EIDYLLIA IN OBITVM FVLGENTISSIMI HENRICI Walliae Principis duodecimi, Romae (que)ruentis Terroris maximi,
Quo nihil maius meliúsve terris
Fata donavere, boni (que) Divi
Nec dabunt, quamvis redeant in aurum
Tempora priscum.
OXONIAE, Excudebat Josephus Barnesius. 1612.
AETERNAE GLORIOSISSIMI PRINCIPIS MEMORIAE, HOC PIETATIS NOSTRAE, qualecunq, symbolum L. M. Q.
D. D. D.
IN OBITVM ILLVSTRISSIMI P. HENRICI.
Chaldaica.
[...]
[...]
Syriaca.
Challu li ow Sar cad debhaiotach
Wa ma hanna allai deamut achar motach.
Arabica.
Cairoun lican idha haijoun ia Raijz furtou
Phi baudou ma touophitou gedun li amoutou.
Turcica.
Netzapha eidi sag iken ha Ephendi benum saggligim
Olunden sogra bagada chosh eidi air olijm.
Josephus Barbatus Arabs Memphiticus Cophtéus.
AD ILLVSTRISSIMVM CAROLVM, Cornubiae Ducem, &c.
MELOS.
Qualis Dulichium Penelope Ducem
Post eversa truci Pergama funere
Post Circem & Siculae carmina Virginis
Adspexit reducem virum;
Qualis belligerum Thesea, cum domos
Lino Daedaleas transierat Duce,
Infausto Veneris saucia vulnere
Vidit Gnossia sospitem;
Talis, quam vitreo flumine perluunt
Formosi Thamesis Pierij lacus,
Vrbs desiderijs icta fidelibus
Gestit TE modò sospite.
Percrebrâ Superos sollicitat prece
Curvato (que) petit numina poplite
Solennes (que) pijs replet odoribus
Aras pro CAROLO suo.
Instar Solis enim cum populo tuae
Affulgent radij frontis, abit dies
Sereno placidus lumine gratior,
Et Titan meliùs nitet.
Qui spem reducis mentibus anxijs
O & deliciae & summe Patris tui
Splendor syderei, quas tibi dicimus
Laudes? quae tibi carmina?
Conamur tenues grandia, dum tuas
Virtutes gracili concinimus pede,
Te plectrum melius, te melius decet
Carmen, te melior lyra.
Longas ô vtinam (CAROLE) ferias
Nobiscum peragas, te celebrabimus
Cum Sol exoritur, te celebrabimus
Cum Sol occiduus cadit.
Ad aureum Principum Par HENRICVM & CAROLVM; Alloquium.
Oebalij fratres miro quos candida partu
Aethereo peperit Cygnea Leda Jovi,
Astrorum numeros auxerunt munere Patris,
Et rutilo fulgent sidera bina polo;
Alternis praebent vicibus sua lumina terris,
Hic oritur quoties occidit ille priùs:
Tyndarei fratres (nec enim vos ceditis illis)
Salvete ô nitido sydera digna polo.
Vos ea fata manent, eadem fortuna gubernat,
O non carminibus astra tacenda meis.
At tu Spes Regis, Spes ô fidissima Regni
Vive hand HENRICO CAROLE magne minor.
Seriùs in caelum redeas, populo (que) Britanno
Intersis laetus secula mille precor.
Vive diu foelix, factis (que) ingentibus
Romam.
VrbemDirue (Praesidium dulce, Deus (que) tuis.)
ERGO
Rumpatur Satan: rumpatur Pontificaster
Mors quo (que) rumpatur: CAROLE-Magne viges.
Fulgentissimi Splendoris Vestri studiosissimus JACOBVS ARETIVS, Germano-Britannus.
HENRICI P. ET ACADEMIAE COLLOQVIVM.
O Virginella bella,
O Bella Virginella
Dulcis Calena
Oxoniae [...].
cantes;Quid FREDERICE cantem?
Paterculum; sed adde
Fraterculum. quid inde?
Materculam; sed adde
Allufio votiva ad futuros Nobilissimi Palatini hymenaos.
Sororculam; quid inde?Allufio votiva ad futuros Nobilissimi Palatini hymenaeos.
Augustulum; sed addeAllufio votiva ad futuros Nobilissimi Palatini hymenaeos.
Vxorculam; quid inde?Et Musicas Camoenas,
Et voculas amoenas.
Ego te meam Calenam,
Amabilem Calenam,
Beatulam Calenam;
Ego te meam subinde
Nutriculam vocabo;
Ego te meam subinde
Apiculam vocabo;
O Virginella bella,
O bella virginella.
In sequentia Idyllia. [...].
MEllifluis, Graeci Cantores, cantibus olim
Alcaeus, Sappho, gnarus & Anacreon.
Iudice me (nec iniquus ero) tibi cederet vni
Alcaei, Sapphûs, Anacreontis opus.
T.D.
AD CL.V.I. IACOBVM ARETIVM; DE Idyllijs hisce Carmen.
