­sequenter fructum minorem compressum, album & rubrum, aliquando nigrum, gerat: seritur etiam in agris, eademque anni tempestate floret cum priore majore, caeterisque minoribus supra cita­tis.

Fabae ut memoria prodidit Galenus l. 7. Simpl. medium in exsiccando & refrigerando obtinent, & ad medium propinquissime accedunt. Caro fabae paululum quid abstergentis facultatis continet, sicut ejusdem cortex nonnihil etiam adstringentis possidet. Idcirco medicorum nonnulli totam Fabam cum Oxycrato decoctam dysentericis & coeliacis & vomentibus, quos [...] vocant, exhibuerunt. Porro ut edulium, flatulenta est & coctu difficilis Faba, exscreationibus ex thorace & pulmo­nibus idonea; ut medicamentum, foris imposita, sine molestia desiccat. In podagricis saepenumero utuntur medici ex aqua decocta; & deinde adipe suillo adhibito, ad nervorum cum contusiones, tum vulnerationes farinam ejus cum oxymellite imponunt. Ad eos quos ex ictu phlegmone oc­cupaverat, cum polenta testium & mammarum aptum est cataplasma; nam hae partes cum phle­gmone tenentur moderate refrigerari amant, maxime cum mammae ex lacte in ipsis concreto Phlegmonen patiantur; quin lac quoque ab eo cataplasmate extinguitur. Gal. l. 1. de Alim. facult. inquit, inflat Fabarum cibus quocunque modo apparetur, nec per longam decoctionem id vitii potest amittere, quod Ptisanae minime negatum est; deponit enim per illam quicquid habet flatulenti. Etenim manifeste Fabacea farina cutis sordes detergere conspicitur; quod intelli­gentes mangones & mulierculae, in balneis quotidie hác utuntur, veluti alii nitro ac aphronitro, & in universum iis quae astringunt. Quod si viridis & immatura Faba, nondumque arefacta edatur, communem omnium fructuum, quos ante maturitatem ingerimus, rationem obtinens, corpo­ri humidiorem alimoniam exhibebit, ac proinde majorem excrementorum vim, non tantum in viis intestinorum, sed etiam per universum corporis habitum producet; merito igitur minus quoque nu­triet, sed promptius dejicietur. Plerique autem hominum, non crudas solum fabas comedentes, unà eas cum suilla carne decoquunt, veluti olera consueverunt. Alii Fabas in flore sentientes, cepas admiscent, cum in ollis ex iis pulmentum struunt. Fabae recentes innoxiae sunt (teste Trago) in cibo ergo iis utemur, siccas operariis relinquentes. Chirurgi collectiones & tumores locorum, fabacea farina in aceto & vappa decocta, ac calida imposita oleoque admixto discutere & sana­re consueverunt: eadem farina vino decocta ac calida imposita omnibus tumoribus imprimis con­ducit, sive ij in mammis mulierum, sive in locis genitalibus, aut quibuscunque aliis oriantur. De caeteris viribus & facultatibus Fabae vide Johannem Bauhinum & Simeonem Pauli qui prolixè satis de viribus Fabae scripsere.

• 1. Faba compressa major, seu hortensis recentiorum alba & rubra, nobis. Faba major recentio­rum, Icon. Lob. Major hortensis, Gerard. Major vulgaris, Advers. Lob. Vulgaris, Fuch. Sativa, Lugd. Cast. Cam. Park, Faba leguminosa seu Cyamos, I B. Phaseolus sativus, Dod. Gall. Bωna sive Phaseolus major, Dod. Quam inepte Phaseolus Faba dicitur à Dodonaeo in u­traque sua editione, cum latinâ, tum Gallicâ, sequente Ericium Cordum, judicent aequi lecto­res, & passim in hisce nostris scriptis observent, nos ad certa & determinata genera inter­media Legumina reduxisse; adeo ut facile sit observare authorum nomina diversa perperam plantis & eisdem minus apposite adaptata, simul & ipsorum negligentiam in confundendis plan­tis diversorum generum, conjungendo separandas, & separando conjungendas, non solum hic, sed passim in complurimis aliis. Ratiocinando ex libro naturae (quem penitus evolvisse perpaucos ante me scribentes observo) Phaseolus omnis (ut supra dictum) scandit caulibus, sed Faba cau­les seu scapos (ut proprie magis loquar) profert rectos siliquasque pariter rectas. Phaseolus igi­tur cum sit planta leguminosa trifoliata scandens caulibus, non est dicenda Faba; nec ejusdem nomen Fabis pro synonymo adjungi debet.
• 2. Faba rotunda oblonga seu cylindracea minor seu equina alba & nigra, nobis. Faba minor seu equina, C. B. P. Fab a minor, Hist. Lugd. Ad. Lob. Faba minor silvestris, Park. Faba sil­vestris, Ger. Bωna sive Phaseolus minor, Dod. Ex hac apud Zelandos ejusque fructus farina Panes Fabaceos veteranis dant, & haec in equorum (hinc Bωna equina ipsis dicitur) jumen­torumque pabulum seritur, ut inquit Dodonaeus. At Sebusiani rustici non alio pane vescuntur, quam confecto ex paululo Tritici, Secali, & rotunda comminuta Faba. Dalechampius in Hist. Lugdunensi sit nobis hic testis.

Faba rotunda oblonga seu cylindracea media alba, nobis.

[Page 86] Faba rotunda oblonga seu cylindracea minima pluribùs, quinis, senis, siliquis, uno pediculo exortis, seu Hattoniana, nobis. Fabae hae minores & media florent & semina perficiunt eodem tempore cum majore & minore, compresso semine.

FAba silvestris fructu rotundo atro, C. B. P. Silve­stris, Matth. Ad. Lob. Cast. Lugd. Tab. Cam. Faba silvestris Graecorum, Lob. Icon. & Obs. Bωna silvestris, Dod. Non est Faba, nec debet inter Fabas recenseri, nec ibidem cum ipsis collocari, ut monui­mus in Praeludiorum Botanicorum pag. 413. Nulla Fabarum proprie dictarum donatur capreolis; atqui planta Vicia silvestris Narbonensis semine rotundo atro, jure nobis dicta (ut ostendimus in doctrina Vi­ciarum) capreolis afficitur, & omnino in aliis parti­bus Viciae accedit, proinde [...] ectius Vicia omnium ma­xima Narbonensis &c. nobis dicitur, & inter Viciae species supra explicatas locatur; quia siliquam & se­mina fert Viciae, imo & folia alata eidem conformia, caules etiam procumbentes non erectos: neutiquam quoad suas partes Fabae convenit; ergo Casparo Bauhi­no caeterisque authoribus quod Fabam appellaverint, non sine ratione vitio vertendum judicamus. De Fabis exoticis in Caspari Bauhini Pinace citatis, nihil hic dicimus, quia nedum ad manus pervenere; aliis i­psas observaturis & examinaturis (secundam hanc nostram doctrinam ex libro naturae petitam) deter­minandas relinquimus.

1. AStragalus perennis spicatus Americanus scandens caulibus radice tuberosa donatus, no­bis. Apios Americana, Corn. Terrae glandes Americanae sive Virginianae, Park. Haec elegans Astragali species ex America ad nos delata, radicem habet divisam in multas alias subrotundas & oblongas, in medio torosas (Olivarum magnitudine) radiculas, & mediis fibris inter se cohaerentes ad modum Terraeglandium nostratium, à quibus veris initio surcu­los seu sarmenta multa vitilia, non valida, Convolvuli modo pullulantia edit, quibus pro­ximis quibuscunque adminiculis appositis sese circumvolvit, & illaqueat pedamentis aut perticis, quarum proceritatem summam (si sit planta adulta) crescendo assequitur: folia hinc inde nascuntur è regione disposita, nunc septem, nunc novem, uno ad extremum co­stae numerum imparem faciente; singula sunt Asclepiadum foliorum figurâ aemula, & breviore aut nullo quasi petiolo fulciuntur: flores fert papilionaceos, coloris obscure carnei, vel potius obsoleti seu fuliginei in spicam digestos, quibus succedit spica brevis, conflata ex pluri­bus [Page 106] siliquis gemellis in unum centrum caulis scilicet fastigium coeuntibus, sursum spectanibus, atque unicuique siliquae duplex est series seminum, septo medio ex duplici membranula te­nui composito, praedictam seriem seminum separante: folia ineunte Autumno, Octobri ali­quando mense decidunt, cauliculique tabescunt, & postea tubercula Olivaria radices consti­tuentia sub terram adolescunt, & hyeme tota interquiescunt & sequente vere regerminant. Siliquas ex Virginia, aliquot abhinc annis ad nos delatas & spicae in modum dispositas pin­gendas & sculpendas curavimus, quarum spicam integram & siliquam singularem apertam damus, in qua duplex series seminum evidenter apparet. Haec visenda lectori offerimus in Tab. nona: siliquas caeterorum Astragalorum, pari ratione ducti exhibuimus, ad confirman­dam doctrinam nostram novam, ex libro naturae depromptam, ut judicent aequi lectores Bo­tanici, nos nomina diversa authorum datâ operâ, & ex maturâ deliberatione mutasse, at­que omnibus & singulis hisce eâdem notâ generica affectis, idem ubique nomen genericum ad­aptasse, edoctos ex libro naturae, (uti passim à nobis factitatum in classibus seu tribubus plan­tarum disponendis,) non ex authorum confusissimorum lectione. Vide Tab. aeneam 9. Sect. 2.

2. Astragalus purpureus perennis spicatus Pannonicus, nobis. Onobrychis 1. Clus. Hist. Tab. Haec Astragali secunda species cubitales plerumque edit caules multos, (si vetusta sit i­psa planta) rotundos, duros, humi procumbentes, in quibus frequentia sunt folia Lenti simi­lia, angusta, hirsuta, seu lanugine quadam obducta, dena, duodena, aliquando plura uni costae ex adverso haerentia, uno impari extremam costam occupante, gustu amaro & ingrato: ex alarum cavis oriuntur ramuli similibus foliis septi, ex iisdem cavis alis dodrantales exeunt pediculi striati, multos ferentes flores Trifolii florum aemulos, oblongiusculos, eleganti purpurâ nitentes, inodoros, confertim, & veluti spicam trium interdum unciarum longitudinem ae-quantem efficientes, nonnunquam etiam longiorem, praesertim quando in semina abeunt i­idem flores, quae bifidis brevibus turgidiusculis vasculis seu folliculis continentur, duplice ordine conflatis, quibus insunt semina exilia, dura, nigra; sapore eodem ingrato forte cum aliis Leguminum seminibus: radix illi magna, longa, dura, in obliquas nonnullas fibras sese spargens utplurimum, ad pediculorum ex cavis alis exortum. Planta est vivax ac perennis, de novo recentes fibras agens. Vide Tab. 9. Sect. 2.

3. Astragalus purpureus perennis Monspeliensis, nobis. Astragalus Monspessulanus, I. B. Haec Astragali perennis species radice est lignosa, dura, crassitudine digitali & crassiore, longi­tudine cubitali, dulci, intus alba; cujus cortex crassus, subfuscus, antequam è terra erum­pit; radix dividitur in aliquot portiones sive capita tres quatuorve digitos longa, ut nisi quis profunde fodiat multas esse plantas separatas existimet, ex quibus singulis prodeunt caulicu­li simplices, concavi, rubentes, foliolis vestiti brevibus, in mucronem acutum desinenti­bus, pilosis, arescentibus, crebris, sic ut ad costam imam adnexa foliola viginti, & unum impar extremum costae claudens adnumerare quisquam poterit; in virgularum extremitate flo­res multi, non multum floribus Polygalae Gesneri dissimiles, purpurei vel caerulei, interdum sed raro albi, non in spicam digesti, sed conglomerati in summum apicem caulis, Trifolii florum aemuli, sed majores, quibus singulis succedunt siliquae binas uncias longae, incurvae, rubentes & teretes, continentes semina minuta reniformia in duplici siliqua, duplici ordine disposita: ut aperte apparent in siliquis sculptis. Vide 9. Tab. Sect. 2.

4. Astragalus perennis floribus Viciae majoribus caeruleopurpurascentibus vel foliis Traga­canthae caeruleopurpurascentibus, nobis. Onobrychis foliis Viciae majoribus vel foliis Traga­canthae, C. B. P. Onobrychis, 4. Clus. Hist. Quartus hic Astragalus multa folia promit ab eâ­dem radice, Lenticulae aut Tragacanthae foliis proxima, uni similiter costae adhaerentia, mol­liora tamen, & lanugine candicante pubescentia; lento primum gustu, deinde amaritudinem relinquente, postremo linguam vellicante: nascuntur inter foliorum & caulium alas cauli­culi fere dodrantales, supini, exiles, quadam etiam lanugine obducti, aliquot flosculis o­nusti Viciae silvestris aut Lenticulae florum magnitudine, colore ex caeruleo purpurascente: quos excipiunt siliquae pusillae geminis cellulis constantes, in quibus singulis latet seminum ordo singularis (quod cum adhuc immaturum esset, probe non potuit observare Carolus Clusius) sicut in omnibus hujus Capitis Astragali speciebus: radix crassiuscula, quae mul­tas ex se obliquas fibras agit; & propagines & ramulos dodrantales humi fusos, in latera hinc inde emittit. Astragalus Monspeliano candidior, Onobrychis quorundam Chabraei, vide­tur mihi eadem planta cum hoc Astragalo quarto. Vide App. ad Legumina.

5. Astragalus floribus Viciae dilute violaceis aut caeruleis, nobis. Onobrychis floribus Viciae dilute caeruleis, C. B. P. Onobrychis secunda Clus. Hist. Astragalus hic multos ex eâdem ra­dice [Page 107] promit cauliculos vimineos, pedales, nonnunquam longiores, humi fusos, crebris no­dis distinctos; & ex his costae exeunt, alata folia duodecim, sedecim, aut octodecim, aut plura ferentes, extremo semper numerum imparem faciente: prodeunt deinde ex alis tenues pediculi seu virgulae, flosculos in spicam confertos gerentes, Pisi aut Viciae florum formâ, sed lon­ge minores, colore dilute caeruleo, vel ex caeruleo purpurascente: hisce succedunt exiles siliquae duplicatae, aliorum more, continentes pusillum semen, renis formâ, nigrum: radix mi­nimi digit crassitudinem fere aequat, dura, lignosa, contorta, oblique se spargens, & alte sub terram se condens, rarisque fibris donata, quae summa parte in aliquot capita extuberat, è equi­bus singulis annis novos cauliculos fundit. Vide App. ad Legumina.

6. Astragalus purpureus annuus peregrinus, siliquis utrinque serrae similibus, nobis. Se­curidaca peregrina, Hedysarum peregrinum, Clus. Hist. Radix longiuscula cum aliquot fi­bris cauliculos protrudit angulosos, inque ramulos subdivisos; ex singulis geniculis costae o­riuntur, ex quibus singulis proveniunt foliola multa, binatim & conjugatim ex opposito si­ta, Viciae caeterorumque Astragalorum modo, sed nonnihil cordata; ultra 20 aliquando suppu­tantur, quae definunt in unicum foliolum extremum costae claudens, atque hoc est commune omnibus hujus classis, utplurimum capreolis carentibus: ex superioribus cauliculorum alis oriuntur pediculi longi, in quorum summis extremitatibus apparent flosculi hiantes, papi­lionacei, rubelli, pares Viciae floribus, quae Cracca dicitur minor: floribus pluribus sic dispo­sitis, plures simul junctae succedunt siliquae paululum recurvae, ex uno communi pediculo de­pendentes, utrinque dentatae serrae in modum, earundemque in medio, nervo lineave curren­te separatae suprà, infra tantum leviter notatae, atque in harum singulis loculamentis hinc in­de distributis, si in convexa parte aperiantur, semina gemino versu apparent exigua, compressa, convexa tamen, Lentis colore, cujus seminibus sunt multa minora, leviterque sinuata. Vide Tab. 9^nae aeneae plantam 8^am.

7. Astragalus perennis spicatus floribus pallidis, nigris radiis notatis, nobis. Onobrychis spicata floribus pallidis, nigris radiis notatis, C. B. P. Onobrychis 3. Clus. Hist. Tab. Astra­galus hic septimus sesquicubitalibus assurgit ramis, rectis, firmis, duris, viridibus, in quibus folia Viciae instar silvestris sunt, longa, angusta, duodena aut quindena, totidem ex adverso ei­dem costae adhaerentia, unum etiam impar extremae costae insidet, omnia lanugine sunt obducta; gustu ingrato & amaro, nonnihil acri: ramuli extremis caulibus ex alarum sinu prodeuntibus insistunt palmares, & aliquando dodrantales, striati, qui in spicas flosculorum, Trifolii flores aemulantium, oblongiusculorum & pallidorum definebant, quibus impressi sunt quidam radii nigricantes: hisce succedebant siliquae mucronatae, duabus cellulis constantes, in quibus later se­men Foenograeco pene simile, sed minus & nigrum: radix ei crassa, dura, lignosa, longa, a­liquot fibris donata, candicans & perennis. Vide App. ad Legumina.

