MVltos ante annos iuraueram, ami­cissime mihíq semper numinis instar colende AYTONE, nū ­quam me iterum insaniturum. Hem periurum tua culpa, qui nihiltale de te meritum vltrò prouocasti officijs, beneficijs, eheu tam malè turò collocatis. Quippe quo­ties ego in rerum angustias redactus, vt iam propè conclamatum videretur, toties tu mihi repentètan quam Deus e machina; non tan­tùm consilio & opera vt hodie vulgus amico­rum, de quo tamen plurima mehercle haben­da gratia, sed & reapse amicus. Acsi peieran­dum, non regni, sed quae mea est ambitio, ami­citiae causa peierandum. Nec me terret criti­cus quisquis sit cum stylo suo, & si ita deo pla­cet, spongia; dummodò omnem a me ingrati [Page] animi suspicionem longè amoliar. Quinim­mo malim cum Cherylo versus leues atq lu­dicros bona fide, licet inuito Phoebo, ad ca­chinnum effutire, quàm silere in tanta erga me liberalitate tam (que) non vulgari; vt nunc fri­get charitas, regnant sordes. Siue hoc super­ciliosis deliriū videri potest aetatis huiusce, iam dehinc sensim fortè desipiscentis: siue potiùs empyreuma est quoddam, & reliquiae pristini illius caloris sopiti, nondum prorsus extincti. Quicquid est, semel iterum insanire libet, & certum est. Tibi faxit Deus vt diuturna sit mēs sana in corpore sano. Ego vero nihil nisi mo­rior, & moriar cum cygnaeo hoc cantu;