QValiter in cyathum cecidit cum vespa liquentem
Melle, bibit liquidos succos, moritur (que) bibendo;
Sic mihi dum teneras animâ fugiente medullas
Ossibus exugis cantando, spiritus artus
Defugit, & tenues mihi vita liquescit in auras.
Aut velut in vacuâ maerens Pelicanus eremo
Implumes rostro pullos necat in (que) jacentes
Sanguinis effundens hausti de pectore rivos,
Instaurat soboli vitam moribundus amatae;
Sic mihi tu vitam cantu rapis, & mihi blando
Carmine restituis: sic ô juvat ire sub vmbras
Saepiùs, & simili medicamine saepè redire!
[...] F. GVL. BEYAERT Anglo-Belgicus.
AMYNTAS SEV Idyllium [...].
Alexis.
IMpiger alipedum Titan
Pausanias in Corinthiacis.
moderator equorumQuêis Sol,
Pausanias in Corinthiacis.
quadrijugo dum permeat aethera currûNocte diem, noctem (que) dic distinguit, vtri (que)
Imponit (que) vices, meritò si cana vetustas
Te coluit Divûm (que) decus, vatum (que) parentem,
Hoc vnum cupido vati concede petenti,
Sponte suâ nimiùm celeres inhibeto veredos:
Qui (que) priùs fessos serae propè littora Calpes
Laxabas socios ad pascua laeta jugales,
Nunc (si fas homini tantum indulgere petenti)
Soliferis primo Pyrois cum fratribus ortu
Colla jugo retrahat, medij (que) cacumine coeli
Sistat anhelantem dilato Vespere currum;
Solstitijs (que) tribus renovet sua lumina tardus
Iste dies, qui te mihi, me tibi (dulcis Amynta)
Vltimus indulget; nam eras abiturus ab agris
Discedes nostris: Quid gaudia Phoebe duobus
Invideas, celeri (que) pares abscindere nocte?
Non ita veloci processit Lucifer ortu,
Quando Leucothoen (quid non simulatis amantes?)
Eurynomen falsà mentitus imagine matrem
Ex castâ incestam faceres, ex virgine matrem.
Longior illa dies quâ te pastoria pellis
Texerat, at (que) hominem Machareïa senserat Isse.
Quid meruêre tui quos tam crudeliter vrges
Increpitans tardum tam crebro verbere cursum
Solis equi, culpas (que) moras, stimulas (que) volantes?
Nil opus his stimulis, magis indignere lupatis,
Ah nimium per se properant, cohibeto volantes,
Vná (que) sit toto lux haec mihi longior anno;
Immò etiam toto (si fas) sit longior aevo,
Vt priùs à vultu non dissocientur (Amynta)
Lumina nostra tuo, quàm dissocietur ab istis
Artubus haec anima, & vacuas vanescat in auras.
Sed volat intereà, volat irrevocabilis hora,
Nec Phaebus remoratur iter, quin praepete cursu
Certat in Hesperio citiùs se tingere ponto:
Dum (que) loquor verbís (que) diem compello fugacem
Verba diés (que) simul fugiunt, rapit irrita surdus
Verba Notus, nox atra diem, nequeunt (que) reverti
Hei mihi quod nequeunt aut verba diés (que) reverti!
Jám (que) mihi hyberno brevior lux ista videtur
Solstitio, & rosei maturo Hyperionis ortu,
Heu fugiunt quaecun (que) placent, nec longa serenae
Meta voluptatis, longissima meta doloris.
Syderei Regina chori, quae lampade clarâ
Spargis inexpletam per opaca silentia lucem
Cymmerijs (que) vetas tenebris horrescere mundum,
Fratre tuo castis sis mitior ipsa Poëtis,
Et noctis cohibeto rotas, fac Diva bicornis
Seriùs Eoo splendescat Lucifer ortu,
Lucifer (heu!) charum nostris qui tollet ab vlnis
(Quo sine nec vitam miseri curamus) Amyntam.
Tún' etiam nostris irasceris invida votis,
Et citiùs rapidis fugies Latonia bigis?
Non adeò celeri properabas (Cynthia) cursu
Quando Cupidineis pectus transfixa sagittis
Immemor ipsa operis, votí (que) oblita pudoris
Et coeli; Jonij ludens in vertice Latmi,
Endymionaeis junxisti labra labellis:
Tunc poteras arcere diem, tunc noctis opacae
Dilatare breves poteras (fine crimine) metas.
An tibi quod praestas, nobis praestare nefandum est?
Ah celeres remorare rotas, miseri (que) doloris
Non oblita tui, nostro succurre dolori.
Quid queror insanus? quid vanis numina votis
Sollicito? rapit aura preces, nullam (que) Deorum
Sermonis partem venti referetis ad aures,
Nec mea rescierint mundi duo lumina vota,
Nec si rescierint, votis succurrere possunt.
Tollere quem nequeo casum, tolerare necesse est.