8. Astragalus luteus perennis procumbens vulgaris seu silvestris, nobis. Glycyrrhiza sil­vestris, Lugd. Glycyrrhiza silvestris floribus luteopallescentibus, C. B. P. Glaux vulgaris, Lob. Clus. Hist. Crassa radice nititur haec Astragali nobis sic nuncupati species, propter ra­tiones à nobis supra allatas, non obstante diversorum authorum parùm aut nihil rationi inni­tentium diversâ denominatione, & ipsorum nominandi formulis spretis, sic appellavimus. Est enim haec Astragali species planta leguminosa, ramos vimineos per terram spargens, tres aut quatuor cubitos longos, atque in fertili solo interdum longiores, teretes, glabros, fractu contumaces: folia instar Glycyrrhizae disponuntur conjugationibus quatuor, quinque aut sex, uno impari extremum claudente (quod tamen non est perpetuò) sunt ea vero, si seorsim sin­gula contempleris, Pisi silvestris foliis similia, superne ex viridi glabra, inferne ex viridi fla­vescentia ac hirsuta, saporem eundem habet quem radicibus reliquorum Leguminum inesse ob­servamus, non autem dulcem ut sunt Glycyrrhizae sativae, seu vulgaris Germanicae radices: ex foliorum porro alis pediculus circiter palmaris & aliquando pedalis enascitur, qui legumina­ceos crebros flores ex flavo pallescentes, aut potius cum Clusio loquendo ochroleucos susti­net: siliquae non minus floribus frequentes, incurvae, crassae, geminae, & duplici serie seminum in dorso sulcato praeditae sunt; si pars prona duplici membranula, hinc unâ, illinc alterâ con­flata aperiatur, illico apparet duplex ille ordo seu series seminum, quae disterminantur be­neficio duplicis membranae tenuis, plicatae, constituentis dorsum seu partem supinam sulca­tam, & claudentis semina, utplurimum reniformia, in hujus siliqua (sicut & in caeterorum hu­jus classis siliquis;) Foenugraeci minora & lucida, in quorum singulis sinus seu deliquium appa­ret sicut insculpitur aeri, & ut cernere est in planta 4^ta Tabulae 9^••.

[Page 108]9. Astragalus luteus perennis siliqua gemella rotunda, vesicam referente, nobis. Cicer silvestre, Matth. Lugd. Silvestre 1. Dod. Astragali haec quinta species cauliculos complures promit ramosos, humi decumbentes: circa quos folia sena, octona, hinc inde costam mediam amplectuntur, uno impari extremum claudente (hoc inquam omnibus quasi hujus Sectionis Leguminibus capreolis distitutis seu [...] ut Theophrasti voce utar est commune) sed ambitu folia hujus non sunt crenata, hirsuta tamen: flores in pediculis juxta alas è luteo pal­lescentes conglobatim prodeunt, atque singulis deciduis succedunt siliquae rotundae, nonni­hil hirsutae, maturae nigrae, vesicam parvulam flatu quasi distentam aemulantes, duplici tenui membrana duplicem seriem seminum etiam ut in reliquis derimente; in unaquaque serie seu loculamento laterali hinc inde continentur bina, terna, aliquando plura semina exigua, plana, splendentia, etiam reniformia; gustu Phaseoli, Pisi caeterorumque Leguminum: radix satis altè demittitur & serpendo sese propagat fibrisque aliquot firmatur. Vide Tab. 9^nae plan­tam 5^tam.

10. Astragalus luteus annuus Monspeliacus procumbens, nobis. Astragalus Monspeliensi­um, Clus. Hist. Haec sexta secundum Tabulam nostram aeneam Astragali species radice niti­tur candidâ, fibrosâ, ex qua emergunt caules striati, cubitales aliquando in pingui solo, at in macro vix palmares, imo vix duas unicias longi: folia pinnata seu alata, aliorum hujus classis Leguminum more, Securidacae majoris minora, ad extremam oram fissa, humi strata: flores spicatim pediculi fastigio ordine insidunt ex luteo pallidi seu ochroleuci, loquendo cum Ca­rolo Clusio; quibus succedunt siliquae rotundae valde incurvae, imo parum abest, quin uter­que siliquae terminus seu sinis, id est, pars inferior ex capsula orta, & pars superior siliquam terminans coitu seu coalitu circulum efficiat; in singulis siliquis torosioribus & quasi rotun­dis & magis incurvis (uti dictum) est geminus seminum crassorum, quadrangulorum, ruffo­rum versus, cum sinu seu deliquio in eorum medio, gemina membranula tenui disseptus.

11. Astragalus luteus annuus Boeticus maritimus rectus, nobis. Astragalus marinus Boeti­cus, Park. Vicia sesamacea Apula, Colum. Hujus Astragali radix tenuis est, pusilla, flavescens, ex qua protruduntur caules rotundi, pedales & longiores in hortis, in macro solo vix palma­res & sesquipalmares: foliis pinnatis seu alatis & conjugatim positis, pilosis, costae mediae alternatim è geniculis ortae adhaerentibus donantur; inter alas ex sinubus caulium & costae mediae foliorum oriuntur pediculi breves admodum & vix conspicui, in quorum fastigio in capitulum congesti apparent plurimi flores papilionacei, parvi, ex pallido albicantes seu o­chroleuci, atque statim illis fatiscentibus succedunt totidem siliquae, quinae, senae, nunc plu­res, nunc pauciores, pro numero florum, gibbosae, torosae, oblongae, virides pilosae, siccae albescentes, erectae, curvo tamen cacumine silvestris Nigellae siliquis similes; fissuram aliorum Astragalorum in hoc capite contentorum more patiuntur, sed majorem & profundiorem in dor­so, & in prona parte (si aperiatur siliqua) intersepiente duplici membrana tenui conspici­tur duplex series seminum, quorum singula ossa sesamacca optime exprimunt, ut videre est in planta 7^ma Tab. 9^nae suntque colore fulvo, & sapore leguminoso si masticentur, caeterisque hujus classis conformia, sed majora, & siliquis reliquorum compositione respondentia. Vide Tab. 9^nae pl. 7^mam. Notandum est insuper siliquas quinas, senas simul junctas, in Icone hac & Fabii Columnae, brevibus aut nullis pediculis saltem conspicuis inniti, & idcirco facile in­duceremur concludere hujus Astraguli duas esse species, quarum prior erit haec jam delinea­ta, altera nobis apparuit species in horto publico Oxoniensi, cujus pediculi ex alis inter caules & folia exeuntes fuerunt biunciales & triunciales, sustinentes plurimos flosculos ochroleu­cos simul in pediculi fastigium congestos; quibus marcescentibus succedebant totidem sili­quae gemellae, crassae, glabrae, albae exsiccatae, & continentes in se semina triplo, imo quadruplo prioris Vicia Saesamacea Columnae dictae seminibus majora; unde primo à longitudine pedicu­lorum sustinentium in summa parte plurimas siliquas, gemellas, glabras, crassiores multo cae­terorum suae familias Astragalorum siliquis, & semine omnium etiam maximo onustas; con­cluderemus lubenter hanc nostram speciem distinctam ab Astragalo, Vicia sesamacea dicto Columnae; hic quippe curtis florum, & consequenter siliquarum pedunculis, imo vix conspicuis donatur; deinde ab hirsutie cum foliorum, tum caulium & siliquarum, juncta simul parvitate partium siliquarum & seminum, (cum siliquae majoris nobis observati fuerint glabrae multoque crassiores, & quadruplo majora in sesemina concluserint,) nobis & procul dubio, aliis utram­que [Page 109] hanc Astragali speciem examinaturis ansam praebebit dubitandi.

12. Astragalus siliquis & foliis hirsutis floribus parvis, nobis. Foenograeco silvestri Tragi in quibusdam accedens planta, I. B. Hic Astragalus palmari est altitudine, caulibus donatus teretibus, hirsutis, striatis, crassiusculis: folia Tribuli terrestris minoris Dalechampii paria, perquam hirsuta, conjugatim costae duarum unciarum ex caulium geniculis ortae adhaerent: indidemque flores copiosi dimidiatum verticillum efficientes, parvi, palliduli, quorum u­nicuique succedit siliqua hirsuta in acumen definens, in duas partes fissu facilis, quarum unaquaeque suis undique membranis convestita seriem unicam continet seminum Foenograeci minoris sativi multo minorum: radix est duum unciarum, in sterili solo simplex, gracilis. Haec plantula in multis accedit (quoad folia) stellae leguminosae, de qua superius, sub finem explicationis Tab. 6^tae hujus Sectionis 2^dae egimus. Vide Tab. 9^nae pl. 9^nam.

• 1. Astragalus perennis spicatus Americanus scandens caulibus, radice tuberosa donatus, nobis. A­pios Americana, Corn. Hic ex Americae locis, Virginia & Canada, semine delatus primò, & in Horto Regio Parisiensi Botanico satus, floruit; & cultus à multis annis sese rependo propagavit. Florentem mense Julio in Horto Blaesensi, & Parisiensi postea itidem observavimus; siliquas au­tem ad maturit atem non perduxit, floribus decidentibus antequam siliquae efformari inceperint. Temperamentum & Vires nos latent, nisi quod sapor tuberum sit dulcis, ut ait Jacobus Cornu­tus.
• 2. Astragalus purpureus perennis spicatus Pannonicus, nobis. Onobrychis 1. Clus. Hist. Onobrychis spicata flore purpureo, C. B. P. Astragalum hunc frequentem inveniebat Carolus Clusius ad Da­nubii ripas & Posonium apud Petronellam oppidum ad viarum margines, & frequentissime toto illo itinere ad Badenses Thermas, multisque aliis circa Viennam Austriae locis, tam citra, quam ultra Dravum. Floret Julio & Augusto, & brevi post semen suum perficit.
• 3. Astragalus purpureus perennis Monspeliensis, nobis. Monspessulanus, I. B. Provenit hic Astraga­lus secus viam in itinere Narbonam versus prope Gigant, uno ab oppido Monstelio miliari, quo lo­co cum floribus purpureis atque etiam albis observavit Johannes Bauhinus mense Aprili: nos in via communi, quâ itur Pictavium quarto ab urbe lapide florentem mense Maio reperimus, se­mina mense Augusto inter redeundum Pictavio Blaesas collegimus, in loco supradicto.
• 4. Astragalus floribus Viciae majoribus caeruleopurpurascentibus vel foliis Tragacanthae, nobis. O­nobrychis floribus Viciae majoribus caeruleopurpurascentibus vel folio Tragacanthae, C. B. P. Ono­brychis 4. Clus. Hist. Crescit hic Astragalus quartus in summo Sneberg Jugo, atque in Etscheri summis scopulis, in quibus duobus locis florentem, jam & siliquas formantem eruebat Clusius Julio; siliquas autem perficiebat Septembri. Propter conformitatem in siliquis gemellis, omnes has duodecim ante delineatas & scriptas plantas ad Astragalorum classem reduximus, atque in hoc Caput. V. coegimus, & Icones tam in Tabula nona quam ad calcem Leguminum in App. Tab. 20. aliorumque adsculpendas curavimus, non obstante authoritate diversorum authorum diversa eisdem nomina sub diversis generibus imponentium. Quum à natura eâdem notâ genericâ affici­antur omnes, eòdem à nobis reducentur, scil. ad Astragalos, spretis & neglectis diversis nomi­nandi formulis authorum, qui (proh dolor) tanta multitudine nominum diversorum, hominum me­moriam obruunt: quin & partim ineptis & male adaptatis nominibus, partim methodo diversâ & diversimode confusà, involvunt omnia potius & obscura reddunt, quam explicant aut illu­strant.
• 5. Astragalus perennis floribus Viciae dilute caeruleis, nobis. Onobrychis floribus Viciae dilute caeru­leis, C. B. P. Onobrychis 2. Clus. Hist. Rara est admodum haec planta, quam reperit in publica via secundum orbitas Scewekel & Gotzestorf infra Viennam Austriacam, non procul Zuaim Moraviae oppido, dum Pragam & deinde per Angliam proficisceretur Clusius. Floret Junio & Julio; & Augusto finiente semen proferebat suum.
• 6. Astragalus purpureus annuus peregrinus, siliquis utrinque serrae similibus, nobis. Securidaca peregrina, Hedysarum peregrinum, Clus. Hist. Semina hujus Honorius Bellus misit ad Jacobum Cortusum, atque ipsam plantam observabat nascentem in scopulis apud Sebenicum Illyriae ur­bem. Semine saepe sato provenit apud nos: aestate floret, & semen suum eâdem exeunte, aut in­eunte Autumno perficit.
• 7. Astragalus perennis floribus pallidis, nigris maculis notatis, nobis. Onobrychis spicata floribus pallidis, nigris radiis notatis, C. B. P. Hic Astragalus Clusio conspectus fuit ad Hamburgum [Page 110] urben duobus supra Posonium (vulgo Presburg.) milliaribus & ad oppidum Fichmuntz ad Fischam slumen situm, paulo supra quam in Danubium se exonerat, publica in via unde singula­res plantas, singulis illis locis duntaxat eruebat Clusius florentes mense Maio anni 1574; at­que biennio post Augusto mense semen sed aegre admodum protulerunt, nimium propere videlicet caducis (magna ex parte) floribus antequam in siliquas formari possent, uti conjiciebat idem Carolus Clusius, planta luxuriante prae nimiá soli pinguedine & humiditate.
• 8. Astragalus luteus perennis procumbens vulgaris seu silvestris, nobis. Glycyrrhiza silvestris, Lugd. Glycyrrhiza silvestris floribus luteopallescentibus, C. B. P. Reperitur & hic in Anglia & utráque Germania, & Gallia, passim in locis silvosis opacis & incultis. Floret Junio; & se­men maturescit Augusto. Basiliae vidit Joh. Bauhinus extra portam lapideam inter spinas. Vulgariter inveniebatur à Clusio in silvis, pratorum marginibus, in pratis umbrosis, atque eti­am apertis.
• 9. Astragalus luteus annuus siliqua gemella rotunda vesicam referente, nobis. Cicer silvestre, Matth. Lugd. Cicer silvestre 1. Dod. Hic Astragalus 9. in herbosis & incultis prodit tractibus, non modo in Italia, Gallia, sed & apud Bohemos: floret exeunte vere, & aestivis mensibus semen suum perficit.
• 10. Astragalus luteus annuus Monspeliacus procumbens, nobis. Astragalus Monspeliensium, Clus. Hist. In Hispaniae plerisque locis & agris Monspeliensibus sponte provenit.
• 11. Astragalus luteus annuus Baeticus maritimus rectus, nobis. Vicia sesamacea Apula, Colum. Hic Astragalus visus Cirinolae, in Reguli vinea Acquamena dicta & sterilibus agris Apuliae, ut testatur Fabius Columna. Floret ineunte aestate; & mediâ semen suum perficit.
• 12. Astragalus luteus annuus siliquis & foliis hirsutis floribus parvis, nobis. Foenograeco silvestri Tragi in quibusdam accedens planta, I. B. Hic pusillus Astragalus repertus circa Monspelium, ad Episcopi Monspeliensis castellum, lapide circiter primo ab urbe distans, in loco arido. Vix unam aut alteram plantulam observavit atque collegit Johannes Henricus Cherlerus Joh. Bauhini ge­ner. Floret eâdem cum praedictis tempestate, atque exeunte aestate semina matura colliguntur.

Facultatum aut virium nulla fit mentio apud Authores, nec quicquam de viribus Astragalorum à rusticis aut aliis quibuslibet illic degentib us ubi variae hae Astragali species collectae fuere intel­ligere potuit Clusius, aliive aut hores qui easdem descripsere; & ideo pecori pascendo aptos & ido­neos hos omnes Astragalos solummodo concludimus, donec diligentiori trutina examinentur.

• 1. Astragalus purpureus perennis spicatus Americanus scandens caulibus, radice tuberosa dona­tus, nobis. Apios Americana, Corn. Terrae glandes Americanae seu Virginianae, Park.
• 2. Astragalus purpureus perennis spicatus Pannonicus, nobis. Onobrychis spicata flore purpureo, C. B. P. Ger. Park. I. B. Onobrychis, 1. Clus. Hist. Tab.
• 3. Astragalus purpureus perennis Monspeliensis, nobis. Astragalus Monspessulanus, I. B. & Cha­braei in Sciagraphia & Icon.
• 4. Astragalus purpureus perennis floribus Viciae majoribus caeruleo-purpurascentibus vel foliis Tra­gacanthae, nobis. Onobrychis floribus Viciae majoribus caeruleo-purpurascentibus velfolio Traga­canthae, C. B. P. Onobrychis 4. Clus. Hist. & Pan. Tab. Ger. Park.
• 5. Astragalus perennis floribus Viciae dilute caeruleis, nobis. Onobrychis floribus Viciae dilute cae­ruleis, C. B. P. Onobrychis 2. Clus. Hist. & Pan. Tab. Ger. Astragalus quidam montanus vel Onobrychis aliis, I. B. Flores sunt dilute caerulei vel ex caeruleo purpurascentes.
• 6. Astragalus purpureus annuus peregrinus siliquis utrinque serrae similibus, nobis. Securidaca peregrina, Hedysarum peregrinum, Clus. Hist. Securidaca peregrina Clusii, Park. Securidaca siliquis planis utrinque dentatis, C. B. P. Securidaca siliquis planis dentatis, Ger. Scolopen­dria Leguminosa, Cortusi. Lunaria radiata Robini, I. B.
• 7. Astragalus perennis spicatus floribus pallidis, nigris radiis notatis, nobis. Onobrychis spicata floribus pallidis, nigris radiis notatis, C. B. P. Onobrychis 3. Clus. Hist. & Pan. Tab. Ger.
• 8. Astragalus luteus perennis procumbens vulgaris seu silvestris, nobis. Glycyrrhiza silvestris flo­ribus luteopallescentibus, C. B. P. Glycyrrhiza silvestris, Lugd. Hist. Cam. Glaux vulgaris, Ad. Lob. Clus. Hist. Foenum graecum silvestre, seu Glycyrrhiza silvestris quibusdam, I. B. Foenum graecum silvestre 1. Dod. Polygalon, Cord. in Diosc. & Hist. Thal. Hedysarum Glycyrrhizatum, Ger.
• [Page 111]9. Astragalus luteus perennis siliqua gemella rotunda vesicam referente, nobis. Cicer silvestre, Matth. Lugd. Cam. Ger. Park. Silvestre herbariorum, Ad. Lob. Cicer silvestre 1. Dod. Lugd. Tab. Sil­vestre foliis oblongis hispidis majus, C. B. P. Cicer silvestre multifolium, I. B.
• 10. Astragalus luteus annuus Monspeliensis procumbens, nobis. Astragalus Monspeliensium, Clus. Hist. Hedysarum minus, Park. Hedysarum alterum, Dod. Lugd. Minus, Lugd. Securidaca mi­nor lutea, Ger. Securidaca altera seu minor, I. B. Securidaca lutea minor corniculis reflexis, C. B. P. Securidaca minor, Matth. Ad. Lob. Cam.
• 11. Astragalus luteus annuus Baeticus maritimus rectus, nobis. Astragalus marinus Baeticus, Park. Vicia sesamacea Apula, Colum. Datur & alia hujus species floribus longis & consequen­ter siliquis longis, palmaribus & sesquipalmaribus pediculis innitentibus in horto Botanico publico Universitatis, quae mihi apparet perfectè distincta species à praedicto Astragalo, cujus & flores & siliquae (ut apparent ex Iconibus Columnae, & Parkinsoni) nullis penitus nitun­tur pediculis conspicuis, sed immediate arcte alis caulium & foliorum capsulis suis quasi an­nectuntur, nostra autem species siliquas gemellas Columnae magnitudine longe superat, nec eas­dem pilosas habet, cujus siliquae magis accedunt siliquis Astragali marini Baetici Parkinsoni quoad glabritiem & crassitudinem, differunt autem ab iis palmaribus pediculis sustinentibus flores antece­denter & consequenter plures siliquas. Cura esto posteris examinare quae jam dico, qui ex autopsia Baetici & Apuli Astragali percipient essentialem differentiam nisi me animus longe fallat.
• 12. Astragalus luteus annuus siliquis & foliis hirsutis, floribus parvis, nobis. Foenograeco silvestri Tragi in quibusdam accedensplanta, I. B.

