EST verè fortunatus ille, cujus ex interitu, non minor penè ad omnes, quàm ad suos venturus est, dolor pervenerit. Vi­deo (Academici) video officiosam istam nescio quam ambitionem, lu­gendum hoc spectaculum vel adhuc ita comi­tari vt vnusquis (que) luctibus & lacrymis suis cre­dat accedere quandam dignitatem, si miserri­mus esle videatur. Ne (que) tamen levius hoc do­lentis zeli certamen, & pietatis huius nostrae li­tem minùs nobilem judicetis, quod frequenti verborum singultu, foelicem vmbram fortuna­tam (que) favillam prosequuti sumus;

Nec adhuc iterato venerandi illius nominis murmure, purgatae vestrae aures satientur, quae perennem saepius pietatis vbertatem ex illius ore dimanantem imbiberunt. Nec miseria­rum cumulo hoc etiam mortalitati nostrae no­vercalis addidit Natura, vt in eosdem homines semper convenirent calamitas & silentium. E­nimvero si ad calculum ponatur haec jactura; [Page] credetis pij nos officij memoriam impia taci­turnitate corrumpere, dum imminenti penè ruina corruamus omnes, cladem (que) talem pau­corum tantùm lacrymis decorari patiamur. Quod sanè paulò mecum altius mihi meditan­ti, nescio quis amabilis adblanditur error Good­winum nos nondum amisisse nostrum; in Mu­saeo se fortè ad tempus more suo abdidit, vbi numerosa patrum volumina perscrutatur, vbi divinis sanctioris paginae mysterijs extra se ar­ripitur; hîc cum Augustino suo, & verè suo fa­miliares consert sermones, ibi aurea Chrysosto­mi evolvit folia, Bernhardum mira florum vari­etate vestitum deosculatur, aut de contextus origine Hieronymum est consulturus, vel fortè dum diu moratur nimis, inextricabili scholasti­corum labyrintho coarctatur, totam (que) vno haustu devoraret Theologiam, sacer librorum helluo: haec nimirum ipsum tenere solent ne­gotia, haec vota ipsius meditarionum; Et quid sibi aliud vult iste apparatus? Quid pullatis ve­stibus induta rostra? Quid frequens iste Acade­micorum concursus? Expectant credo Deca­num nostrum exequiae Henrici Principis, vel Annae Reginae, expectant illum funera Bodleiana, expectant just a Spenseri, Singletoni, Ayrij, quo­rum novishmas solennitates ab ipso solummo­do celebratas ipsi novistis Academici. Et tan­dem, cum per praeceptasua toties effusa lon­gum [Page] iter ad aeternitatem nos non vidit suscep­turos, brevius fecit per exemplum semetipsum. En homo quemadmodum jacet! en ille in cu­nabulis generosus, in tyrocinio (quod non in minimo laudis genere ponendum est) regius Westmonasteriensis alumnus, Sacratissimae Eli­zae, & serenissimo Iacobo à sacris, Aedis Christi Decanus, Academiae Oxoniensis per quatuor an­norum curricula Vice-Cancellarius,

—hic tumulus illi est: Non sustineo in tanto animi impetu argumenta conquire­re, nec cadit in formulam publicus do or: fe­renda est vt in caeteris haec quo (que) rerum natu­rae iniuria, quòd tantis meritis paria verba non accommodavit. Suggerat, alma suggerat ma­ter Academia, quam in secretas vniuscujus (que) a­stantium aures audio insusurrantem, fuisse eum hominem virtuti simillimum qui invita­vit omnes ad optima que (que) clementia, & blan­dissimè jussit benignitate, qui non imperium credidit gravius aut stabilius vi quod fit, quam quod amicitia jungitur, qui patrium putavit potius consuefacere filios, sua sponte recta fa­cere, quàm alieno metu, qui tamen mira qua­dam naturae varietate, confuso (que) virtutum temperamento, idem aliquando fuit in pessimè merenres homunciones ferocissimus

In bonos non mitissimus tantum, sed & benig­nissimus [Page] quibenignitatem quotidie benigni­tate cumulavit, & quasi praeterita cito fuissent obliterata, si desijsset, non putavit se vnquam benè fecisse nisi iterum benefaceret. Ista, ista, nunc desiderantur incrementa quae ex hisce rostris ipsius saepius dictante ore effluxerunt: à quibus cum abfuerit, impotentem, imbellem senem exhaustas vires, exangues venas, defici­entes spiritus, languentes nervos, anhelantes periodos non sine languore quodam, aspicere potuimus, eundem in rostris fulminantem, do­minantem, imperantem, persuadentem, quasi nova donatum anima, novo infusum vigore admirati sumus, omnem repellentem morbi violentiam, venientem nubibus SALVATOREM ambabus vlnis amplexantem,