Fatorum series, hominum (que) impervia menti
Cura Deum, luci metas, nocti (que) meatus,
Et soli statuere vices, Lunae (que) labores,
Currere quêis recto semper (que) recurrere possint
Ordine, perpetuâ stabilis vertigine cursus;
Nec liceat variare statas nec vertere metas.
Ergo quid errantem deduxit in avia vulgum
Vt credat quenquam Magicis potuisse susurris
Fatorum semper-stabiles inuertere leges,
Ducere cantando coeli de cardine Lunam,
Concutere immoti solidissima pondera mundi,
Aut Phaebi lucem, Phaebes (que) repellere lumen?
Ergo quid indignis lassamus numina votis?
Vota rapit ventus, nec enim remorantur euntis
Noctis iter, cedit venturo Cynthia fratri.
Ecce maris vitrei piscosa cubilia linquens
Tethyos vndivagae se mollibus explicat vlnis
Nudus & vdus adhuc maturo Lucifer ortu:
Hinc croceas aperire fores rubicundula cernens
Excipit hunc Eos, & mollibus implicat vlnis
Arridet (que) novo fulgens Aurora marito,
Immemor haec Tithoni, & Tethyos immemor ille.
Iam (que) columbatim roseis dant oscula labris,
Oscula, quêis axis fulgore rubescit vter (que),
Oscula, quae Divos hilarant, homines (que), feras (que),
Oscula, quae totum depingunt lumine mundum,
Intereà Eoo recubans in gurgite fessus
Sol videt hos, surgit (que) videns surgens (que) salutat:
Iam (que) manus junxêre Dij, manibus (que) recedunt
Ad lectum junctis in quo requiescit Amyntas;
Certatím (que) omnes vnâ illum voce salutant;
Et faustam juveni lucem (que) diem (que) precantur
Se (que) viae spondent comites quòcun (que) locorum
Ducet iter, quòcun (que) pedes vestigia figent.
Ille verecundo tollit se protinùs ore,
Agnoscit (que) Deos & notis reddit honores.
O foelix quòcun (que) feres vestigia, foelix
Et tellus quam calce premis, faelicia rura,
Et locus ô nimium faelix (genialis Amynta)
Quâ peragras, tantâ Divûm stipante coronâ!
Rura dabunt flores, dabit aurea lilia tellus,
Et locus Assyrium totus spirabit Amomum.
Viderat haec caelo fulgens Thaumantias Iris,
Iunoni ante alias Iris charissima nymphas,
Quippe Deae interpres, pernix fert iussa per auras,
Quae nuper spargens vdos per nubila crines,
Dum variegatum Coelo discriminat arcum
Formosum vidit invenem, perijt (que) videndo:
Vt (que) peregrinas abiturum sensit in oras
Indoluit, solus (que) fuit color albus in ore,
Vota (que) cum lachrymis (quarum sibi copia) fudit,
Irriguo (que) polos & terras irrigat imbre.
Allus. ad frequentes imbres qui expirante Principe cecidêre, tùm ad sequentē Coeli serenitatem.
Cùm tamen incassùm lachrymas & vota dedisset
Flectere nec poterant lachrymae, nec sistere vota,
Abstinuit tandem lachrymis, votis (que) pepercit,
Et laetum designat iter, coelum (que) serenat.
Ille viam maturat ovans; comitantur euntem
Numina; sylvifragi compescunt murmura venti,
Et conjurato conspirant sidera Coelo.
Tu verò ante alios semper mihi dulcis (Amynta)
O valeas vbicun (que) manes, te nostra sonabunt
Littora, tu nostris semper celebrabere Musis;
Te quotquot plaudunt albis per flumina pennis
Cantabunt nivei grato modulamine cygni;
Te nemus, & quicquid nemus incolit, omne sonabit
Et long um formose vale resonabit Amynta.
IDYLLIVM AMOEBAEVM; SEV DEfuncti FREDERICI in Nobilissimo Com. PALATINO [...],
ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ.
HAnc etiam Grynaee mihi concede camaenam;
Tityre pauca tibi (sed quae legat almus Alexis)
Carmina dicemus; quis enim tibi Tityre pauca,
Quis tibi multa neget? tantum (divine puelle)
Ne te paeniteat tenuis pastoris avenae;
Saepè etenim Caesar, & Caesare major Apollo
Saepe etiam Mavors, & major Marte JACOBVS
Saepe etiam Pallas, & Pallade major ELIZA
Pastorum tenui gaudent celebrarier ore.
Quod Caesar, Mavors, Pallas, quod Apollo, JACOBVS
Et quod ELIZA cupit, noli contemnere munus.
Incipiam. Musaes nostris si non tamen oris
Discedens omnes Musas abduxit Amyntas)
Musae Pierios labris infundite succos;
Munera vestra cano, nec enim majora dederunt
Munera Pierides, vno te Tityre nobis.
