Opinio maior veritate.
OCaecas hominum mentes, & inania veri
Pectora! quid recta cupimus ratione, fugaeue
Quis modus? vnde auidae culpata licentia mentis?
Et labor infoelix, & inanis fabula vitae?
Ʋora modum superant, animo grauiora timemus
Quàm patimur, sensusque ipsos metus acriùs vrit
Quàm dolor, optati frustra est spes magna laboris,
Deceptaeque preces paruis mens aegra fatiscit
Casibus, & rebus nimiùm sufflamur amicis.
Nulla animi requies, nusquam pudor, aut modus, aut lex.
Jnsani affectus, & rara modestia voti.
Fallimur ad veri faciem, nocituraque magnis
Thura rogis, tristesque aris incendimus ignes:
Mox mortem, & vacui regnum trepidamus Auerni.
Quid mors est aliud, nisi meta nouissima vitae,
Pax animi, sopor aeternus, sedesque quietis?
Hanc tamen, heu miseri, fugimus, turpemque senectam
Optamus, morbosque diu toleramus inertes,
Aut probrum, & laesae damnum immedicabile famae.
Nec minor ille furor, viridis qui prima iuuentae
Tempora, natiuumque decus, genijque vigorem
Euigilat, studijs totósque impendere soles
Nititur, & steriles chartis transmittere noctes.
Scilicet vt tarda cineres ingrata sequatur
Fama tuba, & rari merces non magna laboris,
Nomen inane Sophi, durusque in imagine macra
Archetypos inter media statuaris in arce.
Intereà miseris tacito pede defluit aetas,
Labuntur dulces anni, & permissa iuuentae
Gaudia, & incautos fugit illibata voluptas.
Hinc morbi excipiunt, seséque inopina senectus
Praecipitat, tristiue subit mors atra paratu.
O malè quaesitae laudes, ridendáque famae
Ambitio, & vani miseranda insania voti!
Is quoque, quem turpi miserum damnauit amore
Cynthia, & infamem iussit seruire furorem,
Crimen amat dominae, faedasque in corpore mendas
Dissimulat, purgatue super, vitiumue relatu
Corrigit in laudem, verbisque inuoluit honestis.
Jlle quidem fictos cultus, medicataque miris
Ora, genasque modis, pulchraque sub aegide foedos
Obseruat vultus, omnique in corpore naeuo
Turpius ingenium, vitium tamen omne puellis
Caecutiens ignoscit amor, captiuaque blandè
Pectora perpetuis premit imperiosus habenis.
Non rarum incautae crimen videt ecce maritae
Jnfaelix coniunx, violatáque sacra cubilis
Senserat, & toto passim vestigia lecto
Senserat, atque oculis multum indignantibus haesit:
Mox tamen haec vidisse negat, lachrimisque coactis
Flectitur, & sensus demens incusat iniquos.
At quem fastosae despexit ianua maechae,
Ʋoluitur ad postes humilis, foribúsque superbis,
Supplicat, & surdum limen malesanus adorat.
Faemina quae tanti? graue & illaetabile munus,
Jgne datum contra, raptisque ex aethere flammis
Ira Iouis, prauum natura, ac debile corpus,
Nequitiaeque capax, solaque libidine forte.
Ergo operaeprecium totos distendere rictus
Democriti, longosque diu ridere cachinnos,
Aut flere aeternos oculis humentibus imbres.
Nil veri solidique manet, rapit auius omnes
Error, & humanas moderatur opinio mentes.
Ver, anni tempus praestantissimum.
PRima data est olim sanctis mortalibus aetas
Aurea, degeneri nondum vitiata metallo,
Aeternus cui veris honos, semperue virentes
Arboribus frondes, laetoue in gramine flores
Perpetui, & dulces natiui ruris odores.
Tunc & dignati nostras bona numina terras
Jncolere, & pariter socios habitare recessus,
Jndigitesue Dei faeta tellure creati.
Jmproba sed postquam plebes, vulgusue prophanum
Expulerant diuos orbi, terrasue nocentes
Ʋltima damnârat virgo, tum deniue tristis
Coepit Hyems, nudumque geluspoliauerat annum,
Jratoue grauis latrauit Syrius astro.
Formosus perit ille decor, mutatáque vitae
Gaudia, & attonitum Phoebus malè temperat orbem.
Jllinc Erigones sudat canis, & labor ardet
Herculeus, nimijue aestus, hinc improba vincunt
Frigora, & ignauae riget inclementia brumae.
Parua tamen nobis veteris vestigia vitae
Ʋer praebet, placidi pars indulgentior anni.
Talis erat quondam primis habitata colonis
Temperies: sic sponte sua, non iussa virebant
Omnia, & Elysijs etiamnum easaecula campis.
Jam noua formosi laxatur gloria veris,
Pulcher & aspectus rerum, viret vndiue tellus,
Nusquàm nuda comas arbor, stat gramine multo
Diues humus, pictíque alternant vndí que flores:
Augetur coeli decus, & iucundior aër
Tranquillum spirat, Zephyroque afflata tepenti
Prata benigna iacent, virides atue omnis in herbas
Surgit humus, varióque solum discrimine signat:
Natiuus blanditur honos, luxúque carentes
Delitiae, viuóque animantur prata colore.
Jam puer Idalius regnat cum matre Dione,
Atue pharetrati fratres, gens mollis amore:
Ipse bonus terram foecundo rore maritat
Jupiter, & dulci descendit plurimus imbre.
Iam volucres, pecudésque ipsas, & dura ferarum
Corda relaxat amor, placidóque per omnia saeuit
Jmperio, & focio docet emansuescere lecto.
Crescunt in venerem plantae, fit fertilis arbor,
Spemue suam grauidas olim promittit aristas
Foetus ager, ditatue auidis rata vota colonis.
Quin & corporibus nostris dementior aura
Influit, & vaenas blandè demulcet hiantes,
Integrátque bonum vitalis sanguinis haustum,
Per sensus, corpúsque micat vis enthea Ʋeris,
Humorésque malos mouet, & damnosa recludit
Otia morborum, tectúmque examinat hostem.
Inde eadem virtus totas operata medullas,
In mores animumque fluit, vitamque seueram
Mitigat, & molli cogit mitescere cultu.
Magne parens florum, placidi monstrator honesti,
Saecula qui primae reddis faelicia vitae,
Nobile ver, multum votis & vbique petite,
Saepe redi, lentúsque mane: tibi vellere toto
Concedet Phryxi ductor, coelúmque remittet
Cancer, & irati cunctabitur ira Leonis.
En tibi floriferi genitabilis aura fauonî
Spirat odoriferos fructus, coelúmque renidet
Blandius assurgens, dulciue inuitat amictu.
Te vitae melioris opes, te terra dehiscens
Expectat, grandique manet natura paratu.
H. Hawkins.