QVàm fragilis sit, & in certa hu­manae vitae cō ­ditio, quā som­no aut fabulae similis, vtinam (Viri Ornatissimi & moesti vn­dequa (que) Academici) modo su­peri voluissent, aliunde potius, quàm ex praesenti spectaculo disceremus. Scilicet senescen­tis quidem mundi, & ad occasū iam praecipitantis, satis multa superq, vidimus indicia; Intē ­periem coeli, malignitatem stel­larum; ventorum turbines, nu­bium Cataclysmos, maris furo­res [Page] non ante cognitos, quae dira omnia, pias mentes, horrore ru­entis coeli, & expirantis Natu­rae perterrefaciunt. At Mu sas tamen aeternas, & reliquis labē ­tibus omnibus, Artes immorta­les fore, nescio quomodo nobis ipsis ad blandientes, facilè cre­didimus, donec magnus hic li­terarū Atlas, quocum literae ip­sae sanctiores nutare certè vidē. tur, si non occumbere, suo nos fato docuit, spem etiam illam vanam & inanē esse. Cuius sor­tem beatam, pietate & moribus dignam suauissimis, absit, vt fle­bilibus quisquā deploret neni­js, cū nihil sit quod illi vlterius optare vel avidissimus possit, ni­si illam Virginij Rufi felicitatem, cui, tanquam cumulus accessit in funere laudator Cornelius Ta­citus, Mihi vero (Academici) ve­stram hanc intuenti, aliàs gratā & iucundam, nunc autem, pro [Page] occasionis ratione, flebilem & tristem frequentiam, ita in mē ­tem veniunt illae Regiae Xerxis lacrymae, quas ad conspectum exercitus numerosi fudit, vt nō possim quin intimis suspirem praecordijs, cum in praesenti spe­culo, mortalitaris etiam vestrae videam imaginem. Quis enim est qui doctrinae, sapientiae, vir­tutis fiduciâ, spem vitae in lon­gin quum extendere ausit, cum difficiles Parcae, & non exoran­da numina, hunc tantū Ortho­doxae fidei Herculem, & Chri­stianae religionis Propugnato­rē, nec matris. Academiae lacry­mis, nec lugentis Ecclesiae impor­tunis precibus voluerint con­donare? Certè si inaestimabiles illae mentis opes & non interi­turae animi diuitiae ad Corporis etiam firmitatem & vigorem a­liquid facere, aut quomodocū ­q, deriuari potuissent, vixisses [Page] Rainolde, nectam ex voto tuo, qui coelū voluisti, quàm ex no­stro, qui te; vixisses ita, vt nun­quam morereris, senesceres, ae­grotates. Atqui magno huma­ni generis dispendio, contrariâ ferè ratione vsu venire solet, vt quò magnificentiùs quis, & il­lustriùs divinis literarum & sa­pientiae ornamentis animū ex­coluerit eò citiùs, adeó (que) etiam festinantiùs, & mens ipsa terre­stris pertaesa domicilij sublimio­ra cogitet, & corpus itidē, om­ni iā spiritu in nobili illo, sed ta­mē laborioso studiorum opere, exhausto planè & absūpto fa­tiscat, ac deficiat. Quae nimirum res in causa fuit, vt tu, Rainolde, tot secundis praelijs literarum omniū victor & triumphator, accisis tamē corporeis viribus, exhalares gloriosam animam, nos (que) in luctu & orbitate moe­rore cōfectos destitueres. Quid [Page] autem? Non te labentem tua plurim a pietas, non virtus, non sanctitas, & eruditio ad miracu­lum ingens servare potuit? Sci­licet an quia nihil erat quod vl­tra disceres, ideo vlteriùs ne vi­vere voluisti? An nō dignus in­ter caeteros Ficinus, quē aliquan­do evolueres, qui de sanitate tuenda, & vitâ in aeternum pro­rogandâ disserit? Satis vixisti ti­bi ipsi; esto: satis gloriae tuae, cui tamen supervivere nō potuisses: At nō Reipub. satis, quae probi­tatis & virtutum omnium ex­emplar in te positum desiderat; Non Academiae, quae eruditio­nis iam extinctū requirit lumē; Non deni (que) communi Religio­nis causae, quae te orbata Duce, in medio procellosi maris non sine naufragij periculo fluctu­at. Equidē quòd alter fortior (que) Cocles ingruentes hostium in­fensissimorum catervas prin­ceps [Page] repulisti, quòd exciso, cui institeras, ponte sublicio; tamen saluo scuto desiluisti, rem abs te praeclarissimè gestam nemo ne­gaverit; rejecisti siquidem per­duelles; at verò nond um soluta est obsidio, esto enim quòd Ro­manam Idolomaniam detractâ­laruâ, Dei hominum (que) odio ex posuisti; quòd iugulum Anti­christiani monstri incepisti pete­re; quòd per Harti latera ipsum Cor Papismitransfixisti. At San­derus tamen adhuc intactus, ni­si quòd Dei vindicem dextrā, in montibus Hibernicis erro profugus expertus est. Bellarmi­nus non satis fractus; Baronij nec omnes detectae fraudes; vt tace­am nova, quae huic Hydrae quo­tidie repullulant capita; His tā ­tis in negotijs quomodo vaca­bat tibi mori? Cum tam ingens messis & operarij sint tam pau­ci? Tui similes tam nulli? Cum [Page] vndi (que) superstitio instar maris nostri Virgivij novis exundet fluctibus?

Est ista lamentantis Ecclesia lugubris vox, quam ex acerbis­simi doloris sensu tam flebiliter sonat, ac si ipsa etiam cum Rai­noldo animam egisse videretur. At matris Academiae moestiorem adhuc vultum, & tristiorem fa­ciem (si tristior cogitari possit) quis demum Timanthes expri­mendo erit?