Colle super viridi Moeris cum Daphnide solus
Talia (dum saturi ludunt in montibus agni)
Cantabant, doctis florentes artibus ambo,
Ambo pares, modulis clari iuvenilibus ambo:
Tityrus ambobus carmen; sed
Ad vtrā (que) A [...]d Allusio
Moeris amici▪Discessum cecinit, reditum sed
Ad vtrā (que) A [...]d Allusio
Daphnis amici.Moeris
Candidus à nostris discessit Tityrus agris,
Pernasso Musae, Delo discedit Apollo:
[Page]Gramineus nostros nuper flos vestijt agros,
Pernasso violae viguerunt, laurea Delo:
Agri, Pernassus, Delos perit inclyta, postquam
Candidus à nostris discessit Tityrus agris.
Daphnis.
Candidus ad nostros remeavit Tityrus agros;
Pernasso Musae, Delo remeavit Apollo
Gramineus nostris nuper flos aruit agris;
Pernasso violae perierunt, laurea Delo:
Agri, Pernassus, Delos viget inclyta, postquam
Candidus ad nostros remeavit Tityrus agros.
Maeris;
Aequora Nereïdas habuerunt, prata Napaeas,
Et nemus Oreadas, Dryadas juga, culmina Faunos,
Flumina Naïadas, Satyros montes (que), salaces:
Aequora, prata; nemus, juga, culmina, flumina, montes
Et loca Semideis caruerunt omnia, postquam
Candidus à nostris discessit Tityrus agris.
Daphnis.
Aequora Nereides fugerunt, prata Napaeae,
Et nemus Oreades, Dryades juga, culmina Fauni,
Flumina Naïades, Satyri montes (que), salaces:
Aequora, prata, nemus, juga, culmina, flumina montes
Et loca Semideos habuerunt omnia, postquam
Candidus ad nostros remeavit Tityrus agros.
Maeris.
[Page]Fraxinus in sylvis viguit, Narcissus in hortis,
Montibus in medijs abies, in valle Cupressus,
Florens in pratis hyacinthus, pinus in agris;
Sylvae, horti, montes, prata, & cum vallibus agri,
Floribus, arboribus, caruerunt omnia, postquam
Candidus à nostris discessit Tityrus agris.
Daphnis.
Fraxinus in sylvis perijt, Narcissus in hortis,
Montibus in medijs abies, in valle cupressus,
Florens in pratis hyacinthus, pinus in agris:
Sylvae, horti, montes, prata, & cum vallibus agri
Floribus, arboribus viguerunt omnia, postquam
Candidus ad nostros remeavit Tityrus agres.
Maeris.
Pascua gramineis habuit Bellósita campis,
Pascua pastores, pastores arua, niventes
Arva agnos, agni matres, at (que) vbera matres;
Vbera lacteolis fundebant nectara rivis:
Faecundo cornu cessavit copia, postquam
Candidus à nostris discessit Tityrus agris.
Daphnis.
Pascua gramineis nescit Bellósita campis,
Pascua pastores, pastores arua, niventes
[Page]Arua agnos, agni matres, at (que) vbera matres;
Vbera lacteolis caruerunt nectare mammis:
Copia foecundo cornu dedit omnia postquam
Candidus ad nostros remeavit Tityrus agros.
Maeris.
Alma Ceres nullis campos vestivit aristis,
Liber pampineas invidit vitibus uvas,
Nulla suburbanos rubuerunt poma per hortos,
Arboribus nullis pendunt pyra mellea ramis:
Alma Ceres, Liber perijt, pyra, poma (que), postquam
Candidus à nostris discessit Tityrus agris.
Daphnis.
Alma Ceres flavis campos vestivit aristis,
Liber pampineas indulsit vitibus uvas,
Arboribus gravidos onerant pyra mellea ramos,
Multa suburbanos rubuerunt poma per hortos:
Alma Ceres, Liber redijt, pyra, poma (que), postquam
Candidus ad nostros remeavit Tityrus agros.
Maeris.
Dum Pindus sacras refovebit vertice Musas,
Dum Musae resono modulantur carmina plectro,
Dum plectrum tenues cingunt sinuamine chordae,
Dum chordae teneras mulcebunt murmure mētes:
Dum Pindus, Musae, plectrum, chordae (que) manebūt,
Semper eris cupidâ junctus mihi Tityre curâ.
Daphnis.
[Page]Aurea dum nitidas jactent haec oppida turres;
Oppida, quae lato praecingunt maenia vallo;
Maenia, quae refluis humectant flumina lymphis;
Flumina, quae bibulis circundant lilia ripis:
Dum ripae, lymphae, vallum, turres (que) manebunt
Semper ero cupidâ junctus tibi Tityre cura.
Haec memini cecinisse suo cum Daphnide Maerin;
Plura (que) cantabant, quorum pars altera mentem
Praeterijt nostram, pars altera digna relatu
Nequaquam visa est; tantum haec cecinere notāda,
Colle super viridi: viridis (que) vt gramine collis
Floruit, aeternâ vigeas sic Tityre famâ.
Idyllium [...].
Alexis.
EXtinctum Musae primo sub flore juventae
Daphnin, pastorum decus & solacia ruris
Flebant, vos Nymphae testes, & flumina Musis,
Pastores testes, quos inter charus Alexis
Crudeles Superos crudelia fata revolvens,
Musas, pastores, nimphas, & flumina ruris
Luctifico questu singultisonâ (que) camaenâ
Perdius & pernox vacuo mulcebat in antro.