1. AStragalus purpureus perennis spicatus America­nus scandens caulibus, radice tuberosa do­natus, nobis. Apios Americana, Cornut. Terrae glan­des Americanae seu Virginianae, Park. Varii variis modis authores plantis suis primo descriptis nomina imposuere, sine ulla consideratione finis ultimi, id est, florum, capsularum seminalium, & ipsorum seminum, quibus perpetuantur stirpes cujuscunque generis, aut speciei, sic à primo errante authore, caeteri omnes e­jus sequaces authores errare solent. Jacobus Cornutus qui de plantis Canadensibus libellum scripsit & obser­vando tuberosas primi hujus Astragali radices con­formes cum Terrae glandibus seu Apio leguminosa vul­gari nostrate sic nuncupavit ut videre est inter nomina. Consimile ei Parkinsonus itidem cum praedicto Jacobo Cornuto indidit nomen, uterqve vero erravit. Si pri­mus siliquas gemellas duplicem seminum seriem in se continentes observasset, aut notam genericam Astra­gali cognovisset, non hoc nomen huic plantae legumino­sae indidisset, nec alter eundem errorem seu lapsum commisisset. Data & posita nota generica uniuscujus­que generis, tam longe patentis, quam intermedii ex libro naturae observata, facillimum imposterum erit cui­vis Botanico mediocriter in re Herbaria versato, plan­tas methodice disponere, easque ad classes suas, qua­rum gerunt tesseram aut notam genericam reducere; hac ratione nos edocti à primo intuitu hujus siliquae gemellae, duabus cellulis semina in se continentis, eun­dem cum caeteris, in hoc capite ipsi congeneribus Astra­galis disposuimus, nulla habita ratione denominatio­nis praedictorum duorum authorum. Idem passim in hac nostra doctrina praestabimus, observando quantum pe­nes non est ductum naturae, & regulam ab ipsa prae­scriptam non variante finem ultimum.

2. Astragalus purpureus perennis spicatus Panno­nicus, nobis. Onobrychis spicata store purpureo, C. B. P. Pag. 350. col. 2. pl. viii. Ger. Park. I. B. Onobry­chis 1. Clus. Hist. Tab. Haec planta est siliqua gemel­la duplicem seriem seminum in se continente donata, er­go jure est Astragalus, nec Onobrycbis dici meretur primo à Carolo Clusio, nec à caeteris authoribus ipsum sequentibus, propter rationes in cap. de Onobrychide assignandas.

4. Astragalus perennis floribus Viciae majoribus cae­ruleopurpurascentibus vel Tragacantbae foliis, nobis. Onobrychis 4. Clus. Hist. & Pan. Tab. Onobrycbis flori­bus Viciae majoribus caeruleopurpurascentibas, vel fo­lio Tragacanthae, C▪ B. P. Pag. 151. col. 1. pl. xi. Est Astragalus à siliqua gemella duplicem seminum se­riem continente, ergo male primo à Carolo Clusio, de­inde à caeteris authoribus ipsum sequentibus, Onobry­chis appellatur.

5. Astragalus perennis floribus Viciae dilute caeru­leis, nobis. Onobrychis 2. Clus. Hist. Tab. Ger. Onobrychis floribus Viciae dilute caeruleis, C. B. P. Pag. 351. col. 1. pl. x. Est Astragalus à siliqua gemella duplicem seriem seminum continente, ergo male primo à Carolo Clusio, deinde à caeteris authoribus ipsum sequentibus, Onobrychis appellatur.

6. Astragalus purpureus annuus peregrinus siliquis utrinque serrae similibus, nobis. Securidaca pere­grina & Hedysarum peregrinum, Clus. Hist. Est Astra­galus à siliqua gemella utrinque serrae simili, duplicem seriem seminum continente: ergo est congeneribus Le­guminibus Astragalis conjungendus hic Astragalus, non vero Hedysaro vel Securidacae propter rationes su­pra allatas, in cap. 3. Tab. 6. ejusque explicatione.

7. Astragalus luteus perennis spicatus floribus pal­lidis, nigris radiis notatis, nobis. Onobrychis 3. Clus. Hist. & Pan. Tab. Ger. Onobrychis spicata floribus pal­lidis, nigris radiis notatis, C. B. P. Pag. 350. col. 2. pl. ix. Est Astragalus à siliqua gemella duplicem seriem seminum continente, ergo male primo a Carolo Clusio, deinde ab authoribus ejus sequacibus nomina­tur Onobrychis.

8. Astragalus luteus perennis procumbens vulgaris, nobis. Glycyrrhiza silvestris, Lugd. Hist. Cam. Glycyr­rhiza silvestris floribus luteopallescentibus, C. B. P. Pag. 352. col. 2. pl. 111. Est Astragalus à siliqua gemella duplicem seriem seminum continente, ergo non est Glycyrrhiza. Primo Glycyrrhiza est siliqua bival­vi praedita unicam seriem seminum continente, se­cundo [Page 112] admodum dulci constat Glycyrrhiza radice, ter­tio est Herba subfruticosa, erecta, alta, quibus o­mnibus destituitur Glaux vulgaris Clusii: at Astra­gali ei convenit nota subalterna generica, constituens Astragalum▪ ergo male Glycyrrhizae associatur. Por­ro nominatur Foenum graecum, Dodonaeo: Polygalon Cordo in Dioscoridem: Hedysarum Glycyrrhizatum Gerardo; sed nulla harum denominationum generice convenit huic, praeter Astragali nomen à nobis assi­gnatum. Vide doctrinam nostram supra de Hedysaro, & infra de Polygalo & Foenugraeco, quae sunt plantae generice omnino ab hoc nostro Astragalo discrepantes.

9. Astragalus luteus perennis siliqua gemella rotun­da vesicam referente, nobis. Cicer silvestre, Matth. Lugd. Cam. Ger. Park. Cicer silvestre 1. Dod. Lugd. Hist. Tab. Est siliqua gemella rotunda vesicam refe­rente, duplicem seriem seminum continente; ergo non est Cicer ut supra comprobavimus cap. 3. in explicati­one Ciceris, sed perfectus est Astragalus à notis suis essentialibus.

10. Astragalus luteus annuus Monspeliensis pro­cumbens, nobis. Securidaca minor, Matth. Ad. Lob. Cam. Hedysarum alterum, Dod. Lugd. Est siliqua ge­mella duplicem seriem seminum continente; ergo non est Securidaca seu Hedysarum. Consule cap. 3. hujus Sectionis & explicationem Hedysari seu Securidacae.

11. Astragalus luteus annuus Baeticus maritimus rectus, nobis Vicia sesamacea Apula, Colum. Est siliqua gemella duplicem seriem seminum continente; ergo est Astragalus. Omnis Viciae siliqua est bivalvis, continens unicam seriem seminum, aliorum Leguminum vulgarium more; ergo male denominatur Vicia à do­ctissimo Fabio Columna, cujus non possum satis mira­ri supinam negligentiam & incuriam, dum Viciae plan­tae leguminosae, tritae & satis notae, capreolis donatae, & siliqua singulari bivalvi affectae, hanc suam plantam Apulam associat.

12. Astragalus luteus annuus siliquis & foliis hir­sutis, floribus parvis, nobis. Foenugraeco silvestri Tra­gi in quibusdam accedens planta, I. B. Chabr. Exa­minetur siliqua hujus, num sit gemella.

Haec omnia Legumina supra allata in hoc capite, quum siliqua gemella duplicem seriem seminum in se continente donentur, Astragali nobis sunto: cum (que) sub eodem vexillo militent, idcirco eadem ad idem novum genus constituendum elegimus, at (que) ex longe petitis & diver­sis locis seu capitibus (ut observare licet ex Pinacis Casp. Bauhini, aliorumque authorum, va­riis denominationibus) in unum hoc caput collegimus, à siliquis gemellis duplicem seriem seminum continentibus; junctâ forma seminum ossicula sesamacea seu sesamoïdea articu­lis digitorum pedum substrata referentium, Legumina sesamacea seu sesamoidea aut A­stragaloidea siliqua gemella, aut melius & brevius Astragalos nominavimus, addita nota generica, viz. siliqua gemella, duabus cellulis distinctâ, semina in se continente, seu siliqua tri­angulari, utplurimum curva, inflexa falcis instar, duplici membranacea tunica tenui, du­plicem dirimente ordinem seu seriem seminum. Nec hucusque norim in tota familia Legu­minum folliculaceorum, hac Sectione contentorum, plura, praeter praedicta; si quis alia hu­jus farinae detexerit, quam facillime poterint eadem praedictis addi, ex primo intuitu sili­quarum gemellarum, adjecta specifica, qua distinguantur à praedictis, nota.

1. FErrum equinum siliquâ singulari, C. B. P. Ferrum equinum vulgare, Colum. Solea equi­na, Lugd. Hist. I. B. Soleae equinae seu Ferri equini haec prima species radice constat albâ, paucis donata fibris gracilibus, quatuor digitorum longitudine, à qua statim plures pro­feruntur caules palmares, & in solo fertili dodrantales, angulosi, striati, ex quibus costae o­riuntur, [Page 118] folia alata Securidacae minoris more, pinnatim seu conjugatim digesta, per extremam oram sinuata, leviterque in corculi morem fissa, gerentes; ex sinubus, inter foliorum costam & caulem, flosculi exeunt lutei, raro dispositi; quos singulos excipiunt siliquae singulares, exi­guo plane pediculo innixae, tres circiter uncias longae, culmum latae, nonnihil incurvae & com­pressae (artificis naturae rarum spectaculum!) dorsum his continuum, opposita pars fimbriatis sinubus laciniosa, vel siliquae sunt oblongae, compraessae, altera parte incurvae, incisuris divisae, fo­raminum rotundorum speciem referentibus, proveniente utrinque foraminum orificio; se­men lunatum, seu lunae crescentis figurâ bicorne, pro contenti seminis figura numeroque, to­tidem equinae soleae simulachra repraesentat, unde justiore titulo Sferro cavallo Italice, à figura seminis cum solea equinâ, sive ferro equino, quam à vano & inepto authorum non satis sibi constantium, & referentium quod equis calceos suos ferreos, sive soleas, calcata haec plantu­la leguminosa extrahat.

2. Ferrum equinum siliqua multiplici, C. B. P. Equinum alterum [...], Colum. Hoc secundum Ferrum equinum parvitate totius plantae, ac etiam siliquarum copiâ seu multipli­citate, quas inter foliorum alas longo petiolo insidentes (non ut in [...] primo vulgari seu siliqua singulari raro disposita) quaternas, quinas, aut plures fert tenuiores, ruffescentes, & multo magis incurvas (literam lunatam exprimentes, aut potius lunam crescentem) & velu­ti resupinas. Verbo, primum distinguitur à secundo paucitate siliquarum majorum & crassa­rum, singularium, & curto pediculo infidentium; unde apte satis à Doctissimo Fabio Co­lumna [...] dicitur, & distinguitur à secundo, cujus siliquae plurimae petiolis longis in­nituntur magis curvae, & eo etiam nomine bene à Fabio Columna [...] nuncupatur.

3. Ferrum equinum capitatum seu comosum, Colum. Equinum Germanicum siliquis in summitate, C. B. P. Plantula haec Leguminosa est frigidarum regionum sponte incola, atque etiam in Aequiculorum montibus Neapolitanis, & silvula Capucinorum: radice constat crassâ, lignosâ, fibrosâ, nigricante; sapore leguminoso, dulci: fruticat viticulis multis ra­mosis, & procumbentibus: in quibus folia terna, costis postmodum quina, nonnunquam sena, in ejusdem cacumine aliquando tam dense insident ut numero tredecim sint, quae antequam caulescat planta parva sunt, rotundiora atque densa; at in caule anguloso facto rarioribus geniculis haerentia, longioribus costis biuncialibus & triuncialibus disposita, majora duplo imis, & similia vulgaris, illisque latiora, longitudine vero paria & longiori costae inhaerentia: è summis caulium longi producuntur petioli nudi, semipedales aut longiores aliquando; in quibus veluti in capitulum congesti flores dense in orbem digesti & dependentes, septeni, noveni, & saepe plures luteo saturato colore tincti, effigie Genistellae; quibus evanescentibus singulis singulae succedunt siliquae, sinuosae seu undulatae, quasi soluta parum intexta coma, atque incurvae, ad invicem nutantes, undulatae apparent in parte superiore: semina produ­cunt non tam curva, nec circulum quasi, sed lunam novam tertio die apparentem exprimunt singula; siliquas non edunt perforatas, ut superiora bina Ferra equina, nec semina tam in­curva.

• 1. Ferrum equinum siliquâ singulari, C. B. P. Sponte provenit inter Nemausium & Valentiam. In Gallia Narbonensi & Galloprovincia reperit Joh. Bauhinus redeundo Monspelio: floret mense Maio; & semina sua Junio perficit, citius in meridionalibus, tardius in septentrionalibus regionibus.
• 2. Ferrum equinum siliquâ multiplici, C. B. P. In Valvensium montibus soli expositis reperit Fabi­us Columna.
• 3. Ferrum equinum capitatum seu comosum, Colum. Germanicum siliquis in summitate, C. B. P. Pro­venit in monticulis minime herbidis per totam Galliam, abundanter in collibus secus fluvium Li­gerim prope Blaesas; item frequenter circa patibulum Monspeliense & Genevam: flores in Meri­dionalibus Martio mense; & Maio semen suum perficit. In hortis apud nos Septentrionales floret Julio & Augusto; & Septembri semina sua perficit.

De Viribus & facultatibus Ferri equini nihil notatu dignum reperitur apud authores.

• 1. Ferrum equinum siliqua singulari, C. B. P. Solea equina, Lugd. Hist. I. B. (cum duplici figura) Ferrum equinum, Matth. (cui & Securidaca montana) Gesn. Hort. Lob. Ger. Ferrum equinum majus, Park, Ferrum equinum vulgare [...], Colum. Hedysarum seu ferrum equinum, Tab. Sferro cavallo, Cam. Ad. Lob. Caes. Lunaria minor, Cast. Solea equina, Lunaria minor, Chabr. in Sciagraph. & Icon.
• 2. Ferrum equinum siliquâ multiplici, C. B. P. Ferrum equinum alterum [...], Colum. Ferrum equinum [...], Park.
• 3. Ferrum equinum germanicum siliquis in summitate, C. B. P. Ferrum equinum capitatum seu co­mosum, Col. Ferrum equinum comosum, Park. Sferro cavallo silvestre germanicum, Cam. He­dysarum minus, Tab. Ornithopodio vel potius Soleae equinae, vel Ferro equino affinis, I. B. So­leae equinae & Ornithopodio affinis herba, Chabr. in Sciagraph. & Icon.

PAg. 349. col. 2. pl. IV. Ferrum equinum Gallicum siliquis in summitate, C. B. P. Lotus enneaphyllos, Hist. Lugd. Haec plantula leguminosa male hic à C. Bau­hino disponitur inter Ferri equini species, cum omnis Fer­ri equini semina sint lunata, seu incurva, uti ante dictum in explicatione Ferri equini, at hujus plantae semen est oblongum seu cylindraceum, ergo magis convenit Po­lygalae, & ideo hic inter Polygalas debet disponi, & Po­lygala appellari, non Ferrum equinum; multo minus Lotus ut vult Dalechampius; cum omnis Lotus sit pen­taphyllos seu ternis foliis in extremo pediculi junctis, & binis ad ejusdem appositionem cum caule: at Poly­gala haec est alata planta, quae quatuor foliolis hinc inde rachi adhaerentibus, uno extremum costae occu­pante ornatur, ergo à siliquis articulatis continentibus semina oblonga seu cylindracea, est Polygala, & a no­venis foliis apte satis denominatur nobis Polygala En­ne aphyllos & neutiquam Lotus.