In rostris mihi credite semper fuit, dum fuit in lectulo, nec antea ex illis quam è vita decessit. Qualem tandem, qualem, deus bone, ani­mam illius saltasse praecordijs judicemus, quae ad extremum vs (que) halitum, totas suas vi­res effudit, totas summa cum fortitudine exer­cuit: suis omnibus munita praesidijs, rationis, memoriae, intellectus, sensus (que) omnis satellitio stipata fuit: nec invtilis telluris moles, nec cras­siora corporis pondera flammineum istius vi­goris impetum potuerunt extinguere, adeo deficiente omni organo adhuc suas non missas [Page] fecit operationes divinior [...] ▪

Quod si morientium verba altiús solent insedisse altis insideant radicibus infixa morientis illius oracula, mysteria, consilia, à quibus certi­ores facti sumus quàm omnis nos hora appli­cat fato per tacitos silentes (que) cursus, quàm per exigua festinantis aeui momenta premorimur. Si cuncta gaudia nostra, si voluptates, & quae­cun (que) ex hac vniuersitate mundi vel solicitant aspectu, vel blandiuntur vsu, excutiamus, tota vita hominis vnus est dies. Nouit, nouit ille renuntiare rebus humanis, nouit, incusare De­um vel hominem eius esse qui viuere velit, Jn extremis tandem vehementi charissimae con­jugis fletu, & liberorum gemitu è placido so­pore evocatus verbum tantù vnum addidit, Veni Domine Iesu, veni cito: Sic non reddita fuit illi vita, sed tempus, & ipsa cupiditas ratio que moriendi hoc ipso quo impedita fuit, accreuit: sic solus vixit quoad voluit, dum mori semper maluit. Quod si humanae vitae conditionem praecipuè vltimus dies continet, ipsum revo­cate in memoriam diem. Sanctae & indiuiduae Trinitatis memoria celebrem, istius etiam fato paulo celebriorem. & ne tenebras penè Cym­merias horreamus dum tantum vidimus lu­men extinctum, ipsa dies paulo sese altius vltra [Page] praecedentium, vltra sequentium protraxerat lineam

Hac fuimus minima contenti nocte Britanni, & extensam coelilucem, luce nostra compen­sauimus,

Antequam nostrae valedixisset societati, cum Deo familiaritatem inijt, priusquam mortali­tatem exuisset, immortalis evasit, & citius sa­cros Angelorum hymnos in coelesti choro de­cantare cepit, quàm sermoni inter homines periodum imposuisser,

Exultes tandem pientissima mater Aedes Christi, insolito triumphes gaudio. Fuit, fuit quondam fateor tua omnium ore iactata fae­licitas, feracem te Praesulum esse nutricem, te semper tuos ante hac Decanos, in Praesules, & veneranda Ecclesiae columna enutrire,

Et fas sit loqui, fortassis etiam faciet, alios in Episcopatus, GOODWINVM prius in coelos transtulit, & ad illud dignitatis extulit fastigiū quod nec nutu regum, nee morum varietate, nec temporis vicissitudine, nec vllo mortalita­tis fato afficitur. Nec hic Decanus diutius viue­re [Page] voluit, qui ibi semper se victurum pro certo habuit. Qui cum hie fuerit Bonus Aedis Christi Decanus, & hoc cogmine bene notus, Bonus Aedis christi Decanus: Optimus semper sic fu­it, sed non maximus, ergo in conspectum soli­us Opt. Max. se contulit; ad cujus devolutum genua illum videre videor indefessa effunden­tem vota, vt nobis tandem alter ipsius clemen­tiae, bonitatis, mansuetudinis, religionis acce­dat successor. Nobile enim Decanorum Par, Re­verendissimum Londinensem Episcopum adhuc superstitem, & nuperrimum GOODWINVM aetas nostra vidit, vt alium vix feramus nisi op­timum; adeo facilius credendum erit, vt esse a­liquis ipsorum successor esse possit, quàm vt velit. Sed nondum ingrata nominum pertur­batione soles orientes adorabimus; omnes vi­vendi subtilitates deponat necesse est, qui te vidit morientem, quem non mihi tantùm, sed vobis ejusdem aetatis & conditionis, Acade­mici, ingens propono spectaculum, & vobis purpurata (prae aetatis maturitate saltem fato vicinioribus) Doctorum cohors,Dr. Prideaux Regium in Theologia Professorem, & Vicecancel­larium Acade­miae. & tibi tantae Cathedrae Moderator, qui cū omnes enodaueris disputationum laqueos magnum moriendi studium à moriente Socero non erubesces didicisse. Mortuum hunc Decanum omni propa­gandum saeculo, nulla obruendum vetustate propono grande moriendi exemplum: Inver­tamus [Page] illud Philosophi, optimum est non nasci proximum citò mori; bonum fatemur est nunc nasci, optimum sic mori. Et tacitos nescio quos susurros ab vniuscujus (que) ore audio ob­murmurantes,