Non illi argutâ jam ludere carmen avenâ,
Nec pastorali Liciam cantare cicutâ,
Non vltrà placuit juveni (suus ignis) Jolas;
Lusus amor (que) animo simul excidit omnis; at illū
Vmbrosis latitare jugis juvat, istá (que) maestus
Carmina nequicquam ventis fundebat & aurae.
Dicite Phaebaeū mea carmina dicite Daphnin.
O Pan Pan pecorum custos, cui Maenala curae,
Arcadij cultor nemoris, cui fistula quondam
Ausa Palatinum cantando lacessere Phaebum,
Adsis ô Tegaee favens, ô mollia ruris
Numina capripedes Fauni, nemorum (que) potētes
Sylvani, Satyrí (que) & monticolae Satyrisci
Et quicun (que) graves pastorum auditis amores.
Nunc ô nunc miseros pastorum audite dolores
Dicite Phaebeū mea carmina dicite Daphnin.
Vos ô vos vitreis nymphae Thameseides antris,
Vos ô vos virides habitantia numina sylvas
(Nam Thamesis nymphas, & habent hae numina sylvae,)
Vos ô vos nostri testes estote doloris,
Carminis, & cantús, circum (que) agitate choréas
Dum cano, dum questus (quanquam nil questibus illis
Proficiam) ventis tamen hìc jactamus & vndis.
Dicite Phaebéum mea carmina dicite Daphnin.
Vsqueadeoné homini nec laeta aut longa voluptas
Nec diuturna quies, nec sano in corpore sana
Mens constare diu possit, quin pallida tabes,
Aut morbus, vel maestities, aut cura, dolórve,
Aut interveniens sanos mors destruat artus!
O fera mors! fera sors! quid conspiratis in vnum
Gaudia vix dum incaepta abrumpere nostra dolore?
Dicite Phaebéum mea carmina dicite Daphnin
Siccine Daphni cadis? teneris (que) relinquis in annis
Omnia, ceu primo succisus cortice palmes?
Nam (que) quater quinos nondum compleverat annos
Stamina cum rumpant durae crescentia Parcae:
Siccine Daphni cadis? nec te tua plurima virtus
Eripuit fato, nec rarae in pectore dotes?
Dicite Phaebéum mea carmina dicite Daphnin.
Siccine Daphni cadis? sic nidos improbus auceps
Observans Philomela tuos (dum pabula quaeris)
Implumes rapuit faetus; sic turtur ab altâ
Incautus cecidit quercu, quem pastor acuto
Trajecit calamo: sic & Jovis armiger vngues
Intulit in Cygnos, stimulante cupidine ventris.
Dicite Phaebéum mea carmina dicite Daphnin.
Heu miser in primâ puer intercepte juventâ
Non ego te posthàc pastorum astante coronâ
Victorem cantu socijs certare videbo:
Carmina nulla canes: non te superare palaestrâ
Aspiciam, & meritâ crines vincire corollâ.
Heu moreris! moriens (que) negas haec gaudia nobis!
Dicite Phaebéum mea carmina dicite Daphnin
Quis dolor ô sylvae? quae vos ô prata movebat
Maestities? quanto tumuerunt flumina fletu
Cum fera Tartareo se protulit Atropos antro,
Et Daphnim ad caecas praedam fibi duceret vmbras.
Credibile est sylvas & prata dolentia & ipsa
Flumina luctificos etiam senfisse dolores.
Senserunt: nam te vivo at (que) superstite gratas
Sylva dedit frondes, & prata nitentia flores,
Dulcia limosas recreârunt flumina ripas:
At postquam te Daphni truces rapuere sorores,
Sylva negat frondes & prata nitentia flores
Arida limosis arebant flumina ripis.
Dicite Phaebéum mea carmina dicite Daphnin.
At vos sylvestres Nymphae, vos flumina ruris
Nereides (quarum toties cantavit amores)
Et Dryades, & Hamadryades, molles (que) Napaeae
Floribus & sertis tumulum decorate, dolentes:
Et vos (quod multùm vivus dilexit Alexin)
Dicite Phaebéum mea carmina dicite Daphnin.
C. F. G. L. F.
IN ILLVSTRISSIMI P. obitum, Threnodia.
MVsa quid muta es? cane, perge, plora;
Pallidâ crines redimi cupressu,
Nec caput cingas hederis nec altâ
Tempora laurû.
Quid querar? fatum? nihil hoc moratur.
Cui querar? morti? nihil audit illa;
Quem querar? Daphnin? nihil hic doloris
Sentit amari.
Fata nec questus movetaut querela;
Surda mors temnit miseros dolores;
Daphnis in coelo placidâ repostus
Pace quiescit.
Tu nemus nunc Elysium tueris,
Et pijs Divûm frucris loquelis;
Sub tuis cernis pedibus rotata
Sydera cursu.