I. SCorpioides Bupleuri folio, corniculis asperis, hirsutis, minus contortis, nobis. Scorpioi­des prius, Dod. Tametsi unius Scorpioidis meminit Dioscorides, nos autem sex distin­ctas ejusdem species in medium proferimus, & sculptas siliquas diversas in Tabula hac osten­dimus. Prima parvula ac humilis est herba Leguminosa, aliquot teneros ramulos proferens pedales, & longiores aliquando in pingui solo, qui utplurimum in latus declinant & hu­mi procumbuut, raro assurgunt propter imbecillitatem caulium, circa quos folia oblonga, latiuscula, crassa, & spissa satis, Bupleuri foliorum aemula: in caulium cimis flosculi papi­lionacei lutei, sed minores, aliorum Leguminum more apparent: quibus marcescentibus succedunt siliquae asperae, hirsutae, seu hispidae, erucae villosae in se convolutae similes, arti­culatim seu geniculatim cohaerentes, curvae instar scorpionum caudae, unde ei nomen Scor­pioidis: semina in singulis interstitiis protuberantibus inter geniculum & geniculum aut in­curva, lunae novae effigiem referentia, aut reniformia continentur.

II. Scorpioides Bupleuri folio, corniculis asperis magis in se contortis & convolutis, no­bis. Haec Scorpioidis species altera neutiquam differt à priore quoad folia Bupleuri facie, nec floribus papilionaceis luteis, sed siliquis magis in se convolutis & pilis brevioribus tectis.

III. Scorpioides Bupleuri folio, corniculis crassioribus & magis spongiosis litui instar con­tortis & in se convolutis, nobis. Haec tertia species, nec foliis, nec floribus luteis papilionaceis, quoad figuram à praedictis differt; magnitudine solummodo floris & crassitudine siliquarum, molli & spongiosâ materiâ tectarum, contortarum, & in se convolutarum litui instar, in qui­bus continentur per articulos in singulis interstitiis semina prioris duplo majora, nec tam in­curva.

IV. Scorpioides Bupleuri folio, corniculis asperis & rugosis seu rigidis, striatis seu sulcatis, litui instar contortis & in se convolutis, nobis. Quarta haec species folia pariter habet Bupleu­ri, flores luteos papilionaceos ejusdem formae ac figurae cum praedictis: siliquam asperam & rugosam seu rigidam, striis & sulcis praeditam, litui etiam in modum contortam & in se convo­lutam: semina reniformia duplo praecedentis minora.

V. Scorpioides Portulacae folio, corniculis longioribus, tenuioribus ac articulatis, nobis. Scorpioides, Matth. Lob. Hanc plantam à floribus papilionaceis & siliquis articulatis, se­men Legumen redolens in se continentibus, Legumen esse declaramus, non obstante diversa figura & similitudine foliorum congruentium cum aliis plantis toto coelo differentibus: folia etenim hìc (ut & alibi) inservient ad tales species Scorpioidis constituendas. Haec species ergo Scorpioidis Portulacae foliis, cauliculos edit satis numerosos foliisque abunde convesti­tos, quorum terna simul cohaerent circa ramos seu cauliculos praedictos; horum medium im­par, extremum pediculi claudens, bina è regione posita magnitudine & praecipue longitudi­ne superat, & Portulacae foliis crassitudine quodammodo accedit, unde ei denominatio spe­cifica: flosculi papilionacei, lutei, bini, terni & nonnunquam quini, nunc plures, nunc pauciores, in summis virgulis eminent; quibus singulis marcescentibus subnascuntur siliquae singulae articulatae, tenues admodum, & longae, fastigio acuminatae & reflexae, instar scor­pionis caudae recurvatae, in quibus semina per articulos oblonga, tenuia, in singulis intersti­tiis [Page 128] articulorum latent, Galegae seminis forma, sed tenuiora & exiliora.

VI. Scorpioides Viciae foliis minima, nobis. Haec minima Scorpioidis species cauliculos edit pedales, humiles, & per terram stratos, ex quorum geniculis oriuntur costae mediae al­ternatim cauli adhaerentes, & bis quatuor foliis longis, mucronatis, glabris, in mucronem de­sinentibus, alternatim etiam sitis, uno impari extremum costae claudente, onustae; atque ex a­lis inter costam & caulem oriuntur petioli biunciales, triunciales, sustinentes in eorum fa­stigio binos, aut ternos, nunc plures, nunc pauciores flosculos papilionaceos, luteos; quorum singulis singulae succedunt siliquae, longae, tenues, & articulatae, continentes in sin­gulis interstitiis singula semina minuta, rotunda, longa. Vide Tab. 20. in App. Sectionis 2^d•

Scorpioides Bupleuri folio, plerisque locis aridis & montosis, in olivetis quoque Galliae Narbonen­sis, sponte nascitur, circa patibulum Monspeliense & Castelnau, in colle juxta viam ad ripam fluvii Lani; floret illic mense Aprili, & Maio, ac Junio siliquas & semina sua perficit. In aridis & montosis Monspelio vicinis frequens Lobelio occurrebat, alibi rarius nisi in hortis, ubi multo magis luxuriat quam in aridis sponte proveniens. Saepe saepius observavimus anuuas plurimas, in macris, aridis & arenosis locis provenientes, vix palmarem attingentes altitudinem; in hortis satas, ubi felicius & plenius nutriebantur, pedalem & sesqui pedalem consequu­tas fuisse longitudinem. Hoc conspicere licet in hisce, & aliis hujus farinae, inter legu­minosas non solum plantas, sed passim in tota congerie plantarum; adeo ut silvestres ap­pareant diversae omnino species ab iisdem numero speciebus in hortis cultis, habita rati­one tantum magnitudinis aut parvitatis, quae, à locis in quibus nutriuntur plantae ipsae, dependet.

Scorpioides contra scorpionum (animalium ejusdem fere nominis) ictus praesenti remedio seu auxilio est, teste Dioscoride.

• I. Scorpioides Bupleuri folio corniculis asperis, hirsutis, minùs contortis, nobis. Scorpioides Bu­pleuri folio, C. B. P. Cam. Tab. Ger. Bupleuri folio major, Park. Repens (perperam: procum­bens adhiberi debuit) Bupleuri folio, Lob. Ad. & Icon. Prior, Dod. Scorpioides, Lugd. Dod. Gall. I. B. Chabr. Sciagraph. & Icon. Auricula leporis vulgo, Caesalp. Catanance quorundam, Cam. Clymenum Dioscoridis, Colum.
• II. Scorpioides Bupleuri folio corniculis asperis magis in se contortis & convolutis, nobis. Scorpi­oides siliqua campoide hispida, I. B. Chabr. ubi figuratur. Nos ex siliquâ ipsa naturali no­stram depingendam & sculpendam curavimus figuram.
• III. Scorpioides Bupleuri foliis corniculis crassioribus, mollioribus seu magis spongiosis, litui instar in se contortis & convolutis, nobis. Scorpioides Bupleuri folio siliquâ crassâ Boëlii, Ger. Desc. Scorpioides major, Park. Parad.
• IV. Scorpioides Bupleuri folio corniculis asperis & rugosis rigidis & striatis seu sulcatis, litui instar in se contortis & convolutis, nobis. Scorpioides siliquis lenibus, Park. Pag. 1116. Male ab ipso disponitur extra classem inter Medicas cochleatas.
• V. Scorpioides Portulacae folio, corniculis articulatis, longioribus ac tenuioribus, nobis. Scor­pioides Portulacae folio, C. B. P. Scorpioides, Matth. Ger. Lob. Icon. Scorpioides Mattheoli seu Portulacae folio, Park. Scorpioides Mattheoli, Dod. ut. Gesn. Hort. Lugd. Cam. Telephium Dioscoridis seu Scorpioides (ob siliquarum similitudinem) C. B. P. & infra Scorpioides Por­tulacae folio eidem.
• VI. Scorpioides minima Viciae foliis, nobis.

PAg. 287. Col. 2. pl. vii. Telephium Dioscoridis seu Scorpioides, &c. male primo collocatur a Ca­sparo Bauhino inter Telephia, cum omnes Telephii seu Crassulae species, flores, capsulas seminales & semina, more Sedi producant; at hoc Telephium (ita di­ctum, Dioscoridis fortassis, ab authoribus, propter con­formitatem in foliis crassis, spissis, adinstar Telephii) cum flores papilionaceos, siliquas articulatas; & se­mina leguminosa in singulis interstitiis articulorum, Legumina perfecte redolentia habeat, debet hic inter Legumina papilionacea siliquis articulatis in se con­tortis & convolutis donata locari; non autem inter Te­lephia. Deinde bis repetitur eadem Planta, semel cum Telephio Pag. 287. Col. 2. pl. vii. & ibidem pl. ii. sub nomine Scorpioidis Portulacae folio; quae debent conjungi, non obstante diversorum authorum nomen­clatura, quia sunt tantum Synonyma unius ejusdem­que plantae. Porro male [...] Casparo Bauhino Scor­pioides Legumen (ut supra probatum) disponitur inter Telephium & Portulacam, cum quibus nil habet affi­ne nec in floribus, nec capsulis seminalibus, nec se­minibus; quare amandetur ad Legumina suae sortis siliquis articulatis praedita, quemadmodum nos prae­stitimus hic, non sine ratione.

Trifolium bituminosum repertum est primò in agro Lucensi circa Lunam & Carram di Massa, & per universam Hetruriam notissimum est hoc Trifolium. Hyemis frigora non fert apud nos; semen tamen ex Italia allatum, terraeque mandatum, plantam profert odore bituminoso, Italicae parum aut nihil inferiorem, semen itidem Italicum sapore refert; sin autem semen plantae educatae in hisce septentrionalibus tractibus rursus seratur, statim sapore & odore producta planta destitu­itur: sic, ut ait Virgilius, non omnis fert omnia tellus. Varia igitur herbarum genera varium na­tale solum & coelum ipsis familiare requirunt. Sic Tophacea terra asphaltites Trifolium produ­cit, unde mons Tophaceus Neapoli imminens à Galeno Trifolinus dictus est.

Vis Trifolio, quod Asphaltion vocant, calida & sicca est, ut ait Galenus, proinde infusum & po­tum laterum dolores ab obstructionibus liberat, urinam mensesque provocat. Hippocrates Tri­folium hoc non solum menses provocare, sed & foetus cum sumptum, tum appositum, expellere tra­dit: mulieri (inquit) si ex partu non fuerit purgata, Trifolium hoc in vino albo bibendum; hoc etiam menses educit & foetum ejicit. Dioscorides ait, semen & folia in aqua pota pleuriticis, u­rinae difficultati, comitialibus, iis etiam qui aquae inter cutem principia sentiunt; & hystericis auxiliantur. Dari autem debent seminis drachmae tres, foliorum vero quatuor. Radix quoque antidotis, ut Theriacae additur, ut ait Dioscorides, sicut & alii authores.

Trifolium bituminosum seu Trifolium caeruleum aut violaceum bitumen redolens, nobis. Trifolium bitumen redolens, C. B. P. Trifolium bituminosum, Dod. Caes. Cam. Tab. Ger. Park. Trifo­lium Asphaltaeum, Matth. Ad. Lob. Lugd. Odoratum & non odoratum, I. B. Chabr.

• 1, & 2. Trifolium Luteum capitulo Lupuli majus & minimum proveniunt passim in pratis humidis, & secus agrorum margines in declivibus pratorum locis. Florent per totam paene aestatem at versus ejusdem finem maturantur eorundem semina.
• 3. Trifolium luteum parvum rectum flore glomerato cum unguiculis, hoc Nemausii agens Cherle­rus ex locis hispidis & saxosis evulsit, ubi rarius etiam occurrebat. Floret Maio, & semina paulo post perficit; ingruente aestu (ut aliae multae annuae plantae) fatiscit & exsiccatur. Vide App. ad Legumina.
• 4. Trifolium luteum capitulo glomerato rigido. Hoc observabatur copiosum florem habens, parvum, luteum, prope Monspelium, circa castellum novum Castelneuf & Castelnau patrio idiomate a­pud [Page 145] Gallo-Narbonenses dictum. Floret Maio; & paulo post semina profert sua. Vide App. ad Legumina.
• 5. Trifolium luteum nodosum seu nodiflorum capitulis Thymi. Passim hoc provenit circa Blaesas, ad margines agrorum & vinearum. Floret aestate & paulo post maturatur ejus semen.
• 6. Trifolium luteum glomerulis tomentosis &c. provenit in squalidis Provinciae locis. Vide App. ad Legumina.
• 7. Trifolium luteum capitulo spumoso laevi. Hoc circa Neapolim Italorum, in maritimis illic, & circa Monspelium, in agris & in luco Gramuntio reperitur. Floret eâdem cum praedictis tem­pestate, atque paulo post maturantur ejusdem semina.
• 8. Trifolium aureum capitulo spumoso aspero majus. Hoc in salicetis Michelfeldae Huningham ver­sus, iis sese suffulciens, reperitur. Floret aestate; atque versus ejusdem finem maturatur ejus­dem semen.
• 9. Trifolium purpureum stellatum Monspessulanum. Provenit circa patibulum Monspeliense, ubi florens legi poterit mense Aprili, & ibidem mense Maio semina matura reperiuntur. Serius in hortis versus septentrionem & floret & semina ad maturitatem perducit.
• 10. Trifolium purpureum glomerulos oblongos proferens ex geniculis. Hoc fuit collectum in rupetis incultis circa Nemausium ab Henrico Cherlero Johannis Bauhini genero. Floret aestate, atque eâdem exeunte semina sua perficit, ex quibus deciduis germinat planta autumno, atque viget per totam hyemem in Gallia Narbonensi & Galloprovinciâ, quia illic hyems non est rigida.
• 11. Trifolium purpureum glomerulis Personatae. Hoc in squalidis & siccis locis, circa Episcopi ca­stellum prope Monspelium collegit Cherlerus Johannis Bauhini gener, & nusquam alibi adhuc vi­sum. Floret eâdem cum praedictis tempestate; atque paulo post maturantur semina.
• 12. Trifolium purpureum folliculatum Salmanticum. Hoc totâ aestate floret & semina perficit; Hi­spani Trebol de Prados & simpliciter Trebol, quemadmodum caeteras Trifolii pratensis spe­cies vocant.
• 13. Trifolium purpureum fragiferum Frisicum folio cordato. Hoc tarde post reliqua Trifolia prove­nit; floret enim Julio; & sub finem Augusti, aut ineunte Autumno, fructum suum perficit. Nasci­tur in diversis Frisiae locis, praesertim Groningensi agro.
• 14. Trifolium purpureum fragiferum folio oblongo. Hoc circa Autumnum passim in campis herbidis, humidis, circa Blaesas, in humidis campis illic, qui hyberno tempore stagnante aqua obruun­tur, & alibi in Galliae & Angliae humidis locis, aestate siccis, reperitur: flore est communi­ter rubro, & persaepe etiam albo; & consequenter vesicae continentes semina aut rubescunt aut al­bescunt, sequendo florum colorem ipsas vesicas producentium.
• 15. Trifolium purpureum vesicarium minus ampullatum floribus rubellis raro dispositis. Hoc provenit in humidis pratis sabulosis versus oram maritimam Armoricae, Neustriae; & prope Rupel­lam in pratis maritimis illic secus oram maritimam protensis, copiose satis pullulat, cujus se­mina illic collegimus anno 1657. inter juncos quibus fulciebatur, non procul à salinariis inter Rupellam & propugnaculum Broüages.

Nota nos nomina multiplicia authorum data operâ omisisse & unum aut alterum magis si­gnificativum tantum in medium produxisse. Nota secundo complurima Trifolia quae com­muniter flores producunt purpureos seu rubros, aliquando degenerare in albos: hoc ob­servare licet passim in aliis generibus; nam quae ordinarie flores producunt caeruleos aut vi­olaceos, nonnunquam degenerant in rubros, imo aliquando albos, quae à nobis passim habe­buntur varietates ejusdem speciei, neutiquam discrepantes quoad partes communes seu essentiales, sed solo florum colore.

PAg. 327. col. 1. pl. ii. Trifolium palustre, C. B. P. Dod. Eyst. Trifolium majus & minus fi­brinum, Tab. Paludosum, Ad. Lob. Majus & minus, Ger. Menyanthes palustre, Lugd. cum duplici fi­gura. Hoc non est Trifolium Leguminosum seu pa­pilionaceum▪ omne enim Trifolium leguminosum habet pro nota generica, quod flores producat papi­lionaceos, & siliquas siliculasve seu capsulas conti­nentes in se semina, Fabae, Pisi, Viciaeve, aliorum­que Leguminum more redolentia; atqui Trifolium hoc palustre seu Paludosum non pollet hisce conditio­nibus, ergo non fuit hic collocandum a Casparo Bau­hino caeterisque authoribus cum Trifoliis Legumi­nosis, quippe toto coelo ab ipsis diversum, quoad mo­dum florendi & capsulas seminales & semina produ­cendi. Est enim planta trifoliata, paludosa, seu in paludibus & aquis stagnantibus proveniens, sui ge­neris & heteroclita, ut postea declarabimus inter plantas aquaticas. Deinde compilator Historiae Lug­dunensis Mulinaeus (qui falcem in alienam messem injecit, post obitum Doctissimi Dalechampii, Histo­riam illam ad posterorum manus transmisit ubique mendis, & erroribus manifestis & apertis scatentem, ut Doctissimus Casparus Bauhinus in Animadversionibus suis in Historiam Lugdunensem nobis monstrat) & compilator Teutonicus Tabernaemontanus, quos se­quutus est Johannes Gerardus, omnes hi inquam en­tia sine necessitate multiplicant, constituendo duas species, quae neutiquam sunt genuinae species, sed va­rietates, in diversis locis provenientes, aut ibidem aliquando, quoad magnitudinem & parvitatem, aut foliorum rotunditatem aut eorum mucronem acutio­rem aut obtusiorem discrepantes.