Nihil haec nisi Rainoldum cogitat, Rainoldum videt, Rai­noldum vanis imaginibus audit, alloquitur, tenet. Et certè (Aca­demici) licet felicissimae huic no­strae parenti tanta sit praesenti hoc seculo, tam (que) numerosa do ctissimorum virorum soboles, vt suam sibi potiùs gratulari fae­cunditatem, quàm praesentem [Page] debuerit orbitatē lugere, eā (que) Matris Brasidae vocem nūc cer­tè, si vnquā, vsurpare, vir bonus est Brasidas et fortis, sed habet multos Sparta similes: non possum tamen, quin eiusdem pijs lacry­mis, & iusto huic dolori veniam facilem concedam, cum cogi­tem Rainoldū amisisse, qui (ab­sit dicto invidia) reliquis suis fi­lijs tantùm praeluxit, linguarum diversi [...]simarum excellenti pe­ritiâ, & artium scientiarùm (que) omnium perfectà panopliâ, vt supra humani ingenij fastigiū positus videretur, natus (que) in quo omnes Musae suas omnes vires experirētur. Nemini (Au­ditores) detraho, dum debita Rainoldo persoluo; nec huius iu­stis, scio, laudibus invidebūt vel patres reverendi, qui domi hāc nostram Oxoniam suâ exornāt gravitate, doctrinâ, pietate; vel Illustrissimi illi pietatis & lite­rarum [Page] Antistites, qui ad clavum Ecclesiae adsidentes, prudentiae, sanctitatis, & eruditionis stupē ­da specimina vniverso orbi ex­hibēt Christiano. Quibus max­imis Academiae & Ecclesiae lumi­nibus, si quis Rainoldum hunc nostrum tantò meritis minorē iudicet, quantò publicâ dignita­te, & forensi minus resplenduit fulgore, recognoscat is velim il­lud Augustini, Episcoporū maximi de Diuo Hieronymo eulogi­um. Quantumvis Episcopus Pres­bytero superior, at Hieronymus ta­men Presbyter etiam Augustino E­piscopo maior: & vt vt alij in hoc nostro mirentur scientiam, hu­militatem, abstinentiam incredi bilem, quae omnia in illo (fides numinum!) plus quam mira fu­erunt: ego tamen hoc vnū stu­peo, mirabor (que) semper, gloriam illum & honorem calcare potu­isse. De quo tametsi illud non [Page] dixero, quod de Luthero Illiricus & Wigandus, quem Germanicum Prophetam appellarunt: tamen cum nihil sit vel in Lutheri, vel Caluini, vel Bezae, aut Whitakeri laudibus, quod non suo merito sibi ipsi Rainoldus vendicet; gra­tulabor ego quidem huic nos­trae Patriae quòd eduxerit, matri Academiae quod educauerit, & feracissimo illi bonorum ingeni orum Costegio, quòd lactauerit Rainoldum, quem (vt cum domesticis suis illum comparem) vir­tutis, pietatis, & eruditionis cō ­mendatio supra ipsum Iuellum, Wottonum, Viuem, Hookerum ele­vauit, supra (que) Polum.

Eat autem Westonus impu­rus & impudicus rabula;Westo­ [...]s inscur [...] praefa­ [...]e ad li­ [...] de Tri [...]i homi­ [...] officio. eru­ctet quae volet convitia; dieat ingenij tarditatem; dicat simu­latos Rainoldi morbos plumbei scilicet fuimus (Academici,) qui tam hebetis ingenium sus­peximus: [Page] deliri, qui aegrotasse credidimus, quem (proh dolor) mortuum videmus. Quanquam nec Westonus ipseDoctori Westonus qui è Colegio hic nostro Lincoln. propter infamem libidinen expulsus. Patrus sui, quem ita iactat, &Nam & eiusdem nefandi flagitij Duacensis hic etia [...] Professor [...] reus, (ni [...] ma men­dax) dep [...] henditu [...] morum, & fugae turpitudine similis, cum principes Academiae nostrae ita lacesseret, vt etiā qui matrimo­nium contraxissent, quasi scele­ratos homines nominatim per­stringeret, habuit vel vnum a­liquod factum, quod in omni vita sanctissimi huius viri repre­henderet.

At ille longiùs aberat: quid qui steterunt propiùs? Amârunt omnes hominem, amârunt mo­res & integritatem. Quòd si obstinata seueritas, & invictus adversus gratiam animus, ei vi­tio verti poterant; aut si quid a­liud (quid autem potuit?) sed si quid potuisset in eo improbari­nae crimen illud honestum ci­tiàs, quàm Rainoldus turpis effi­ceretur. [Page] Sed ille nunc feliciter agit inter Angelos: nos verò qui magnos optimi sapientissimi (que) viri manes veneramur, beatam tum demum Oxoniam pronun­tiare non dubitabimus, quando parem similém (que) in huius locū surrogaverit. Habeamus enim, quos summa eloquentia, infini­ta lectio, sublimitas ingenij, iu­dicij gravitas, virtus, humanitas candor, ea (que) omnia scriptis e­gregiè monumentis, quā maxi­mè cōmendent, Rainoldum cer­tè non habebimus. At quid ip­sum loquor? Cuius tanti viri, iam nunc Sepulchrum, heuran­tillis inhiat reliquijs, quas hodie postremùm cernimus, saluta­mus, valere iubemus,

Mihi verò vt (quod vnicum re­stat Jefferri iubeam,

Ita (que) Sophoclea mutuabor