Miscet Ilîdes tibi nectar, almae
Ad choros Nymphae vocitant, Cupido
Gestit, & tecum Venus & Minerva
Ludere certant.
Anxij nos hìc agitant labores,
Pallidae curae, dolor, ira, luctus;
Mundus est plenum pelagus periclis,
Fraudibus, astû.
Vita (ceu navis) rapidis malorum
Fluctuat ventis agitata & vndis:
Portus in Coelo manet; ante portum
Nemo beatus.
Daphni, tu portu frueris, nec aestus
Sentis aut iras maris aestuantis:
Turbidae nos hic agitant procellae,
Ventus & vndae.
Ergò nec fatum tibi Daphni, nec mors
Obfuit, quae te meliore vitâ
Donat, & Divis socium sacratis
Asserit astris.
Fr. G. Theol. P.
Ad Insignia Regis, de morte Principis.
Induit alba nigrum, maestum rosarubra colorem,
Quae modò lauta fuit, quae modò laeta fuit.
Lilia nigrescunt, citharam (que) recusat Apollo,
Carduus & minimè jam benedictus erit.
Angle doles? Haeres perijt. Scote? deficit Heros.
Camber? obivit Herus. Galle? perivit [...].
Sis HENRICE Patrì, Nato FREDERICE, STVARTE
Spiritui charus, nomine trine, tribus.
G. T.
T. C.
Anglia maerens & moriens. -S-P-E-R-A-V-I-
-Sed Spes abijt! florescere coepi,
Sed flores periêre mei! nunc quicquid honoris
Hen quondam (infaelix) habui, crudelia fata
Surripuêre; meum crudeli funere Daphnin
Abripuêre, meum crudeli morte peremptum
Corripuêre Ducem, HENRICVM, [...] Britannûm.
HENRICVS perijt? quicquid Deus exhibet orbi
Posse perire scio, cum tu formose perîsti.
Omnia te lugent, montes, & saxea rupes
Quaelibet, in Nioben facilis conversio tristem.
Et jam Nympharum lachrymis nova flumina surgunt,
Omnia pertristi volvuntur murmure, Cardo
En coeli dejectus, onus jam deserit Atlas
Oppressus tristi fatalis pondere curae.
Ast ego quae vitam, quae spem, quae cuncta, salutem,
Et quicquid natura mihi donavit amica
Amisi, tantùm lacrymis contenta dolebo?
Funere cur vivo? mortem concedite Parcae:
Ah miserum! mortem non dant mihi fata peremptae,
Quid merui? vel quid sceleris nunc inscia tetri
Admisi? feretrum defunctae vt fata negarent.
O Parcae faciles & non crudelia fata
Cum vestro jussu sublata est vita, sepulchrum
Cedatis saltem: facile est; extrema (que) voti
Hoc habet vt moriar, cum me mea vita reliquit.
Cum (que) mali finem non vis concedere, finem
Da saltem Deus: est aliquid vel fine, salutis:
Et quod vita negat, mortem sperabo daturam.
R. H.
Parodia.
Quid rear HENRICO caelum subeunte, repentè
Imbribus insolitis immaduisse solum?
Quid rear emissos Caelum percurrete Cauros?
Annè haec augurij sunt rata signa novi?
Nempe solum coelum (que) suos testantur amores,
Tristibus hoc auris, dulcibus illud aquis.
Fr. Iz.
ERgo perpetuâ fatorum lege tenetur
Terrarum Dominus, sacrum Jovis incrementum?
Nunc sua vota tenent diverso nomine, fratres
Papa vorax, Stygius Pluto, malefidus I—
Anglia sed longos gestans post bella triumphos,
Ingreditur tandem aeternos post gaudia luctus.
Ecce iterum longâ defessi pace Gigantes
Intentant summo bella nefanda Iovi:
Iuppiter horrescens (diro perterritus hoste)
Tendit ad Angligenas, auxilium (que) petit;
Hectoreus tandem HENRICVS Jovis arma capessens
Aggreditur bellum, Centimanos (que) domat:
Confilio (que) Deûm, tanto pro munere, Caelis
Imperat, & gestat sceptra tremenda Iovis.
F. S.
SAcra olim Caesar, Romae, sine corde ferebat:,
Illud portenti vatibus instar erat.
Protinùs ediderant Romam sine corde futuram
Augurium (que) suum non sine corde fore.
Nos tamen excordes, vatum fine corde paramus
Sacra, & defuncto mortua iusta damus:
Nam (que) excors quis nō? divulso hoc corde Britannis
Qui cordi nobis omnibus vnus erat.
T. H.
AD ILLVSTRISSIMVM PRINCIpem defunctum, [...].
Sit tibi pro tumulo mundus, pro lampade Phaebus:
Pro solio Coelum; pro Imperio Empyreum.