Pag. 327. col. 2. pl. ii. Trifolium pratense album, C. B. P. Fuch. Dod. Gall. Dodonaeus, Clusius, Tragus, aliique authores asserunt Trifolium pratense album differre tantum à Trifolio pratensi purpureo, solo colore florum; sed longe falluntur, nam Trifolium pratense album differt à pratensi rubro omnibus fe­re suis partibus. Primo folia singula terna sunt glabra, & macula candidiore notantur in Trifolio pratensi albo: flores deinde minores ochroleucos, id est ex albo pallidos producit: atque singulis floribus succedunt singulae siliquae bivalves, breves, conti­nentes terna aut quaterna semina, minuta, rotun­da; at Trifolium pratense rubrum seu purpureum est omnibus suis partibus majus, folia etenim ma­jora sunt & hirsuta; caules longiores, crassiores e­tiam & hirsuti sunt: flosculi rubri duplo etiam ma­jores, quorum singulis deciduis succedit capsula se­minalis diversimode à prioris Trifolii pratensis albi siliculis bivalvibus constructa, quae in margine quin­quepartito dividitur stellae in modum, aut quasi to­tidem sunt spinulae stellae figuram effigiantes, in cu­jus fundo ampullae simili unicum semen rotundum continetur, multorum aliorum Trifoliorum expli­catorum hujus classis more. Consule Icones, adi ipsas plantas, eas (que) examina; ne (que) inter Trifolia ali­ud quodlibet siliculas curtas bivalves producit hujus Trifolii albi pratensis siliculis conformes, praeter Phaeum fuscum (si quas producit propter nimiam sese propagandi radicibus aviditatem) & novum il­lud tertio loco à nobis propositum in Tab. 14. sub no­mine Trifolii albi, caule fistuloso seu cavo donati, & foliis subtus maculis purpuronigris notatis insi­gniti: hujus siliculae itidem sunt bivalves, breviores & crassiores continentes singulae semina bina aut terna, rotunda, exilia. Ergo Trifolium pratense album & Trifolium pratense purpureum sunt duae distinctae Trifoliorum pratensium species, quicquid vo­luerint citati supra authores qui confusissime, sicut de aliis multis herbis, etiam de hisce scripsere.

Pag. 327. col. 2. pl. ii. Trifolium pratense album, C. B. P. Huic Synonymum adhibet Casparus Bauhi­nus Trifolium majus 1. flore albo Clusii, quod est Trifolium montanum album eidem Casp. Bauhino Pag. 328. col. 1. pl. v. Trifolium montanum album Casp. Bauhini est Trifolium lagopoides, cujus partes essentiales Trifolio pratensi albo omnino differunt; Trifolium enim montanum album, est lagopoides al­bum, cujus folia sunt pinnata incana, in ambitu dentata, caules edens altiores, in quorum ramis ex­tremis proveniunt flores albi, in spicam conferti, Lagopi instar, atque floribus albis succedunt capsu­lae quinquepartito in margine divisae, in quarum singularum fundo ampullae in modum facto, unicum continetur semen; at Trifolium pratense album, C. B. P. siliquas profert bivalves, curtas, in quibus terna quaterna una serie semina continentur; ergo nec constituunt unam & eandem speciem, nec debent pro synonymis adhiberi à Casp. Bauhino Trifolium pratense album & Trifolium montanum album, cum sint omnino diversae species ex ipso Bauhino, nec po­test Trifolium majus 1. flore albo Clusii esse synony­mum & Trifolio pratensi albo & Trifolio mantano al­bo, diversis omnino speciebus ab ipso sic constitutis; ideo sui oblitus est hic Casp. Bauhinus dum Trifolium montanum album synonymum vult esse Trifolio pra­tensi albo toto caelo diverso, ut ostensum est.

Pag. 328. col. 2. pl. iv. Trifolium montanum an­gustifolium spicatum, C. B. P. Huic pro planta sy­nonyma adhibetur a Casp. Bauhino Alopecuros gra­minea Dalechampii, tanquam Trifolium; non est Trifolium à numero foliorum, sed quina folia an­gusta, longa, ex singulis pediculis profert, ergo non potest Trifolium proprie dici: nec est gramen Alo­pecuroides, ut vult Dalechampius qui inter gra­mina Alopecuroidea collocat; quia plures flores ru­bros, pusillos, spicatim in summis fastigiis caulium profert; mihi plane videtur Melampyri exilior speci­es; ergo nec Trifolium cum Bauhino, nec Gramen Alopecuroides cum Dalechampio in Historia sua Lu­gdunensi, dici debet, & per consequens male hic in­ter synonyma Trifolii angustifolii spicati locatur à Casparo Bauhino. Amandetur ad Melampyri genus, cujus est perfecta species.

Pag. 328. col. 1. pl. v. Trifolium pratense luteum seu agrarium capitulo Lupuli, C. B. P. Chabr. Tri­folium pratense luteum faemina flore pulchriore sive lupulino, I. B. Chabr. Pro synonymo huic adhibet Casparus Bauhinus Trifolium minimum, Ad. Lob. & Hist. Lugd. Fallitur Bauhinus, nam Iconibus ab utroque praedicto authore & Parkinsono allatis re­praesentatur Trifolium minimum Lupulinum nostras descriptum & exhibitum sculptura prope majus, Tab. 13. hujus Sectionis secundae, ut facile cuilibet videre licet, à flosculis raro disposities & pictis. Porro Tri­folium agrarium Dodonaei Synonymum adhibetur Trifolio pratensi luteo capitulo Lupuli, cum Dodo­naei Icon omnino convenit Trifolio pratensi luteo capitulo breviore C. B. P. seu Trifolio pratensi ma­ri, flore minore, semine multo I. B. Chabr. Trifo­lium [Page 150] enim agrarium Dodonaei est Meliloti species mi­nor procumbens, nobis. & synonymum cum Trifolio pratensi luteo capitulo breviori, C. B. P. & Trifolio pratensi mare, flore minore semine multo, J. B. & Chabraei. At à spica racemosa est Meliloti species ut postea demonstrabimus in doctrina Meliloti in­fra, & per consequens adaptari non debuit Trifolio majori lupulino, à quo evidenter apparet ex auto­psia diversum.

Pag. 327. col. 1. pl. vi. Trifolium pratense minus flosculis purpureis, C. B. P. Trifolium quoddam par­vum sive Lotus pratensis purpurea, I. B. Chabr. Lo­tus pratensis purpurea, Hist. Lugd. Inquit Dale­champius in Historia sua Lugdunensi, radicem gignit gracilem, candicantem, parum capillatam: caulicu­los multos surculosos, fere pedales: folia nunc terna, nunc quaterna: flores in ramulorum vertice copiosos, purpureos. In pratis & locis humidis nascitur. Adeo manca, sterilis & jejuna est hujus descriptio exhibita à Dalechampio ut quonam debeat referri impossibile sit judicatu, nec flores assignat papilionaceos, nec qualesuam sint folliculi aut capsulae seminales exhi­bet, nec in explicatione, nec figura seu Icone. Vide­retur mihi aut cuiquam Iconem bene consideranti, potius Rubiae species minor, quam Lotus: Exami­nent posteri prata humida, sed ubi terrarum non me­menit Dalechampius, idcirco nodum in scirpo posteris suis Botanicis quaerendum reliquit idem Dalecham­pius.

Pag. 328. col. 1. pl. ii. Trifolium Alpinum ar­genteum Persicae flore, C. B. P. Trifolium argenteum Alpinum Ponae, Ital. Consule hujus descriptionem in­ter Trifolia Exotica plant. 6. Notandum est hanc plantam non esse Trifolium leguminosum, quia non habet florem papilionaceum; deinde oblitus est Johan­nes Pona addere capsulas seminales, quae determina­re debent genus suum, sed ex descriptione florum pen­tapetalorum Mali Persicae florum aemulorum, & sta­minulis multis colosini coloris instar Persicae florum, cum apicibus nigris ambientibus globulum ex brevi lanugine conflatum, quilibet poterit concludere mecum hocce non esse Trifolium leguminosum à flore, multo minus à globulo hirsuto: sed verosimilius mihi videtur Cistus mas minimus triphyllos seu Cistus folio Trifolii: si capsulas expressisset Alpinus pentagonas, hirsutas, esset haec planta Cistus mas minimus trifoliatus ar­genteus, non autem Trifolium Cisti flore, raciocinando ex libro naturae. Aliter, cum florem pentapetalum Mali Persicae florum colore gerat, si capsulam haberet Quinquefolii aut Heptaphylli more, poterit reduci ad eorum classem subalternam, Pentaphylloides scili­cet, ternis foliis donatum, quemadmodum nos prae­stitimus in doctrina Pentaphylloidis ad finem hujus Se­ctionis; nam datur illic Pentaphylloides trifoliatum Fragariae folio, quod à flore pentapetalo, & capsula se­minali, plurima minuta semina ibidem continente (more Pentaphyllorum & Heptaphillorum) sic denomi­navimus; penes itaque erit examinantes praedictami­psam plantam ad utrumvis horum duorum generum, nunquam ad Trifoliorum Leguminosorum classem, re­ducere, ex doctrina universali nostra; nec poterit, in­quam, alio ex mea sententia, quam ad Cistum, aut Pen­phylloides, habita ratione floris, capsulae seminalis, & seminum, reduci.

Pag. 329. col. 1. pl. x. Trifolium album angustifo­lium floribus veluti in capitulum congestis, C. B. P. Dorycnium Monspeliensium, Ad. Lob. Cam. Cum haet planta sit Lotus incana frutescens, ex appositi­one foliorum, nempe ternorum in extremitate pediculi, & binorum ad appositionem pediculi cum caule, ad­denda esset haec planta leguminosa Loto fruticosae Ly­bicae Dal. Hist. Ludg. & Loto haemorroidali ut nos praestitimus, & ut cernere est ad finem doctrinae Loti, infra, non autem hic inter Trifolia collocanda esset, quemadmodum praestitit Casparus Bauhinus.

Pag. 329. col. 2. pl. vi. Trifolium Echinatum ar­vense, C. B. P. Tribulus terrestris minor repens, Hist. Ludg. & pag. 330. col. 1. pl. vii. Trifolium Echina­tum arvense fructu minore, C. B. P. Tribulus minor re­ctus, Hist. Ludg. Casparus Bauhinus edoctus ex auto­ritate Historiae Lugdunensis frustra multiplicat entia sine necessitate, dum duas constituit species distinctas, cum revera sit tantum una, nam nunc procumbere, nunc erigi, non possunt determinare duas perfecte di­stinctas species.

Pag. 390. col. 1. pl. ii. Cytisus incanus Creticus, C. B. P. Ebenus Cretica, Epist. 4. Honorii Belli ad Clusium, & Johannis Ponae. Quum haec planta trifo­liata flores papilionaceos & spicam continentem ca­psulas seminales & semina ad eundem modum facta habeat cum Trifolio spicato seu lagopoideo, debet disponi inter consortes Trifolia lagopoidea, non inter Cytisos siliquis longis, bivalvibus, donatos, qui per­tinent ad Genistae classem, cum in multis Genistae accedant, praecipue siliquis & semine & numero fo­liorum.

Pag. 330. col. 1. pl. iix. Trifolium spinosum Cre­ticum, C. B. P. Park. Matth. ed. Bauhini. Trifoli­um spinosum Creticum [...] Hon. Belli, Clus. Hist. Trifolium aculeatum Creticum, flore amoeno, magno purpuroviolaceo I. B. Chabr. florem non habet papilionaceum, sed pentapetalum & capitulum quinque angulis donatum, ergo non est Trifolium le­guminosum Cisti flore dicendum; sed Cistus spinosus trifoliatus, sumendo denominationem genericam à nobiliore parte, flore scilicet & capsula seminali pentagona, quae magis sunt conformia Cisti speci­ebus, qui mas dicitur; terna folia specificam indi­gitabunt differentiam. Consule descriptionem ejus uberiorem supra inter Trifolia exotica. Vide ipsius Iconem, Tab. 14^ta. pl. 5^ta.

Pag. 330. col. 2. pl. i. Trifolium Hepaticum flore simplici, C. B. P. & ibidem pl. ii. Trifolium hepati­cum flore pleno, C. B. P. Male à Casparo Bauhino hic inter Trifolia & Melilotum, quippe Trifolia papi­lionacea, collocantur; cum revera Hepaticae foliis constant integris, tribus lobis tantum acuminatis seu mucronatis, divisis & tripartitis solummodo in exteriore margine, deinde toto coelo floribus & semine discrepant a Trifoliis leguminosis; ergo hinc essent arcendae Hepaticae; & cum floribus, tum seminibus racemosis in capitulum congestis Ranunculorum more praeditae sint, jure debent Ranunculis adjungi, quem­admodum nos praestitimus in Sectione quarta. Qui­cunque insuper ad Sectionem nostram undecimam He­paticam, Ranunculos & Trifolium acetosum relegave­rit, non inficias eo, quin bene easdem disposuerit in­ter plantas quarum singulis floribus plura succedunt semina minuta.

A pag. 327. usque ad pag. 333. Casparus Bauhinus in Pinace collocat Trifolia, Melilotum & Lotum her­bam, quae omnia sunt Legumina trifoliata, proinde justo titulo debuere subjungi Leguminibus [...] finientibus paginam 353. non autem confuse locari inter Fragariam & Rubiam propter numerum ternarium aut quinarium foliorum.

• Trifolii cochleati species. 1. In montibus Euganeis & circa Monspelium colligitur. Floret aestate ineunte, & per totam fere aestatem aut floret aut semina in capsulis producit nigris: in gyro­rum sinu continentur semina subrotunda, flava recentia, diliquium patientia aut renisormia.
• 2. Provenit haec major altera nigra plana ibidem cum priore circa Monspelium, atque copiose & nusquam abundantius quam secus viarum margines circa Blaesas. Floret Augusto & exeunte Autumno: capsulae compressae, maturae nigrae, magnitudine sunt unguis minimi digiti huma­ni, aut nummi, valoris monetae Anglicanae, twopence dicti. Affatim Autumno in praedicto loco per terram stratae, pediculis suis exutae, & sponte prae siccitate deciduae, illic conspiciuntur nu­merose satis, quae imbribus frequenter tunc temporis ingruentibus madefactae tument & germi­nant radicibus in terram actis, atque plurima folia ante adventum hyemis acquirunt & hy­emis rigorem tolerant, ut Vere redeunte flores primò, deinde semina, singulis annis suffun­dant, quibus de anno in annum sese aliorum Leguminum annuorum more perpetuant. Quin & autumno à porcis illic errantibus avide devorantur.
• 3. Semina ex Italia detulit praedictus Johannes Raius. Floret ineunte aestate & semina copiose singulis annis mature perficit, quibus perpetuatur quotannis haec elegans Medicae species.
• 4. Passim provenit circa Monspelium, maxime in segetibus illic satis. Floret Vere ineunte illic, & aestate semina perficit sua. Tardius apud nos hae omnes Medicae species proveniunt, quia non sunt serendae in hisce plagis ante initium Aprilis, propter rigorem hyemis: si serantur autumno, pereunt saepe hyeme. Apud Meridionales in Hispania & Gallia Narbonensi sponte sua sese se­runt, & per totam hyemem perseverant, atque semina ad maturitatem ante exactam vernam tempestatem perducunt.
• 5. Capsulas hujus Medicae nobis communicatas habuimus ex Africâ, operâ & industriâ D. Alexan­dri Balam, tunc temporis Tingidis urbis Syndici à D. D. Rege nostro Carolo 2. designati: Prae­fatus inquam Alexander Balam fuit, dum in vivis esset, diligentissimus stirpium rariorum inda­gator, earumque seminum collector & perquisitor indefessus, cujus laboribus plurimarum plan­tarum rariorum plurima rara semina debemus, cùm ex Italia, tum ex Africa collecta, & ad nos per plures annos cùm Blaesis, tum hic in Anglia degentes transmissa. Floret & semina ma­turantur eâdem tempestate anni cum caeteris suae tribus seu classis.
• 6. In agris & arvis segetalibus circa Monspelium, & alibi in Gallia Narbonensi floret, illic cito, apud nos in hortis cultis sata tardius, Junio & Julio; Augusto & Septembri semina ejusdem maturantur.
• 7. Ad mare reperitur non procul ab oppido Monspelio mense Augusto florens, & utplurimum citius, ineunte aestate atque versus ejusdem finem matura sunt semina.
• 8. Utraque in agris Galliae Narbonensis provenit. Floret etiam ineunte Vere illic, & paulo post semina sua perficit.
• 10. Primò nobis occurrit in aridis collibus saxosis versus eremitarum cellam, non longe Blaesis collecta. Floret aestate media, atque semina paulo post ad maturitatem perducit.
• 11. Frequenter in siccis & lapidosis hanc circa Eremitarum cellulam prope Blaesas pariter inveni­mus. Floret Maio & semina aestate perficit ibidem.
• 12. Semen hujus communicatum habuimus à Professore Botanico D. Sien Lugduno Batavorum ad nos missum. Floret aestate, atque mense post, aliarum Medicarum more maturantur semina.
• [Page 156]13. Ubi proveniat incertum, inter alia semina nobis communicata habuimus biennio aut triennio abbinc, at unde nescimus.
• 15. Provenit haec in Hispania & Gallia Narbonensi, ad Mediterranei maris litora. Inveniebat etiam in oceani litore ad Tagi fluminis ostium Carolus Clusius. Floret aestate & Autumno; & subinde semen profert, sed raro propter nimiam rependi festinationem. Colitur in horto publico Botanico Universitatis, estque illic longioribus ramis praedita, neque adeo canâ lanugine obdu­citur, ut pleraeque stirpes, praecipuè maritimae vulgo incanae ad oram maritimam, quae transla­tae in hortos degenerare solent, ut observare licet in Gnaphalio maritimo, Jacobaea maritima, pluribusque aliis hujus farinae plantis, quae multum incanitiei translatae amittunt.
• 16. Provenit in Gallia Narbonensi; floret aestate eodem tempore cum caeteris suae sortis.
• 17. Provenit passim in arvis & pratis; floret ineunte aestate atque ejus media tempestate semina perficit.
• 18. Provenit passim inter segetes prope patibulum Monspeliense, atque etiam prope stagnum Perau in litore maris. Nos in arvis segetalibus praecipue avenaceis circa Blaesas hanc copiose offen­dimus. Floret aestate, atque paulo post seminales suas capsulas nigras ibidem perficit.
• 19. Floret versus initium aestatis; atque eadem finiente semina perficit, citius aliquando.
• 20. Provenit passim in arvis arenosis & sabuletis. Floret aestate & semina sua minuta reni­formia postea perficit.
• 21. Provenit in saxosis aridis & squalidis Galliae Narbonensis locis, maxime in collibus prope Nemausium & Usetum, ibidem collegit D. de Fray Medicus jam Turonensis, qui 20. abhinc an­nis mihi communicavit ejusdem semen redux Monspelio, & transiens Blaesis versus Turonum caput, quod terrae commissum plantulas plurimas produxit, quae propter contextum capsula­rum, coronae instar, visu & spectatu perdignae erant.