N. M.
VERSVS CANCRINI SEV (mavis) Tessellati.
| Concidit | En | Docti | Defensor | Gloria | Civis |
| En | moritur | custos | iusti | virtutis | amator |
| Docti | custos | iam | perijt | patronus | honesti |
| Defensor | iusti | perijt | iam | veri | adamator |
| Gloria | virtutis | patronus | veri | & | apertus |
| Civis | amator | honesti | adamator | apertus | obivit. |
T. C.
AVLAE PROSOPOPOEIA.
CVra levis loquitur: stupet ingentissima nostra:
Quàm patet in curas IANVA LAT Ameas!
QVot plaeri (que) Sophi numerârunt aethere coelos
Nempe tot HENRICI [...] nomen habet.
Ergô cum par sit coelis, quid flemus inepti?
Astra colit: nam Par gaudet habere parem.
I. Parry.
FIdem fabula prisca jam meretur.
Et casu patet (heu) nimis maligno:
Errantes dubijs vagi tenebris
Mutarûnt pharetras Cupido caecus
Et mortis manus illa caecioris:
Dum falsis fera mors petit sagittis
Senem praetrepidum (que) debilem (que)
Prurit non solitos senex amores:
Dum falsas Veneris puer sagittas
Iactat nec proprium superbus arcum,
Nostrum credidit aureâ sagittâ
HENRICVM petijsse se, nec arcum,
Tam tristem tenuisse, tam cruentum:
Sed ah (sed pereat scelestus error)
Quem lectus genialis hìc deceret
Lectus funereus modò occupavit;
Et jacet tumulo repostus imo
Qui sponsae thalamo novae jaceret.
Sed forsan melior Dei voluntas
Huic sponsam cupit invenire dignam
Sed dignam nequit invenire sponsam:
Dilassata gravi labore tandem
Terris eripuit dei voluntas,
HENRICVM (que) polo suo locavit
Dum dignā nequit invenire sponsam.
P. A.
Principis ad Angliam Parodia.
Non vsitatâ nec tenui feror
Pennâ sublimis per nitidum aethera
Princeps: (quid in terris morarer
Longiùs?) invidiâ (que) major,
Orbem relinquens, sub pedibus meis
Orbes coelestes, aurea sydera
En cerno; mortales (que) turbas
Sperno lubens fugiente pennâ.
Absint inanes jam Ceremoniae,
Luctus (que) turpes & querimoniae;
Compesce clamorem; ac sepulti
Mittae supervacuos honores.
R. G.
Ad Mensem Novembrem.
In foelix foelix mensis faustus (que) nefastus
Natus
Carolus natus mense Novembris.
quo Dux, quo Dvx dominante, perit. [...]
[...].
[...],
[...];
[...];
[...].
T. D.
Cummors regalem pulsaret pallida turrem,
Ecce Deus nuptûs constitit ante fores:
Mors aditus petijt: quos ille negavit: & inquit
Non datur in Regis (mors) tibi turre locus.
Aedibus hisce vigent jocus, exultatio, cantus,
Quae (que) maritalis poscit adesse dies.
Mors alios quaeras: dictis his concita jurat
In mortem (Princeps) mors furibunda tuam:
Iurat; & aspiciens te stantem forsan inermem,
Figit certa tuo mors sua tela sinu:
Hôc ita victus Hymen, fatum flens, cedit; & omnes
Heu fato miseri sunt Hymenaec tuo!
T. S.
Dictā Acnéae Sylvti. Qui nunquam sensit amoris ignē aut lapis est aut bestia.
Si qui ferviduli flammas non sensit amorisSaxis aut brutis connumerandus erit;
Qui te non coluit (Praecellentissime Princeps)
Daemon, vel si quid Daemone pejus, erat.
Heu perit HENRICVS: fletum teneatis (Amici?)
Praeda jacet Fatis Anglica fama, decus.
Excidit arx, fulcrum; fulgor, spes, aura, salus (que)
Regni: virtutis fons, pietatis honos.
Nunc lugent Artes, flet Pallas, maesta Minerva,
Ingemit & madidis Anglia tota genis.
Rara sophia fuit sacrata mente reposta
Nec timnit
Paulus Quintus per Anagrammatismum Quis tu? an Lupus?
Pauli fulmina bruta Lupi.Illachrymant (HENRICE) Angli, lachrymis (que) dolerent
Continuis, lachrymis si redimendus eras.
Cur tamen illachrymant? Quae tanti causa doloris?
Ecce tibi in Coelis Ianua Lata patet.
Vivit & illustris CAROLVS, (tu vivus in illo)
Perpetuo (que) tuum nomen honore colet.
Sanguineae intentet qui bella minantia Romae
Spes superest: triplex qui Diadema gerat.
I. I.
In obitum Sacratissimi Principis HENRICI, Walliae PrincipisPraecesserāt in Principatu illo vndecim tātum: quorum primus erat HENRICI 3 i fil, (pôst Edvard. 1. dictus) postremi, Arthurus & Henricus Henrici 7 i filii. Ex oratione Com. Sarish. in Comitiis Regni habitá. Mense Fe. An. Iac. 70. 1609. duodecimi.
CArmina si Coelo possunt deducere Lunam,
Cur non & Solem? dic mihi docte Maro.