PAg. 329. col. 1. pl. iii. Trifolium cochleatum fructu latiore, C B. P. Medica cochleata altera major [...] fructus capsula compressa, nigra, pla­na, laevi seu sine oris crispis, nobis. Medica Angli­ca, Tab. Medicae tres species Lob. Lugd. & 10. simul in una tabella Park. Hi tres postremi authores mi­xtim appinxere Icones complurium Medicarum di­stinctarum, sine nomenclatura singularum, ideo confu­se posteris tradidere, sine appellationibus ipsis appro­priatis.

Pag. 324. col. 2. pl. vii. Trifolium cochleatum ma­ritimum tomentosum, C. B. P. Trifolium cochleatum marinum, Ger. Medica marina sive Trifolium cochle­atum marinum, J. B. Chabr. Medica marina, Ad. Lob. Clus. Hist. & Pan. Tab. Cam. Hort. Park. Pri­mo omnes hi authores praeter Calp. Bauhinum male e­pitheton marinum hic (sicut pluries alibi) addidere, cum vox maritima ab ipsis debeat usurpari; quippe marinum denotat praesentiam in mari, ut Fucus ma­rinus, Corallium marinum, piscis marinus, quia vi­vunt & vigent in mari; maritimum vero denotat litus maris, ergo maritimae denominandae essent plantae o­mnes ad oram seu litus maris provenientes, non ma­rinae; hoc semelvitio & crimini authoribus vertimus su­pra, qui passim impegere in hunc scopulum; abstine­ant posteri in scriptis suis, ne in eundem cadant. Se­cundo, huic Medicae cochleatae maritimae incanae pro nomine synonymo ab authore Hist. Lugdunensis adhi­betur Anthyllis altera, sed inepte satis, cum sit Tri­folium perfecte leguminosum, imo Medica cochleata [...] capsula spinosa minore, perennis, inca­na, maritima; ideo & hac sola ratione, cum nomina & attributa male adaptantur, sunt rejicienda & fo­ras mandanda. Sunto haec dicta cum bona venia Lobe­lii, qui primus nomen marinum pro maritimo adjecit huic Trifolio, primus errans errare facit omnes se se­quentes, nisi bene praeponderent quae ab ipsis dicantur. Eorum quae dicimus & hic & alibi examen penes sit legentium & intelligentium hanc nostram doctrinam judicium.

Addenda est observatio Turneri, qui sic in­quit, [Omnium Medicarum cochleatarum flos est lu­teus: folia sunt terna, aliorum Trifoliorum legumino­sorum more, medium longiore pediculo innixum visitur.] Hoc caeteris itidem omnibus Trifoliis leguminosis est commune. [Simulque cum sole occidente convolvi­tur in se, oriente autem eodem expanditur: Fructus per maturitatem cochleatus seu spiraliter in orbem addactus] Longe fallitur Turnerus, dum fru­ctum dicit, cum intelligi debet folliculus seu ca­psula continens fructum seu [...]; per [...] autem non intelligitur fructus, qui Graecis dici­tur [...], sed semen; hoc evidenter patet ex ipsius Dioscoridis verbis, [...]. Hoc est, Medica cum recenter prodiit similis est Trifolio pratensi, verum in pro­gressu folia ejus angustiora: caules producit Tri­folio similes, quibus semen accrescit (fructus, ut vult Turnerus aliique commentatores, semen de­bet legi, genuine interpretando verba Dioscori­dis. [Lentis magnitudine, corniculi modo intor­tum.] In qua descriptione [...] nomen non ad totum fructum hoc in loco teferendum, qui in Medica cochleata magnitudinem Lentis neuti­quam exprimit, nec corniculi implicati ac con­torti similitudinem refert: sed cum Casp. Bau­hino debet hic Textus potius applicari Medi­cae falcatae de qua agetur cap. sequente. Per­git Turnerus, [alias laevis, alias hirsutus, alias echinatus seu spinosus. Medicarum maximarum fructus utplurimum sunt laeves minimorum hirsuti [Page 157] seu echinati. Fallitur denuo Turnerus hic itidem: nam Medicarum maximarum plurimae habent fol­liculos seu capsulas (fructus si mavult Turnerus) echinatas, ut plane & evidenter cernitur in Iconibus Tab. nostra decimaquinta hujus Sectionis sculptis, atque veritas hujus nostrae assertionis ex intuitu ca­psularum ipsarum magis elucescet, quam ex ver­bis Turneri perperam applicatis.

• Trifolii falcati species. 1. Per totam Galliam, & secundum fluvios cum Ligerem tum Sequa­nam, ubi crepidinibus, vi aquarum inundantium alveos ablatis & dejectis conspeximus è cymba radices, longas binas ulnas, descendisse in terram solidam & firmam antequam vi aquae corru­eret ipsa, atque radices denudatae terra, nobis in plurimis illic locis conspicuae fuere praedictae longitudinis: floribus evanascentibus atque dilapsis cujuscunque coloris, suboriebantur siliquae compressae, at tumidae in medio ubi apparent semina, contortae, una circumvolutione cum dimidia, aliquando magis, aliquaudo minus tortiles. Qua ratiane Tabernaemontanus Lentem majorem re­pentem hanc nostram Medicam silvestrem appellaverit, nec dum comprehendo. Compilator hic (ut saepe alibi ab ipso fit) nomen hoc, huic plantae ineptum satis imposuit, non ut aliis, sed sibiipsi, novitate nominis male tamen adaptati, placeret: viderint ipsius congestionem plantarum & multiplicationem specierum sine necessitate posteri Botanici, & facile percipient ipsum hoc eo fine fecisse, ut plures cognovisse putaretur plantas quam coaetanei Botanici. Provenit inquam in sepibus & segetibus (ex quibus haud facile exterminari semel vigens poterit, propter ra­dices (uti dictum) in terram dimissas) prope Monspelium & Lunellam: floret mense Maio & Junio, non solum illic & in locis supra à me citatis, sed passim secus margines viarum, in se­pibus & agris, per totam Pictaviam.
• 2. Nascitur in plerisque Hispaniae locis sua sponte Medica silvestris, quae semper & passim tenuiora ha­bet folia: sativa autem in Valentino regno & provincia Catalonia vocata, etiam in Taraconensis Hispaniae provinciis passim in agris seritur, ubi bis terve aestivis mensibus resecatur & in de­cem & duodecim annos perdurat, aliquando plures. Serendam Medicam sativam (Varro ait) in terra non nimium arida aut varia, sed temperata. Palladius Aprili mense serendam esse Me­dicam [Page 159] scribit, ac semel satam, decem annos aut duodecim permanere maximo cum foenore cul­toris, ait. Haec Medica legitima non modo in variis Hispaniae locis sponte crescit, sed etiam ple­risque diligenter colitur in pecudum pabulum, sed maxime equorum, vice foeni communis, quippe quod propter ubertatem singulis annis pluries demeti possit. Gallis Sainct foin & Foin de Bourgoigne. In meridionalibus Galliae regionibus plurimo in usu est Medica sativa, quin & earum incolae rigua sua prata ejus seminibus conserunt, ter eandem secantes, restibili ra­dice & inexhausta fertilitate, dummodo in agro pingui & bene stercorato, non autem arido, quo magis Onobrychis seu Caput gallinaceum Belgarum Lobelii (Luzerne Gallis dictum) de­lectatur. Cum enim per Burgundiam peragraremur sub auspiciis Serenissimi Principis Gastonis, Franciae Aurelianensium Ducis, diversas diversorum generum plantarum species trutinando & diligenter examinando, inter caeteras nullam frequentius in pluribus ibidem agris cultis observa­vimus Medica sativa, quae perutilis censebatur jumentorum, praecipue equorum, pabulo hye­mali. Eandem in agris humidis, & satis lutosis, ac pinguibus serebant. Onobrychidem in agris glareosis, sabulosis, firmis tamen, & in alto sitis conserebant, quam Gallice passim no­mine Luzerne vocant, quamvis Dalechampius author Hist. Lugdunensis confundat cum Medi­ca sativa, Sainct foin vulgo illic dicta, Onobrychidem id est, Luzerne. Nomen Luzerne & Lu­zert à Romanis provinciis mutuatur: nam Romani Onobrychidem vocant Luzerne & Luzert. Consule capitis VI. paragraphum 7. de Onobrychide suprà. Nec praetereundam censui hanc obser­vationem, videlicet spermatopolas Londinenses vulgo venum exponere Onobrychidis seu Capitis gallinacei semen pro Foeni Burgundici semine, & abusive, cum nunquam observaverim adhuc in ipsorum officinis vel granum unum aut capsulam Foeni Burgundici aut Medicae sativae; idcirco Nobilibus & viris generosis consulerem, ut ex agro Turnonensi aut Burgundico seminum in­volucra cochleata Foeni vere & proprie Burgundici, Sainct foin dicti, acquirant & serant in agris suis, quae cum triplici foenore persolvent ipsis pretium; praecipue cum in agris bene subactis & pinguibus ter secetur illic apud Gallos, quidni etiam & hic in Anglia? ubi terra pinguior ma­gisque rigua, & ubi humor magis abundat ex frequentibus imbribus ingruentibus & saepius decidentibus, & ideo Medicae Burgundicae, vulgo Sainct foin, producendae aptior. Tanta dos ejus est, inquit Plinius, ut uno satu amplius quam tricenis annis duret: haec est assertio Plini­ana, sed quam vera, vobis Philosophis naturalibus & Botanices amatoribus, veritatisque in­dagatoribus observandam & considerandam relinquo. Neque ego hanc propositam, neque alias plurimas veras credo—credat Judaeus Apella. Accedo Palladio, qui decem annos & amplius per­severare ait, ita ut saepius possit singulis annis retondi. Agrum stercorat, majora animalia re­ficit, curat aegrota. Ad maciem mularum, ut Columella prodidit, nulla res tantum quantum Medica sativa prodest. Ea herba viridis nec tarde, tamen arida Foeni vice & melius saginat jumenta; verum modice danda, ne nimia sagina stranguletur pecus. Denique hyeme apud Bur­gundos & Turnonenses hac herba pro gramine, aut gramini intermixta, utuntur qui pecora alunt.
• 4. Inventus fuit hic frutex trifoliatus incanus falcatus in Cythno Insula, unde translatus in omnes Cycladas, mox in urbes Graecas magno casei proventu. Bartholomaeus Marantha hunc subfruticem collegit prope Neapolin, in colle quodam quà ad Nesidem itur. Oritur referente Honorio Bello in Insulis Rhodo propinquis & Rhodo ipsa, frequentius tamen in Insula quadam parva prope Rhodum sita, cui nomen est Astachida. Floret aestate, atque autumno semina perficit sua. No­mina & natales satis superque patent supra.

TRifolium frutescens incanum sea Medica fru­tescens incana siliqua falcata plana, nobis. Cytisus Maranthae, Matth. Lob. Lugd. Cytisus siliqua incurva, J. B. Chabr. Cytisu incanus, lignosus, sili­quis falcatis, C. B. P. Pag. 389. col. 1. pl. 1. Male hic inter Cytisos [...] Casp. Bauhino collocatur: at magis perperam ab omnibus authoribus & ipso Casparo Bau­hino ipsos sequente, denominatur Cytisus, cum omnis Cytisus vulgo sic dictus siliquas proferat longas com­pressas, rectas, easque aut planas aut hirsutas seu hir­sutie pubescentes, continentes in se semina compressa▪ tumidiuscula, Genistae vulgaris pene ritu, atque hae [...] planta siliquam producit parvam, curvam se [...] fal­catam, quae ex libro naturae propius accedit ad Medi­cam falcatam, quod me impulit ad judicandum fa­cilius & certius Medicae frutescentis esse speciem, potius quam Cytisi, propter siliquam curvam seu falcatam. Vtraque haec planta generice, & Cytisus, & Medica, est Trifolium; ergo cui alterutrius hujus ge­neris subalterni propius accedit fine ultimo, id est si­liquis, ei erit magis affinis ex doctrina universali no­stra: & si Medica frutescens incana perpetua, fron­de virens, siliqua falcata, plana, designaretur aut nominaretur, per me non stabit.

• Trifolii odorati species. 1. Melilotus candida major, Trag. In asperis & salebrosis agro­rum limitibus provenit, sed non tam frequenter reperitur, quam vulgaris. Floret aestate media, & semina perficit versus ejusdem finem, quorum pericarpia sunt alba, minora pericarpiis Meli­loti vulgaris, quae sunt nigra & majora.
• 2. Melilotus vulgaris lutea seu officinarum floribus luteis spicatim digestis, reperitur passim in a­gris frumentariis, & lapidosis agrorum limitibus itidem. Floret ante messem, & postea per totam aestatem aut floret, aut semina sua perficit.
• 3. Melilotus lutea major siliculis longioribus nigris, nobis. Melilotus siliculis longioribus 4. Dod. desc. Reperitur ibidem in agris frumentaceis, sed rarius occurrit. In hortis autem juxta vul­garem consita, à siliculis nigris itidem, sed longioribus siliculis vulgaris, facillime observatur distincta. Floret & semina haec species perficit eadem tempestate cum praedictis.
• 4. Melilotus lutea major magno seminis pericarpio rotundo rugoso, nobis. Melilotus lutea Ita­lica, Cam. Hort. Provenit in Marsis ad lacum prope opidum Calanum, ubi ab incolis hodie Ma­latro corrupto nomine appellatur. Floret tardius vulgari. Hujus semen ad Johannem Bauhi­num misit Tossanus Carolus pro Meliloto Hispanicâ.
• 5. Melilotus lutea spica densius disposita semine minore, nobis. Provenit in montosis pratis Del­phinatus, unde habuimus missam à D. Berhardo Apothecario, rei herbariae callentissimo. Floret (hac hora aestatis quâ haec committo prelo) in horto Botanico Universitatis & durat ad mensem flo­bus aut seminibus praegnans.
• 6. Melilotus lutea spica rarius disposita semine majore, nobis. Semina hujus ex Syriaca urbe Chalepensi communicata habuimus industria D. Roberti Huntington supra memorati: eadem tempestate anni & flores & semina perficit in horto publico qua prior.
• 7. Melilotus minima procumbens palmaris annua folio minore & angustiore, nobis. Meliloto vul­gari affinis folio minore & angustiore J. B. Chabr. Hanc Cherlerus attulit ad Johannem Bau­hinum, sed unde habuerit nondum detectum.
• 8. Melilotus lutea minor procumbens perennis spica breviore racemosa, pericarpio renali nigro den­sissime disposito, nobis. Trifolium agrarium Dod. provenit passim in Germania, Gallia & An­glia secus vias & agrorum margines & in agris frumentum ferentibus & novalibus, imo non raro in lapidosis & murorum vetustorum aedificiorum ruderibus eorumque rimis seu fissuris. Floret circa messem & diu post; passim in agris observare licet semina sua nigra rugosa racema­tim [Page 164] & arcte in spicam congesta, per terram stratis caulibus suis pedalibus innitentia.
• 9. Melilotus lutea recta minima semine Foenugraeci crasso, nobis. Hujus Meliloti peregrinae sive potius Foenugraeci minoris semina fuerunt missa & communicata à D. Berhardo supra memorato, sed ubi terrarum proveniat sponte, nobis nondum innotuit: floret jam sub tempus foenusecii in horto publico, semina perfecte mense abhinc redditura.
• 10. Melilotus violacea major odorata, nobis. Melilotus vera, Tab. Haec nobis peregrina Melilo­tus est, & haudquaquam etiam Galliae, Italiae aut Germaniae campos ornat, sed à multis retro an­nis cum apud praedictas nationes, tum apud nos in hortis seritur. Est peregrina haec herba an­nua Europeis, ubi sponte proveniat nec constat: in hortis culta floret, & affatim semina sua fundit, odorem quam gratissimum suggerentia, eadem tempestate anni cum praedictis, sed tardius maturantur.
• 11. Melilotus siliculis pendentibus longis curvis ex eodem centro ortis, Germanica sive Italica, Syriacave recta, nobis. Melilotus Italica, Fuch. Ad. Lob. Optima haec Meliloti species ex Syriaca Alepo ferri coepta (testibus Lobelio & Pena) & Patavii sata, quasi soli nativi o­blita corniculis brevioribus & recurvis sive reflexis, sed minus falcatis seu lunatis, & igna­viore odore degenerat. Floret aestate atque semina eâdem exeunte perficit. Habuimus semina hujus, sicut & Meliloti ultimae hujus Tabulae, communicata nobis à praedicto D. Roberto Huntington ex Chalepensi urbe unà cum plurimis aliis rarioribus seminibus biennio abhinc transmissis.
• 12. Melilotus Syriaca minor procumbens sive Alchimelech, nobis. Haec provenit in Aegypto, cujus semine vulgo utuntur indigenae; floret aestate cum caeteris suae sortis; at paulo post semina ejusdem maturantur.
• 13. Melilotus siliquis biuncialibus Syriaca sive Chalepensis major, nobis. Hujus semina missa à praedicto D. Huntington, nunquam nobis satis laudando, accepta, & biennio abhinc terrae com­missa, plantas plurimas nobis in horto publico produxere. De nominibus harum omnium Meliloto­rum satis superque dictum in explicatione: de Iconibus consule Tab. 15, & 16. & Appendi­cem ad Legumina.

• 2. Melilotus lutea vulgaris seu officinarum. Hujus substantia, ut ait Galenus, est magis cali­da quam frigida; est enim Melilotus primi ordinis calida & sicca, habet etiam quid astrin­gens sed & discutit & maturat. Dioscorides tradit Melilotum malacticam & astringentem habere facultatem, at malacticam habet non propriam, sed quatenus inflammationes aut alios collectos humores discutit ac digerit. Nam eatenus quod durum est ac tensum emollit, quae proprie non emollitio, sed digestio & per halitum discussio est; cujusmodi facultatem [...] Graeci nominant, atque hoc modo inflammationem omnem emollit, praesertim (ut Dioscori­des tradit) circa oculos, sedem, uterum aut testes cum passo cocta & imposita, interdum ad­dito ovi luteo assato, aut Faenugraeci aut Tritici farinâ aut semine Lini, aut capitulis Pa­paveris, Serideve. Sanat eadem melicerides recentes per se in aqua & [...], sive manantia capitis ulcera cum terra Chia vino aut galla illita: stomachi item dolorem & cocta & cruda cum aliquo ex antedictis levat: ani etiam dolores crudae Meliloti expressae succus cum passo instillatus sedat, capitis vero dolorem, quem [...] nominant, lenit cum aceto rosaceo irrigatus.
• 10. Melilotus vera seu urbana major odorata violacea, nobis. Melilotus vera, Tab. Melilotum veram urbanam violacem hanc vim mediocriter concoquendi & resiccandi possidere ait Galenus, & in caliditatis & frigiditatis conjugatione mediam quodammodo temperatam esse. Hae cer­te facultates in hoc odorato Trifolio seu Meliloto violacea odorata eminenter & conspicue appa­rent. Dioscorides ait extractum succum addito melle oculorum argemas, nubeculas, [...] (Albugines vocant Medici Anatomici) & quae pupillas oculorum obscurant expurgare. Pas­sim per totam Europam Chirurgi oleum in quo folia floresque hujus Trifolii (adde semina) macerata, vulnera recentia glutinare tradunt, & ad puerorum enterocelas, bubonocelasque plurimum commendant pro Balsamo. Interponitur & arida herba vestimentis, quae ne à tineis rodantur defendere putatur.
• 12. Melilotus lutea procumbens corniculis reflexis ex eodem centro ortis, nobis. Alchimelech Aegyptiis dicta, semen habet minimum rotundum, subnigrum, declinans ad rubrum, odoris non omnino expers, sapore stiptico, cum aliquo amarore; planta ipsa est parva, cujus semen [Page 165] apud Aegyptios in usu existit, quod putant iidem quoad calorem & frigiditatem temperatum esse, siccare & stipticitate roborare, ex quo ad hepatis tumores ipsorum usus apud illos est fre­quentissimus, quoniam sine ulla relaxatione digerit & resolvit, ad omnes quoque dolores quas­cunque corporis partes occupantes fomentis & ipsorum decocto utuntur, maxime ad pleuriti­dem, peripneumoniam, & ad hepatis, coli, & ventri [...] dolorem, quibus doloribus vexati ipsorum decocti calidi libram 1. bis in die bibunt: mulieres etiam uteri strangulatio­nibus, flatibus ac doloribus eo subveniunt, praesertimque ex eo etiam insessionibus paratis, quae etiam ex Foenugraeci Linique seminibus & Chamaemeli floribus paratae, efficacius ad illius & aliarum partium duros tumores administrantur; atque ad evocandos menses retentos, ad roborandum ventriculum & apperiendas obstructiones venarum decocto summe proficue utun­tur: unde Meliloti hujus Alchimelech seminum est usus apud Arabes; quemadmodum apud Graecos non semina sed flores in usum admittuntur: an vero Alchimelech Melilotus mi­nor procumbens semine reflexo seu curvo, an Melilotus urbana odorata flore violaceo, an nostras vulgaris eminentioribus polleat viribus, dubitatur. Sed hoc certum & verum concludimus nos, Melilotos omnes earundem virium esse secundum magis & minus, nec ullatenus dubita­mus (cum sub eodem genere Trifoliorum odoratorum quoad omnes partes militent, secundum do­ctrinam nostram) Meliloti omnes species iisdem pollere viribus: sed hae tres [...] usur­pantur, partim apud nos, partim apud Graecos, partim apud Arabes.

MElilotus major odorata violacea, nobis. Me­lilotus vera, Tab. Melilotus singularis Al­pini, Ponae. Lotus sativa, Fuch. Gesn. Hort. Cam. Lotus urbana, Eyst. Tur. desc. Lotus odora, Ad. Lob. Lotus hortensis odora, C. B. P. pag. 331. col. 2. pl. vi. Meliloti verae conditiones conveniunt huic Trifolio, ergo bene collocatur inter Melilotos; at primo ma­le Lotus ab omnibus authoribus pene, & Casparo Bauhino dicitur, cum omnis Lotus foliis donetur binis ad appositionem pediculi cum caule, & ter­nis in extremitate pediculi ipsius; at in hoc Trifolio non sic se habet, ergo non est Lotus sed Melilotus, seu Trifolium odoratum violaceum, atque ab omnibus pene authoribus male nominatur Lotus.

Pag. 331, col. 2. pl. iv. Melilotus Italica folli­culis rotundis, C. B. P. Melilotus lutea Italica, Cam. Hort. Melilotus magno semine rotundo rugoso, I. B. Chabr. Perperam à Johanne Bauhino, & ejus simia Charbraeo ipsi mordicus adhoerente, atque passim itidem cum ipso errante, adaptatur hoc nomen huic Melilo­to, cum hujus semen sit reliquarum Melilotorum se­minum more planum, pericarpium vero aut follicu­lus externus semenipsum involvens coeterarum Me­lilotorum folliculo sit rugosior, semen autem ipsum ibidem contentum (uti dictum) non est rugosum; ergo male addidit Johannes Bauhinus, & post ipsum Chabraeus, semine rugoso.

Trifolii Foenugraeci species. 1. Provenit prope Monspelium, ejusque semen collegit Cherlerus in via Frontigniana versus Balleruch. Floret Maio; siliquas vero Julio fert maturas.

4. Crescit sponte in agris Monspeliensibus in nemore Gramontio, ac plerisque Hispaniae locis. Nos [Page 167] in siccioribus locis versus cellulam Eremitarum, non longe Blaesis distantem, florentem ae▪ state & semina eodem tempore producentem frequenter offendimus, vix palmarem illic excedebat altitudinem, at satum & cultum in hortis grandius evadit, hoc contingit multis aliis Legumi­nibus minoribus sponte in macro solo provenientibus, ut alibi innuimus supra. Nomina, Lo­cum & Tempus seu natales, omnium horum Foenugraecorum satis superque supra explicavi­mus, plura addere de hisce impraesentiarum non est mihi animus.

Semen Faenugraeci inter manifeste calefacientia (ut Galenus in lib. de Aliment. Facul. tradit,) censetur, eundem hominibus usum praestat quem Lupini; sumitur enim ipsum cum garo alvi subdu­cendae gratia, estque huic rei multo quam Lupini accommodatius, quin & nihil ex propria substantia habet, quod transitum remoretur. Manditur autem cum aceto aut garo sicut Lu­pini; comedunt vero nonnulli Foenugraecum priusquam ipsa planta semen produxerit, aceto & garo intingentes, quidam autem oleum affundentes eo opsonii vice utuntur. Sunt qui cum aceto & garo ipsum mandunt: caput autem hoc quoque modo sumptum copiosius ferit, quod fa­ciet impensius si quis ipsum sine pane sumpserit: quibusdam item stomachum subvertit. Suc­cus autem Foenugraeci elixi cum melle sumptus, ad omnes pravos humores qui in intestinis ha­bentur subducendos accommodus est, suo quidem lentore leniens, calore autem dolorem miti­gans. Quod autem abstersoriae quoque facultatis sit particeps intestina etiam ad excretionem in­stigat, sed parcius mel est admiscendum, ne mordacitas exsuperet. In diuturnis vero thoracis citra febrim affectibus, pingues cum eo Palmulas elixare quidem oportet: ubi autem succum i­psum expressum copiso melle miscueris, ac rursum super carbones ad mediocrem crassitiem coxe­ris, tum demum longe ante cibum uti convenit. Gal. in lib. de Simpl. Medicam. Facult. a [...]t Foe­numgraecum calidum esse in secundo, siccum primo ordine, deinde ferventes phlegmonas irritat acerbatque: quae vero minus calidae & magis durae sunt, eas digerendo curat. Farina Foe­nugraeci, ut Dioscorides tradit, vim habet emolliendi discutiendique: cum Mellicrato decocta & imposita facit ad inflammationes tam internas quam externas; lienem cum aceto & nitro subacta extenuat. Decoctum ejus insessu muliebria mala, quaecunque ex inflammatione aut prae­clusione orta, sedat. Expressus in aqua succus decocti Foenugraeci, capillos, surfures & ma­nantia capitis ulcera, [...] vocant, purgat: cum anserina adipe pessi vice subjectum, locos circa uterum emollit ac dilatat; oleum, quod ex eo exprimitur, capillos & in genitalibus cicatri­ces abstergit.

PAg. 348. col. 2. pl. 111. Foenumgraecum silvestre po­lyceration, C. B. P. Foenumgraecum silvestre, Lob. Cam. Foenumgraecum silvestre alterum, Dod. Lugd. Huic synonymum adfert Casparus Bauhinus Hedysa­rum minimum Hist. Lugdunensis: ex hisce duabus di­stinctis Foenugraeci speciebus unam & eandem dum constituere vult, confundit duas diversas omnino species. Nam Foenumgraecum silvestre alterum, Dod. Hist. Lugd. siliquas producit longas, biunciales, tenues, quaternas, quinas, ex alis inter pediculos foliorum & caulem ipsum ortas, atque ipsa planta est bicubitalis, a­liquando altior: at Hedysarum minimum Hist. Lugd. Hedysari genus Triphyllon, J. B. Chabr. multas si­liquas profert curtas vix semiunciales, aut ad sum­mum unciales, compressas, coronantes quasi caulem ad singula genicula.

• 1. Anonis purpurea spinosa siliquis erectis lentiformibus provenit in agris atque juxta limites sive margines agrorum pratorumque, sed laeto, pingui, ac restibili solo gignitur; reperitur in Germania utrâque, Gallia, Italia, Anglia & Belgio. Floret per totam aestatem atque versus ejusdem fi­nem semina producit matura.
• 2. Anonis purpurea repens non spinosa provenit in multis Galliae & Angliae locis, praecipue circa Oxonium; floret & semina profert aestate.
• [Page 172]3. Anonis purpurea erecta spicata perennis longifolia, nobis. Anonis mitior 1. Clus. Hist. Hanc in Silesiacis, Sclavonicisque pratis ali scribit Clusius. Floret aestate cum praedicta.
• 4. Anonis annua latifolia, nobis. Ubi sponte oriatur, ignoratur.
• 5. Anonis purpurea procumbens verna frutescens viscosa, flore rubro amplo, siliculis lentiformi­bus crassioribus & rarius dispositis, nobis. Hujus sicut & prioris ignorantur natales: feliciter satis in hortis provenit utraque.
• 6. Anonis lutea perennis minima, nobis. Anonis lutea silvestris minima, Col. Augusto in Aequico­lorum incultis & depressis atque aliis aridis locis è villa Mercato via ad molendinam florens reperta à Fabio Columna, nec non in collibus aridis circa Blaesas satis frequenter eandem floren­tem & semina producentem reperimus nos.
• 7. Anonis purpurea perennis foliis latioribus crassioribus serratis, nobis. Cicer silvestre Penae, Hist. Lugd. In Helvetiorum & Allobrogum, quos Sabaudam vocant, finibus reperiri Petrus Pena & Matthias de Lobel authores sunt, etiam in saltuoso salicto, quod Rhodanus aluit, prope Lug­dunum gignitur.
• 8. Anonis purpurea perennis verna seu praecox frutescens flore rubro amplo, nobis. Cicer silvestre alterum, Hist. Lugd. Cicer arboreum Indicum perenne, Jacobi Zanoni. Hujus fuit semen ad nos missum ex Delphinatus montibus: floret exeunte hyeme & ineunte aestate semina maturan­tur.
• 9. Anonis lutea perennis major Natrix dicta, nobis. Natrix Plinii Herbariorum, Ad. Lob. Cre­scit in agris arenosis Pictaviae aliisque plurimis Galliae locis, & frequenter illic inter sata. Genevae juxta Arue ultra fluvium copiose reperit Johannes Bauhinus florentem Julio, etiam in agris Monspeliensibus juxta Buttonet, ubi campus illic eâdem est refertus, item & circa ca­strum novum Gallice Castelnau. Clusius frequenter observavit cùm in Gallia Narbonensi, tum in Hispania & Lusitania Junio & Julio florentem.
• 10. Anonis lutea maritima mitis folio lucido serrato, Boccon. In omnibus Saccae, Agrigenti, Ca­tanae litoribus maritimis & alibi passim in Sicilia exit. In Maremma etiam Hetruriae nota.
• 11. Anonis lutea annua siliqua hirsuta breviore, nobis. Anonis pusilla glabra fruticans seu Tri­foliis affinis Cherleri, J. B. Chabr. Circa Monspelium in rupetis & squalidis locis collegit & ad nos attulit (inquit Johannes Bauhinus) gener Cherlerus. Floruit autem Maio, & paulo post siliquas tulit, aliis atque aliis prosilientibus flosculis.
• 12, & 13. Harum semina ex Syria communicata habuimus à supra memorato D. Roberto Hun­tington.
• 14. Anonis alba pusilla seu flore ex albo & rubro mixto, nobis. In rupetis Monspeliacis & Ne­mausinis utcunque obviam hanc parvam Anonidem habuit & collegit Cherlerus. Floret aesta­te, & paulo post semina perducuntur ad maturitatem. De Nominibus satis dictum in explica­tione supra.

• 1. Anonidis purpureae spinosae radix excalefaciens est, & ut Galenus ait quarto ordine; extenu­ans quoque & incidens est: cortex ejus cum vino potus urinam cit, calculosque dissolvit ac pellit, crustas vero abstergit; decocta radix in posca dentium dolores mitigat, ore saepius colluto. Plinius comitialibus decoctum in Oxymelite ad dimidiam partem dari refert. Mattheolus sibi notum hominem affirmat, pulvere hujus radicis pluribus mensibus sumpto, à carnoso ramice cu­ratum. Primos hujus subfruticis turiones sive asparagos, priusquam spinosi fiant, muria condiri, & cibos gratissimos esse, author est Dioscorides.
• 9. Anonis lutea perennis major Natrix dicta, nobis. Hanc adversus omnia venena prodesse & ad­motam & intus sumptam experientia compertum est.

PAg. 389. col. 1. pl. 1. Anonis vulgariter est co­loris dilutioris purpurei, raro albidi, quae A­nonis flore albo Tab. Ger. rarissime luteo inquit Casp. Bauhinus. Anonis purpurea spinosa reperitur flore purpureo communiter, rarius albo; sed contra Bauhinum nunquam eadem species conspicitur flore luteo, nam à coeruleo in rubrum & album colorem saepissime fit degeneratio, sed non in luteum; in quam­plurimis plantis, diligenter observatis, hoc nondum nobis compertum, ideo aliis posteris notandam relin­quo veritatem hujus assertionis Caspari Bauhini.

Pag. 389. col. 1. pl. vi. Anonis non spinosa flore [Page 173] variegato, C. B. P. Est tantum prioris Natricis va­rietas flore luteo, striis seu lineis nigris aut subru­bris variegato; ergo non sunt multiplicanda entia sine necessitate, prout nimis saepe ab authoribus fit, praecipue Tabernaemontano, qui tres, aliquando qua­tuor, varietates tantum totidem constituit species, ut clarep ostea declarabitur.

Anonis verna seu praecox frutescens flore rubro amplo, nobis. Cicer silvestre alterum, Lugd. Hist. Ci­cer Indicum arboreum perenne, Jacobi Zanoni. Cicer hoc silvestre alterum Hist. Lugd. estidem cum Cicere arboreo Indico perenni Zanoni, sed inepte adaptatur illi nomen Ciceris, cum sit Anonis uti supra diximus cap. 3. de Cicere; deinde non est arbor ut vult Zanoni, cum vix binos pedes altitudine superet. Idem Zanoni flores hujus asserit galeatos; papilionaceos dixisse debuit ad formam reliquorum Leguminum. Est Anonis à nota sua generica; semina enim deliqui­um in medio patientia profert, atque hac nota cogno­scuntur omnes Anonidum species. Cicer autem est planta leguminosa [...] seu plurimas alas hinc inde uni rachi adhaerentes gerens, semina itidem om­nino diversa, protuberantiam eminentem unam (ali­quando plures) cornu arietis rudimentum exprimen­tia profert, unde ei nomen. At Cicer silvestre al­terum Lugd. Hist. seu Cicer perenne Indicum ar­boreum, ut vult Zanoni, neutiquam ad Ciceris sed Anonidis classem pertinet, ut probavimus supra.