Nimirum hic stabili fatorum numine coelo
Perstat; quo dempto [...] erit.
Sol erat HENRICVS, quin Sole serenior ipso
Purpureo medium cum movet axe diem.
Eheu! carminibus cur non revocandus ab astris
Aurea qui vivens carmina ad astra tulit?
Scilicet, haud poterat Caelum Caelū esse sine illo,
Secula qui
Qui prorogavit vitā ad 1000 vs (que) annū. Baconus.
Artephij vivere dignus erat.I. M.
Aenigma. Est: Non est.
IMmaturus eras, perijt tua messis in herbâ;
Spes erat & non res: hinc dolor, hinc lacrymae:
Sed maturus eras: perijt nec messis in herbâ:
Res erat, & non spes: hinc dolor, hinc lacrymae.
E. L.
Prosopopoela. Principis iacturam deplorat Virtus Bellica.
FVnereâ Virtus Cyparissi cincta coronâ
Hic sedeo, & bustum serpentibus arceo nigris;
Hìc hederae, laurus (aeternae insignia famae)
Sint semper virides, violae (que) rosae (que) vigescant.
At tumulum liquido lacrymarum fonte rigabo,
Dum novus HENRICI laudes decantet Homerus.
R. M.
Qu Ch c coelest m c
os risti ultu ia unera ernunt.
H t v terrestr f st
E. H.
[...],
[...]
[...];
[...],
[...]
[...],
[...]
[...],
[...],
[...].
[...],
[...]
[...].
I. M.
PRINCIPIS EPITAPHIVM.
[...]
[...].
I. A.
ANAGRAM.
Henricus Steuartius Walliae Princeps.
Virtute verâ salvus in coelis Princeps.
Palma tui patris verâ virtute fuisti;
Nunc palmae, in coelis caelica palma datur.
PRO SALVTE ILLVSRISSIMI P. CAROLI VOTVM.
CAROLVS Augusti divina Propago JACOBI
Vivat, io & io canamus.
CAROLVS ô patrios faelix succrescat in annos
Ingenio genio (que) pollens:
Romuleam domet insigni virtute Chimaeram
Numinis auspicijs benigni;
Sydereo flagrans clypeo & caelestibus armis
Vivat io & io canamus
G. R.
AD SERENISS. REGEM IACOBVM [...].
INsula parva diu magnis jactata perîclis
Et medio peritura mari, caput exerit vndis;
Te (que) truces Domino ridet (Rex Magne) procellas:
Cor, animum, pectus, totum tibi deni (que) corpus
Incolit aethereâ demissus spiritus arce:
Corde sibi sacram statuit Themis aurea sedem:
In (que) animo sanctum posuit Clementia regnum:
Pectore cana fides dominatur; corpore Pallas:
Cor, animum, pectus, totum tibi deni (que) corpus
Implerunt superi virtutum semine Divi.
Ergò tuam numeris virtutem includimus istis?
Aut metricos patitur fines tua gloria, cujus
Nec virtus novit numerum, nec gloria finem?
Haud secùs aequoreas stulti numeramus aristas,
Aut infinito fines imponimus orbi.
FINIS.
ANNO VIVat DIVInIssIMVs BrItannIae & HIbernIae ReX Verae pIetatIs LVX RegIa Et vt longùm vivat,Ad Iesuitas etrum (que) sociennos, Apostrophe.
MIgrate ô furiae, ô lupi, ô chimaerae,
Migrate hinc procul, ô procul profanae
Pestes, pestibus aut nocentiores.
I. Vult. Hend. l. 1.
Cur non fulmine Christe nunc voraci
Portenta haec minuis? Deus quid ô quid
Spirare hos scelerum sinis magistros?
LECTORI [...].
HEV, mi Lector, perijmus. Illaspes Angliae, gloria Oxonij, [...], angelus Anglus occidit; non intelligis? Politula illa verae pulchritudinis forma, expressa summae virtutis effigies, ille totius doctrinae futurus Mecaenas, invenis senex interijt. etiamnúm dubitas? ille qui tam acriter intelligebat, vt Seraphicae mentes eius animo viderentur impressisse divinum lumen, ille parvus homo, magnus Princeps obijt. In re tam clarâ quaeris apertiora? Hei mihi, Illustrissimus noster HENRICVS febri extinctus prius fit angelus quam cognoscitur esse homo: quanquam su homo semper fuit, vt in formâ humanâ videretur delituisse angelus. Vnde aptiùs videtur dicendum invidisse vel Coelum terrae certum Angelum, vel naturam bominibus senem iuvenem, vel Seraphicas mentes nostrae caecitati divinum lumen Quicquid est, lugent omnia, mundus extinctum suum lumen, Schola deformatam suam gloriam, Anglia exclusam suam spem, Aula translatum suum angelum, omnes ereptam suam suavitatem. ô invidam naturam! ô caelum (poenè dixeram) avarum! sed reprimo me, ne dum lugeam Hominem, violem Deum.
- R. T.
- Q. L.