Ibidem pag. 347. col. 2. pl. vi. Cicer silvestre Tri­phyllon, C. B. P. Park. Cicer silvestre Penae, Lugd. Silvestre verius, Ad. Lob. Latifolium, Ger. Cicer 3. Dod. Tab. Cicer (ratiocinando ex libro naturae) est planta leguminosa plurima folia conjunctim seu binatim è regione uni costae mediae adnata habens, & unum impar extremum costae claudens: atque Cicer silvestre verius Ad. Lob. Latifolium Ger. &c. est planta Trifoliata omnes conditiones possi­dens requisitas ad Anonidem constituendam; ergo est Anonis, non Cicer, nominanda haec planta, quem­admodum à nobis factum. Sit ergo, & aptius, Ano­nis silvestris purpurea foliis latioribus & serratis. Nec possum satis mirari Lobelium, qui sic ait de Cicere silvestri veriore suo, viruit hac aestate in horto Morgani quoddam Cicer parum adhuc no­tum, è Sabaudorum & Helvetiorum finibus huc alla­tum facie & siliqua arietini Ciceris, quod eo usque prae se fert, ut primo intuitu quilibet Cicer dicat; siliqua quippe brevis, longior compressior paulo, flores item purpurantes, non absimiles, sed semina multa minora, compressa & potius Lathyri Cicer­culaeve aemula; culmos plures latius spargit ra­mosos & firmiores, cubitales & sesquicubitales, fo­lia protrudentes Ciceris arietini majora, crassiora, rotundiora, tantillum crenata. Quam parum sibi hic constat Lobelius, sicut in aliis multis locis, fa­cile cernitur. Cicer (ut supra dictum cap. 3. de Ci­cere) est planta [...]; at Cicer silvestre ve­rius Lobelii terna fert folia, sicut & reliquae Anoni­des: item & hujus semina earundem seminum sunt aemula, sinum silicet in medio patientia, non au­tem protuberantia ut Ciceris semen; ergo primo in­tuitu nesciebat quid dicebat Lobelius, nec plantam ipsam, nec siliquas, nec semina ejus examinavit, sed conjectura inani seu indeliberate (quemadmo­dum alibi satis observare licet) protulit nomen, & idem huic adaptavit: hunc secuti sunt caeteri omnes historias suas plantarum scribentes, Dalechampius, Dodonaeus, Tabernaemontanus, Gerardus, Parkinsonus & Johannes Bauhinus, Chabraeus, caeterique quot quot sunt Botannici caecutientes▪ omnes in foveam ducti, sequentes Lobelium caecum in nomenclatura hujus posterioris, sicut Dalechampium in priore imitantes, inepte nomen Ciceris utrique praedictae plantae ada­ptarunt. Deinde graviter errat Casp. Bauhinus dum Cicer silvestre alterum Historiae Lugdunensis i­dem facit cum Cicere silvestri Penae ejusdem Lugdu­nensis, aut cum Cicere latifolio Gerardi, cum sint duae distinctae Anonidum species, ut supra satis superque probatum, cap. 3. de Cicere. Cicer silvestre Triphyllon C. B. P. est synonymum omnibus reliquis, non autem Ciceri silvestri alteri Hist. Ludg. seu Ciceri perenni arboreo Indica Zanoni, qui vult Cicer suum arbore­um Indicum perenne diversum esse à Cicere silvestri al­tero Hist. Lugd. cum sit una & eadem planta, non obstante nomine suo Indico arboreo, cum nec sit Ar­bor, nec Indica planta, multo minus Cicer; ergo gra­viter erravit Zanoni.

Pag. 389. col. 1. pl. iii. Anonis spinosa lutea mi­nor, C. B. P. lutea silvestris minima, Col. Haec non donatur spinis, ergo errat Casparus Bauhinus, dum ipsi attribuit spinas, quae neutiquam in ipsa apparent.

Ibidem Anonis adjungitur a Casp. Bauhino Cardu­is propter spinas: debuit hic locari, ut innuimus Prae­lud. Bot [...]n. pag. 423.

• 1. Anthyllis leguminosa vulgaris passim flore luteo conspicitur in aridis & sabulosis agris & ad margines arvorum neglectorum. Floret Maio & Junio; & versus aestatis finem semina sua per­ficit. Anthyllidem flore albo ex Gothardo habuit Car. Clusius.
• 2. Anthyllis leguminosa flore purpurascente, Clus. Hist. Ex montibus supra Apenninum in pratensi­bus quibusdam Junio, collectam, flore sanguineo vel rubro, attulit Cherlerus Johannis Bauhini ge­ner. Floret eadem tempestate anni cum priore vulgari.
• 3. Anthyllis Hispanica vesicaria, Park. Trifolium vesicarium, Prosp. Alpini. Ferrandes Impera­tus semina hujus plantae nomine Trifolii vesicarii ad Prosp. Alpinum misit.
• 4. Anthyllis dicta Auricula muris, Cam. Hort. Floret mense Augusto & semina Septembri perficit. In Creta sponte provenit, unde ejus semen Thymi [...] (id est Thymi capitati) semini immixtum delatum fuit & Camerario communicatum. In Salamina insula prope Athaenas provenit teste D. Georgio Wheeler in Peregrinationibus suis Asiaticis.
• 5. Anthyllis falcata Cretica, Park. Natales indigitat nomen ipsum: floret eadem anni tempestate cum priore, scilicet Auricula Muris Camerarii.
• 6. Anthyllis leguminosa Helvetica foliis clypeiformibus, nobis. Astragaloides Helvetica, Park▪ re­perta fuit in Montibus Helveticis: floret eâdem tempestate anni cum duabus praedictis.

Loto affinis vulneraria pratensis, C. B. P. Anthyllis leguminosa, Lob. Clus. Hist. Anthyllis prior, Lugd. Hist. Vulneraria rustica, J. B. Chabr. Hanc denariorum 4. pondere epotam cum vino albo [Page 183] urinae difficultatibus & renibus plurimum prodesse scribit Dioscorides: tritam vero cum rosa­ceo & lacte uteri inflammationes emollire impositam; vulvis utilissimam torminibusque & secun­dinarum morae, in vino potam, refert Plinius. Galenus utramque Anthyllida modice siccare ait. De nominibus satis supra dictum.

PAg. 332. col. 2. pl. 1. Loto affinis Aegyptiaca, C. B. P. Absus, Alpini. Nec habet folia, multo mi­nus flores aut capsulas seminales Anthyllidis, aut Loto affinis, ergo non est Anthyllis leguminosa, nec Lotus, à foliorum aut capsularum structura; est enim planta heteroclita, ergo male inter Loto affines plantas à Casparo Bauhino locatur.

• 1. Trifolium acetosum vulgare album & purpureum, nobis. Oxys Pliniana, Gesn. Hort. Ad. Lob. Nascitur in locis silvosis humidioribus atque umbrosis, juxta arborum vetustarum seu annosa­rum radices saepe, aquosa & subinde petrosa amat loca; passim in Germania utraque, Gallia, Italia, Anglia, Belgioque, in silvis & humidis umbrosis satis frequens; Aprili & Maio floret, cui semen cito post succedit.
• 2. Trifolium acetosum corniculatum luteum minus repens & etiam procumbens, nobis. Oxys flavo flore, Clus. Hist. In umbrosis circa Hispalin locis nascitur: olim similem vidisse meminit Clu­sius ad moenia urbis Monspelii. Nos frequentem satis hanc Oxim luteam repentem in saxosis & squalidis circa Nanetem locis, sponte provenientem observavimus (dum eò profecti ut oram maritimam Armoricae inviseremus, atque omnes plantas maritimas, cùm in continente, tum in In­sulis eidem adjacentibus examinaremus, saltem quae nobis in conspectum sese dedere, ut cum vi­vaces ipsas, tum annuarum semina, in hortum Blaesensem inferremus;) hoc nobis in mandatis datum anno Dom. 1658. à serenissimo Principe Gastone Franciae Gallorum Regis patruo, cu­jus horti supellectilem numerosam tunc temporis mirabar, dum (Tyrocinio in medicina Parisiis facto) Serenissimo praedicto Principi in hirciscundis & trutinandis diversarum plantarum spe­ciebus operam darem. Magnifici Gastonis opus certe mirandum invisentibus & intelligentibus nunquam satis & plene laudandum apparuit, cujus aliquot abhinc annis catalogum exhibui: nunc totius Europae, cum aliquot Asiaticis, Africanis, & Americanis plantis penum integrum vegetabilium omnium in medium proferre decrevi, ut observent posteri, in arte docti, nos omnes omnium generum plantas ad methodum veram & genuinam reduxisse: ivi prae, sequantur alii mea vestigia, nec imposterum in tenebris cimmereis, id est summa confusione, versabuntur.
• 3. Trifolium acetosum corniculatum luteum majus rectum Indicum seu Virginianum, nobis. Se­mina hujus ex America & Virginia multisque Insulis iis proximis, ditioni serenissimi D. D. nostri Caroli secundi subjectis, paucis abhinc annis habuimus. Floret eodem tempore (saepe tardius) cum priore minore luteo repente, atque sub finem aestatis utrumque hoc Trifolium corniculatum semina perficit, eaque longe & late satis sparsim projicit, quibus singulis annis sese utrumque propagat.

Trifolium acetosum vulgare datur ad stomachum dissolutum, beneficio cujus restituitur ad tonum suum, edant qui enterocelen habent. Temperiem frigidam & siccam Oxys habet, putridis ac fae­tidis oris ulceribus medetur, sitim arcet, atque eadem quae Oxalis seu Acetosa potest.

• 1. Trifolium acetosum vulgare, C. B. P. Trifolium acetosum, Brunf. Dod. Matth. Lugd. Trifo­folium [Page 185] acetosum, Calabris Juliola (ridicule Barbari corrupere in Alleluja; Scalg. in Theoph. de Causis) Oxys, Fuch. Tur. Cam. Alba, Tab. Ger. Oxys Pliniana, Gesn. Hort. Ad. Lob. Oxytriphyl­lon, Trag. Panis cuculi, Brunsf. Alleluja, Lacun. Lon. Lujula, Fracast. Variat colore floris, fl [...]s communiter lacteus est, rarius purpurascens, unde Oxys seu Trifolium acidum flore albo & pur­purascente, Eyst.
• 2. Trifolium acetosum corniculatum luteum minus repens simul & procumbens, nobis. Trifolium acetosum corniculatum, C. B. P. Trifolium acetosum flore luteo, Cast. Eyst. Oxys flore flavo, Clus. Hist. & Hisp. Dod. Tab. Oxys, Caes. Ger. Oxys lutea corniculata repens, Lob. Icon. Lugd.
• 3. Trifolium acetosum corniculatum luteum majus rectum Indicum, nobis.

• 1. Pentaphyllum seu potius Heptaphyllum majus luteum montanum flore majore, nobis. Penta­phyllum majus erectum, Cam. Park. J. B. Chabr. Hoc provenit in plerisque Italiae & Galliae Narbonensis locis, circa scrobium & agrorum margines; exit vero in Austriae silvis ac minus humentibus pratis. Quod flore est candido in Apenniuo monte, teste Clusio. Floret Maio & Julio; ac mense Augusto perficit semen. Est & alia hujus varietas minor, cujus folia quina aut septena sunt angustiora & magis denticulata, & est Quinquefolium Theophrasti minus, Tab.
• 2. Pentaphyllum Canadense minus foliis saturatius virentibus floribus luteis & capsulis ma­joribus, nobis. Vel ex nominis prolatione indigitantur ipsius natales; floret ineunte aestate, & sub ejusdem exitum semina perficit.
• 3. Pentaphyllum seu Heptaphyllum albopallidum seu flore ochroleuco petalis singulis cordatis, nobis. Ibidem reperitur cum primo, eademque anni tempestate floret & semina perducit ad maturitatem.
• 4. Pentaphyllum seu Heptaphyllum majus rectum rubrum palustre, nobis. Quinquefolium palustre, Cam. Hort. Eyst. Silesiae putridis montium delectatur locis, ad piscinas & palludes fruticans reperitur. Floret Junio, atque versus finem Augusti semen suum perficit.
• [Page 191]5. Pentaphyllum minus rectum subtus incanum flore albo, nobis. Pentaphyllum majus flore albo Eyst. Pentaphyllum seu Quinquefolium 1. Clus. Hist. & Pan. Provenit non modo in colle illo nemoroso supra Manderstorf, opidulum tepidarum aquarum scaturigine nobile, sed etiam in omni­bus illis montosis silvis, quae à Danubio procurrentes ad Alpes usque pertingunt, & in siccio­ribus etiam pratis, uno ab urbe Vienna miliari; in Moravia praeterea, atque in montibus ultra Dra­vum amnem, & in Pannonia interamni. Floret Aprili & Maio; ac sequentibus mensibus ma­turatur ejusdem semen, interdum denuo Autumno floret.
• 6. Pentaphyllum minus erectum hirsutum flore albo, nobis. Quinquefolium minus alterum flore albo, Clus. Hist. & Pan. Hoc eruebat Car. Clusius inter saxa & scopulos, summis Austriacarum & Stiriacarum Alpium jugis. Floret sub finem Junii, interdum Julio & Augusto, prout juga illa maturius aut serius à nivibus sunt libera.
• 7. Pentaphyllum minus procumbens flore luteo vulgare radiculas ex singulis geniculis emittens, nobis. Pentaphyllum vulgatissimum, Park. Provenit passim in agris, campis & hortis. Floret sub initium aestatis & per totam aestatem durat; semina maturat, nisi impediatur nimia avidi­tate sese propagandi radicibus suis, ex singulis geniculis ortis.
• 8. Pentaphyllum minus incanum Alpinum flore aureo radiculas ex geniculis in terram demittens, nobis. Quinquefolium 3. Clus. Hist. & Pan. Crescit hoc similiter in summis Austriacarum Alpium jugis quae tamen herbosa sunt. Floret sub Junii finem, in hortis citius.
• 9. Pentaphyllum minus lanuginosum flore luteo radiculas ex geniculis demittens, nobis. Quin­quefolii 4^ti 1^a species, Clus. Hist. & Pan. Nihil illo vulgatius, secundum vias in locis siccis & nudis Pannoniae, Austriae inferioris, Moraviae & Bohemiae. Florere incipit ineunte propemodum Vere, & sub initium aestatis semen perficit, tardius in hortis nostris.
• 10. Pentaphyllum minus magis villosum flore aureo foliis altius serratis, nobis. Quinquefolii 4^ti. 2^da species, Clus. Hist. & Pan. Ibidem cum priore nascitur, atque eodem tempore floret & se­mina maturat.
• 11. Pentaphyllum rectum foliis profunde sectis ac subtus argenteis flore luteo, J. B. Chabr. Quin­quefolium petraeum majus, Tab. Quinquefolium Tormentillae facie, Ger. In aggeribus & secus arva, macro & arenoso solo, floret Maio & Junio; Julio & Augusto perficitur ejusdem semen.
• 12. Pentaphyllum minus viride flore aureo tetrapetalo radiculas in terram ex geniculis demittens, nobis. Hoc provenit in agris, secundo lapide ab urbe Oxonio, prope pagum dictum Cowley & prope Besorsleigh, & alibi in circumjectis illic locis.
• 13. Pentaphyllum seu potius Heptaphyllum flore aureo tetrapetalo radice tuberosa, Tormentilla dictum nobis. Tormentilla, Matth. Dod. ut. In colliculis sabulosis & pratis eminentioribus herbosis tamen, silvis & opacis, non raro in apricis nascitur, sed ejus radix ac omnes partes tunc minores sunt. Floret aestate utplurimum, & constanter 4. petalis flos ejus aureus donatur, ex myriade una aut altera quinis petalis onusta reperitur. Jam satis hic constat de Natalibus & tempore florendi omnium horum Pentaphyllorum. Nomina in explicationibus recensentur.

• 7. Pentaphyllum minus procumbens vulgare flore luteo radiculas ex geniculis emittens, nobis. Pentaphyllum vulgatissimum, Park. Hujus extractum rite paratum in dysenteria commendatur. Radix ex aceto decocta cancro ulcerato exhibetur. Camerarius ait esse siccae temperaturae, quare utrinque, id est intus & extra corpori prodest, maxime contra omnes fluxiones. Herba Penta­phyllum cocta cum melle & aqua ulcera oris sanat, gingivis medetur: trachiae arteriae sca­britiem gargarizatu & collutione laevigat: cocta in aceto ulcera serpentia cohibet, fistularum in­quit Tragus & cancri, aliaque manantia & putrida ulcera sanat: Alvi profluviis, dysenteriae, intestinorum lapsui, igni sacro & vulneribus, remedium conveniens est.
• 4. Pentaphyllum majus rectum rubrum palustre, nobis. Quinquefolium palustre, Cam. Hujus ra­dicis decoctum dentium dolores in ore detentum mitigat: putrescentia oris ulcera sistit: ad tonsillarum & asperae arteriae inflammationes conducit: contra alvi profluvia & dysenterias auxiliatur. Cocta cum aceto radix herpetas cohibet, strumas discutit, aedemata & aneurismata reprimit. Foliorum succum aliquot diebus continuis epotum morbum ait Dioscorides sanare re­gium: folia vero cum hydromelite aut diluto vino ac exiguo pipere contra febrium circuitus bi­bi tradiderunt quidam, quod vanitate non caret.
• 13. Pentaphyllum aut potius Heptaphyllum flore aureo tetrapetalo, Tormentilla nobis dictum. Tormentilla vulgaris, Park. Radix hujus est potenter resiccans, & ex eorum quae tertii sunt [Page 192] ordinis numero, & partium tenuium: caliditatis quam minimum tenet, astringentis faculta­tis particeps; potest ad eadem omnia quae Quinquefolii seu Pentaphylli radix; sed & eadem efficacius praestat. Adversus pestilentes morbos magni est usus, fortiter enim putredini adver­satur, & sudores movet; additur idcirco antidotis & compositionibus eò facientibus: san­guinis undiquaque eruptiones eadem supprimit. Decoctum radicis, aut aridae pulvis cum con­veniente liquore propinatus idem potest. Sistit vero & radix superfluentia muliebria profluvia non modo intra sumpta, sed & foris, sive in balneo, aut alio quovis adhibito modo. Ven­triculum humore madentem roborat atque resiccat: adversus alvi fluores & dysenterias uti­lis est. Datur & ruptis ex alto dilapsis, quibus est suspicio aliqua internum aliquod viscus lapsum esse. De Pentaphyllo siliquoso Prosp. Alpim alibi dicetur cum à fine ultimo neutiquam pertineat ad hoc genus, ut clarius infra patebit in Hallucinationibus.